Więź

Co to jest więź?

Obligacja to instrument o stałym dochodzie, który stanowi pożyczkę udzieloną przez inwestora pożyczkobiorcy (zazwyczaj korporacyjnemu lub rządowemu). Obligację można traktować jako IOU między pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą, która zawiera szczegóły pożyczki i jej płatności. Obligacje są wykorzystywane przez firmy, gminy, stany i suwerenne rządy do finansowania projektów i operacji. Właściciele obligacji są dłużnikami lub wierzycielami emitenta. Szczegółowe informacje dotyczące obligacji obejmują datę końcową, w której kwota główna pożyczki ma zostać spłacona właścicielowi obligacji, i zazwyczaj obejmują warunki płatności zmiennych lub stałych odsetek dokonywanych przez pożyczkobiorcę.

Emitenci obligacji

Rządy (na wszystkich poziomach) i korporacje często używają obligacji do pożyczania pieniędzy. Rządy muszą finansować drogi, szkoły, tamy lub inną infrastrukturę. Nagły wydatek wojny może również wymagać zebrania funduszy.

Podobnie korporacje często pożyczają pieniądze, aby rozwijać swoją działalność, kupować nieruchomości i sprzęt, podejmować zyskowne projekty, prowadzić badania i rozwijać lub zatrudniać pracowników. Problem, na który napotykają duże organizacje, polega na tym, że zazwyczaj potrzebują one znacznie więcej pieniędzy, niż może zapewnić przeciętny bank. Obligacje są rozwiązaniem, umożliwiając wielu inwestorom indywidualnym przyjęcie roli pożyczkodawcy. Rzeczywiście, rynki długu publicznego pozwalają tysiącom inwestorów na pożyczenie części potrzebnego kapitału. Ponadto rynki pozwalają pożyczkodawcom na sprzedaż swoich obligacji innym inwestorom lub kupowanie obligacji od innych osób – długo po tym, jak pierwotna organizacja emitująca zgromadziła kapitał.

Jak działają obligacje

Obligacje są powszechnie określane jako papiery wartościowe o stałym dochodzie i stanowią jedną z trzech klas aktywów, które zazwyczaj są znane inwestorom indywidualnym, wraz z akcjami ( udziałami ) i ekwiwalentami środków pieniężnych.

Wiele OTC ) lub prywatnie między pożyczkobiorcą a pożyczkodawcą.

Gdy firmy lub inne podmioty potrzebują pieniędzy na sfinansowanie nowych projektów, utrzymanie bieżącej działalności lub refinansowanie istniejącego zadłużenia, mogą emitować obligacje bezpośrednio inwestorom. Pożyczkobiorca (emitent) emituje obligację, która zawiera warunki pożyczki, spłacone odsetki oraz termin, w którym pożyczone środki (kapitał obligacji) muszą zostać spłacone ( termin spłaty ). Wypłata odsetek (kupon) jest częścią zwrotu, jaki obligatariusze uzyskują za pożyczenie swoich środków emitentowi. Stopa procentowa określająca płatność nazywana jest stopą kuponu.

Cena początkowa większość wiązań zwykle wynosi wartości nominalnej jednej pojedynczego wiązania. Rzeczywista cena rynkowa obligacji zależy od wielu czynników: jakości kredytowej emitenta, okresu do wygaśnięcia oraz stopy kuponu w porównaniu z ogólnym otoczeniem stóp procentowych w tamtym czasie. Wartość nominalna obligacji zostanie zwrócona pożyczkobiorcy po terminie wykupu obligacji.

Większość obligacji może zostać sprzedana przez pierwotnego posiadacza obligacji innym inwestorom po ich wyemitowaniu. Innymi słowy, inwestor w obligacje nie musi posiadać obligacji przez cały okres ich wykupu. Powszechne jest również wykup obligacji przez pożyczkobiorcę, jeśli stopy procentowe spadną lub jeśli stan kredytu pożyczkobiorcy poprawi się, i może on ponownie wyemitować nowe obligacje po niższym koszcie.

Charakterystyka obligacji

Większość obligacji ma pewne wspólne podstawowe cechy, w tym:

• Wartość nominalna to kwota, jaką obligacja będzie warta w dniu wykupu; jest to również kwota referencyjna, którą emitent obligacji stosuje przy obliczaniu płatności odsetek. Na przykład załóżmy, że inwestor kupuje obligację z premią 1090 USD, a inny inwestor kupuje tę samą obligację później, gdy jest ona handlowana z dyskontem za 980 USD. Kiedy obligacja zapadnie, obaj inwestorzy otrzymają wartość nominalną obligacji w wysokości 1000 USD.
• Stopa kuponu to stopa procentowa, jaką emitent obligacji zapłaci od wartości nominalnej obligacji, wyrażona w procentach. Na przykład 5% stopa kuponu oznacza, że ​​posiadacze obligacji otrzymają co roku 5% x 1000 USD wartości nominalnej = 50 USD.
• Daty kuponu to daty, w których emitent obligacji dokona płatności odsetek. Płatności można dokonywać w dowolnych odstępach czasu, ale standardem są płatności półroczne.
• Termin zapadalności to dzień, w którym obligacja stanie się wymagalna, a emitent obligacji zapłaci posiadaczowi obligacji wartość nominalną obligacji.
• Cena emisyjna to cena, po której emitent obligacji pierwotnie sprzedaje obligacje.

Dwie cechy obligacji – jakość kredytowa i czas do wykupu – są głównymi wyznacznikami stopy kuponu obligacji. Jeżeli emitent ma słabą zdolność kredytową The domyślnie jest większa, a te obligacje płacić większe zainteresowanie. Obligacje o bardzo długim terminie zapadalności również zwykle oprocentowane są wyższą stopą procentową. Ta wyższa rekompensata wynika z faktu, że posiadacz obligacji jest bardziej narażony na ryzyko stopy procentowej i inflacji przez dłuższy okres.

