Reflacja
Co to jest reflacja?
Reflacja to polityka fiskalna lub pieniężna, której celem jest zwiększenie produkcji, stymulowanie wydatków i ograniczanie skutków deflacji, która zwykle występuje po okresie niepewności gospodarczej lub recesji. Termin ten może być również stosowany do opisania pierwszego etapu odzyskiwania ekonomicznego po okresie skurczu.
Kluczowe wnioski
- Reflacja to polityka, która jest uchwalana po okresie spowolnienia gospodarczego lub kurczenia się.
- Celem jest zwiększenie produkcji, pobudzenie wydatków i ograniczenie skutków deflacji.
- Polityka obejmuje obniżki podatków, wydatki na infrastrukturę, zwiększanie podaży pieniądza i obniżanie stóp procentowych.
Zrozumienie reflacji
Reflacja ma na celu powstrzymanie deflacji – ogólnego spadku cen towarów i usług, który ma miejsce, gdy inflacja spada poniżej 0%. Jest to zmiana długoterminowa, często charakteryzująca się przedłużającym się ponownym przyspieszeniem dobrobytu gospodarczego, która ma na celu zmniejszenie nadwyżki zdolności na rynku pracy.
Metody reflacyjne
Zasady dotyczące reflacji zazwyczaj obejmują:
- podatków sprawia, że korporacje i pracownicy są bogatsi. Oczekuje się, że dodatkowe dochody zostaną wydane w gospodarce, podnosząc popyt i ceny towarów.
- Obniżenie stóp procentowych : sprawia, że pożyczanie pieniędzy jest tańsze, a odkładanie kapitału na kontach oszczędnościowych jest mniej satysfakcjonujące, co zachęca ludzi i firmy do swobodniejszego wydawania pieniędzy.
- Zmiana podaży pieniądza : gdy banki centralne zwiększają ilość waluty i innych płynnych instrumentów w systemie bankowym, koszt pieniądza spada, generując więcej inwestycji i oddając więcej pieniędzy w ręce konsumentów.
- Projekty kapitałowe : duże projekty inwestycyjne tworzą miejsca pracy, zwiększając zatrudnienie i liczbę osób posiadających siłę nabywczą.
Krótko mówiąc, środki reflacyjne mają na celu zwiększenie popytu na towary, dając ludziom i firmom więcej pieniędzy i motywację do wydawania więcej.
Uwagi specjalne
Polityka reflacji jest stosowana przez rządy amerykańskie od wczesnych lat XVII wieku do wznowienia nieudanej ekspansji biznesowej . Chociaż prawie każdy rząd stara się w takiej czy innej formie uniknąć upadku gospodarki po niedawnym boomie, żadnemu z nich nigdy nie udało się uniknąć fazy kurczenia się cyklu koniunkturalnego. Wielu naukowców uważa, że agitacja rządu tylko opóźnia ożywienie i pogarsza efekty.
Termin reflacja został po raz pierwszy ukuty przez amerykańskiego neoklasycznego ekonomistę Irvinga Fishera po krachu na giełdzie w 1929 roku.
Przykład reflacji
W następstwie Wielkiej Recesji gospodarka Stanów Zjednoczonych pozostała przytłumiona, a Rezerwa Federalna (FED) walczyła o tworzenie inflacji, nawet po zastosowaniu szeregu narzędzi reflacyjnej polityki pieniężnej, takich jak niższe stopy procentowe i zwiększona podaż pieniądza.
Dopiero po wyborach prezydenta Donalda Trumpa w gospodarce pojawiła się refleksja fiskalna. Prezydent Trump obiecał zapłacić bilion dolarów za infrastrukturę i daleko idące cięcia podatkowe, mając nadzieję, że te środki pobudzą gospodarkę do pełnej wydajności.
Jego ambitna polityka doprowadziła do określenia „Trump Reflation Trade”. Wymiana? Kupowanie akcji i sprzedaż obligacji.
Ważny
Największymi zwycięzcami reflacji są zazwyczaj towary, banki i akcje wartościowe.
Reflacja a inflacja
Ważne jest, aby nie mylić reflacji z inflacją. Po pierwsze, reflacja nie jest zła. Jest to okres wzrostu cen, w którym gospodarka dąży do osiągnięcia pełnego zatrudnienia i wzrostu.
Z drugiej strony inflacja jest często uważana za złą, ponieważ charakteryzuje się wzrostem cen w okresie pełnej zdolności produkcyjnej. GDH Cole powiedział kiedyś: „reflację można zdefiniować jako inflację celowo podejmowaną w celu złagodzenia depresji ”.
Ponadto ceny rosną stopniowo w okresie reflacji i szybko w okresie inflacji. Zasadniczo reflację można opisać jako inflację kontrolowaną.