Współczynnik wypłacalności – CAR
Co to jest współczynnik wypłacalności – CAR?
Współczynnik wypłacalności (CAR) jest miarą dostępnego kapitału banku wyrażoną jako odsetek ekspozycji kredytowych ważonych ryzykiem. Współczynnik wypłacalności, znany również jako współczynnik kapitału do aktywów ważonych ryzykiem (CRAR), służy do ochrony deponentów oraz promowania stabilności i efektywności systemów finansowych na całym świecie. Mierzone są dwa rodzaje kapitału: kapitał poziomu 1, który może pokrywać straty bez konieczności zaprzestania działalności przez bank, oraz kapitał poziomu 2, który może wchłonąć straty w przypadku likwidacji, a zatem zapewnia mniejszy stopień ochrona deponentów.
Kluczowe wnioski
- CAR ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bankom wystarczającej amortyzacji, aby pokryć rozsądną kwotę strat, zanim staną się niewypłacalne.
- CAR jest używany przez organy regulacyjne do określania adekwatności kapitałowej dla banków i przeprowadzania testów warunków skrajnych.
- CAR mierzy się dwoma rodzajami kapitału. Kapitał poziomu 1 może pokryć rozsądną kwotę straty bez zmuszania banku do zaprzestania handlu, podczas gdy kapitał poziomu 2 może ponieść stratę w przypadku likwidacji.
- Wadą korzystania z CAR jest to, że nie uwzględnia ryzyka potencjalnego run na bank ani tego, co wydarzy się w przypadku kryzysu finansowego.
Obliczanie CAR
Współczynnik wypłacalności oblicza się poprzez podzielenie kapitału banku przez jego aktywa ważone ryzykiem. Kapitał użyty do obliczenia współczynnika wypłacalności jest podzielony na dwie kategorie.
Kapitał Tier-1
Kapitał Tier-1, czyli kapitał podstawowy, składa się z kapitału własnego, zwykłego kapitału zakładowego, wartości niematerialnych i rezerwowych przychodów objętych audytem. Kapitał Tier-1 służy do pokrywania strat i nie wymaga od banku zaprzestania działalności. Kapitał Tier-1 to kapitał, który jest stale i łatwo dostępny, aby zamortyzować straty poniesione przez bank, bez konieczności zaprzestania działalności. Dobrym przykładem kapitału pierwszej kategorii banku jest jego zwykły kapitał zakładowy.
Kapitał Tier-2
Kapitał Tier-2 obejmuje niezbadane zyski zatrzymane, niebadane rezerwy i ogólne rezerwy na straty. Kapitał ten pokrywa straty w przypadku likwidacji lub likwidacji spółki. Kapitał poziomu 2 pokrywa straty w przypadku likwidacji banku, dzięki czemu zapewnia niższy stopień ochrony deponentów i wierzycieli. Służy do pokrywania strat, jeśli bank straci cały swój kapitał Tier-1.
Dwie warstwy kapitałowe są sumowane i dzielone przez aktywa ważone ryzykiem w celu obliczenia współczynnika wypłacalności banku. Aktywa ważone ryzykiem oblicza się, analizując kredyty bankowe, oceniając ryzyko, a następnie przypisując wagę. Przy pomiarze ekspozycji kredytowych dokonuje się korekty wartości aktywów wykazanych w bilansie pożyczkodawcy.
Wszystkie pożyczki udzielone przez bank są ważone na podstawie stopnia ich ryzyka kredytowego. Na przykład pożyczki udzielone rządowi są ważone na poziomie 0,0%, podczas gdy pożyczki udzielone osobom fizycznym otrzymują wynik ważony w wysokości 100,0%.
Aktywa ważone ryzykiem
Aktywa ważone ryzykiem służą do określenia minimalnej kwoty kapitału, jaką muszą posiadać banki i inne instytucje, aby zmniejszyć ryzyko niewypłacalności. Wymóg kapitałowy jest oparty na ocenie ryzyka dla każdego rodzaju aktywów bankowych. Na przykład pożyczka zabezpieczona akredytywą jest uważana za bardziej ryzykowną i wymaga większego kapitału niż pożyczka hipoteczna zabezpieczona zabezpieczeniem.
2:13
Dlaczego współczynnik wypłacalności ma znaczenie
Powodem, dla którego minimalne współczynniki adekwatności kapitałowej (CAR) są krytyczne, jest upewnienie się, że banki mają wystarczającą rezerwę, aby zaabsorbować rozsądną kwotę strat, zanim staną się niewypłacalne, a w konsekwencji stracą środki deponentów. Współczynniki wypłacalności zapewniają efektywność i stabilność krajowego systemu finansowego, zmniejszając ryzyko niewypłacalności banków. Generalnie bank o wysokim współczynniku wypłacalności uznawany jest za bezpieczny i mający szansę wywiązać się ze swoich zobowiązań finansowych.
W procesie likwidacji fundusze należące do deponentów mają wyższy priorytet niż kapitał banku, więc deponenci mogą stracić swoje oszczędności tylko wtedy, gdy bank odnotuje stratę przewyższającą posiadany kapitał. Zatem im wyższy współczynnik wypłacalności banku, tym wyższy stopień ochrony aktywów deponentów.
Umowy pozabilansowe, takie jak kontrakty walutowe i gwarancje, również wiążą się z ryzykiem kredytowym. Takie ekspozycje są przeliczane na ich ekwiwalenty kredytowe, a następnie ważone w podobny sposób jak bilansowe ekspozycje kredytowe. Na pozabilansowe ekspozycje kredytowych i bilansowych są następnie zalicza razem w celu uzyskania całkowitej ekspozycji kredytowych ważonych ryzykiem.
Podsumowując, bank o wysokim współczynniku wypłacalności (CAR) jest postrzegany jako zdrowy i w dobrej kondycji, aby wywiązywać się ze swoich zobowiązań finansowych.
Przykład użycia CAR
Obecnie minimalny stosunek kapitału do aktywów ważonych ryzykiem wynosi 8% w ramach Bazylei II i 10,5% w ramach Bazylei III. Wysokie wskaźniki adekwatności kapitałowej przekraczają minimalne wymogi wynikające z Bazylei II i Bazylei III.
Minimalne współczynniki adekwatności kapitałowej mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia bankom wystarczającej amortyzacji, aby zaabsorbować rozsądną kwotę strat, zanim staną się niewypłacalne, a co za tym idzie, stracą środki deponentów.
Na przykład załóżmy, że bank ABC ma 10 milionów dolarów kapitału poziomu 1 i 5 milionów dolarów kapitału poziomu drugiego. Posiada pożyczki, które zostały zważone i obliczone na 50 milionów dolarów. Współczynnik wypłacalności banku ABC wynosi 30% (10 mln USD + 5 mln USD) / 50 mln USD). Dlatego bank ten ma wysoki współczynnik wypłacalności i jest uważany za bezpieczniejszy. W rezultacie prawdopodobieństwo niewypłacalności Banku ABC w przypadku wystąpienia nieoczekiwanych strat jest mniejsze.
CAR a współczynnik wypłacalności
Zarówno współczynnik wypłacalności, jak i współczynnik wypłacalności pozwalają na ocenę zadłużenia spółki w porównaniu z jej dochodami. Jednak współczynnik wypłacalności jest zwykle stosowany specjalnie do oceny banków, podczas gdy wskaźnik współczynnika wypłacalności może być stosowany do oceny każdego rodzaju spółek.
Współczynnik wypłacalności to miernik oceny zadłużenia, który można zastosować do każdego rodzaju spółki, aby ocenić, w jakim stopniu może ona pokryć zarówno krótkoterminowe, jak i długoterminowe pozostające do spłaty zobowiązania finansowe. Wskaźniki wypłacalności poniżej 20% wskazują na zwiększone prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania.
Analitycy często opowiadają się za współczynnikiem wypłacalności w celu zapewnienia kompleksowej oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, ponieważ mierzy on raczej rzeczywiste przepływy pieniężne niż dochód netto, z których nie wszystkie mogą być łatwo dostępne dla przedsiębiorstwa w celu wywiązania się ze zobowiązań. Współczynnik wypłacalności najlepiej jest stosować w porównaniu z podobnymi firmami z tej samej branży, ponieważ niektóre branże są znacznie bardziej zadłużone niż inne.
Wskaźnik dźwigni CAR a poziom dźwigni na poziomie 1
Powiązanym czasem branym pod uwagę współczynnikiem adekwatności kapitałowej jest wskaźnik dźwigni poziomu 1. Wskaźnik dźwigni Tier-1 to stosunek kapitału podstawowego banku do jego aktywów ogółem. Oblicza się go, dzieląc kapitał Tier-1 przez średnią sumę skonsolidowanych aktywów banku i określone ekspozycje pozabilansowe. Im wyższy wskaźnik dźwigni Tier-1, tym większe prawdopodobieństwo, że bank wytrzyma negatywne wstrząsy w swoim bilansie.
Ograniczenia korzystania z CAR
Jednym z ograniczeń CAR jest to, że nie uwzględnia spodziewanych strat w trakcie bankructwa lub kryzysu finansowego, które mogą zniekształcić kapitał banku i koszt kapitału.
Wielu analityków i dyrektorów banków uważa, że miara kapitału ekonomicznego jest dokładniejszą i bardziej wiarygodną oceną kondycji finansowej banku i jego narażenia na ryzyko niż współczynnik adekwatności kapitałowej.
Obliczenie kapitału ekonomicznego, które pozwala oszacować wielkość kapitału, jaki bank musi mieć pod ręką, aby zapewnić sobie zdolność do obsługi aktualnego ryzyka pozostającego do spłaty, opiera się na kondycji finansowej banku, ratingu kredytowym, oczekiwanych stratach i poziomie zaufania do wypłacalności. Uważa się, że poprzez uwzględnienie takich realiów ekonomicznych, jak oczekiwane straty, pomiar ten reprezentuje bardziej realistyczną ocenę faktycznej kondycji finansowej banku i poziomu ryzyka.