Ratingi kredytowe firmy i jej obligacji są generowane przez agencje ratingowe, takie jak Standard and Poor’s, Moody’s i Fitch Ratings. Obligacje o bardzo wysokiej jakości są nazywane „ inwestycyjnymi ” i obejmują dług wyemitowany przez rząd Stanów Zjednoczonych oraz bardzo stabilne firmy, takie jak wiele przedsiębiorstw użyteczności publicznej. Obligacje, które nie są uważane za gatunek inwestycyjny, ale nie są w domyśle, nazywane są „ wysoka wydajność ” lub obligacje „śmieciowe”. Obligacje te wiążą się z wyższym ryzykiem niewypłacalności w przyszłości, a inwestorzy żądają wyższej płatności kuponowej, aby zrekompensować im to ryzyko.

Wartość obligacji i portfeli obligacji będzie rosła lub spadała wraz ze zmianą stóp procentowych. Wrażliwość na zmiany w środowisku stóp procentowych nazywana jest „ czasem trwania ”. Stosowanie terminu „duration” w tym kontekście może być mylące dla nowych inwestorów obligacji, ponieważ nie odnosi się on do czasu, jaki ma obligacja przed terminem wykupu. Zamiast tego czas trwania opisuje, o ile cena obligacji wzrośnie lub spadnie wraz ze zmianą stóp procentowych.

Tempo zmiany wrażliwości obligacji lub portfela obligacji na stopy procentowe (czas trwania) nazywa się „ wypukłością ”. Czynniki te są trudne do obliczenia, a wymagana analiza jest zwykle wykonywana przez profesjonalistów.

Kategorie obligacji

Na rynkach sprzedaje się cztery podstawowe kategorie obligacji. Jednak na niektórych platformach możesz również zobaczyć obligacje zagraniczne wyemitowane przez korporacje i rządy.

• Obligacje korporacyjne są emitowane przez firmy. Firmy w wielu przypadkach emitują obligacje, zamiast szukać kredytów bankowych na finansowanie dłużne, ponieważ rynki obligacji oferują korzystniejsze warunki i niższe stopy procentowe.
• Obligacje komunalne są emitowane przez państwa i gminy. Niektóre obligacje komunalne oferują inwestorom wolny od podatku dochód z kuponów.
• Obligacje rządowe, takie jak obligacje wyemitowane przez Departament Skarbu USA. Obligacje wyemitowane przez Skarb Państwa z terminem zapadalności do roku lub krótszym nazywane są „wekslami”; obligacje wyemitowane z terminem zapadalności 1–10 lat nazywane są „obligacjami”; a obligacje wyemitowane z terminem zapadalności dłuższym niż 10 lat nazywane są „obligacjami”. Cała kategoria obligacji emitowanych przez skarb państwa jest często określana zbiorczo jako „skarbowe”. Obligacje rządowe wyemitowane przez rządy krajowe mogą być określane jako dług państwowy.
• Obligacje agencyjne to obligacje emitowane przez organizacje rządowe, takie jak Fannie Mae czy Freddie Mac.

Odmiany obligacji

Dostępne dla inwestorów obligacje występują w wielu różnych odmianach. Mogą być oddzielone stopą lub rodzajem oprocentowania lub płatności kuponowej, odwołane przez emitenta lub mieć inne atrybuty.

Zerokuponowe obligacje nie płacą płatności kuponowych i zamiast emitowane są z dyskontem w stosunku do ich wartości nominalnej, które będą generować zysk, gdy Obligatariusz jest zapłacił pełną wartość nominalną obligacji, gdy dojrzewa. Amerykańskie bony skarbowe są obligacjami zerokuponowymi.

Obligacje zamienne to instrumenty dłużne z wbudowaną opcją, która umożliwia posiadaczom obligacji konwersję ich długu na akcje (kapitał) w pewnym momencie, w zależności od pewnych warunków, takich jak cena akcji. Na przykład wyobraź sobie firmę, która musi pożyczyć 1 milion dolarów, aby sfinansować nowy projekt. Mogli pożyczać, emitując obligacje z 12% kuponem, którego termin zapadalności wynosi 10 lat. Gdyby jednak wiedzieli, że niektórzy inwestorzy są skłonni kupić obligacje z kuponem 8%, który pozwoliłby im zamienić obligację na akcje, gdyby cena akcji wzrosła powyżej określonej wartości, mogliby je wyemitować.

Obligacja zamienna może być najlepszym rozwiązaniem dla firmy, ponieważ miałaby niższe odsetki na wczesnym etapie projektu. Gdyby inwestorzy dokonali konwersji swoich obligacji, pozostali akcjonariusze zostaliby rozwodnieni, ale spółka nie musiałaby już płacić odsetek ani kwoty głównej obligacji.

Inwestorzy, którzy kupili obligację zamienną, mogą pomyśleć, że jest to świetne rozwiązanie, ponieważ mogą zyskać na zwyżce wartości akcji, jeśli projekt się powiedzie. Podejmują większe ryzyko, akceptując niższą płatność kuponową, ale potencjalna nagroda w przypadku konwersji obligacji może sprawić, że ten kompromis będzie akceptowalny.

Obligacje na żądanie mają również wbudowaną opcję, ale różni się ona od tego, co można znaleźć w obligacjach zamiennych. Zobowiązanie na żądanie to takie, które firma może „odwołać”, zanim dojrzeje. Załóżmy, że firma pożyczyła 1 milion dolarów, emitując obligacje z 10% kuponem, których termin zapadalności wynosi 10 lat. Jeśli stopy procentowe spadną (lub poprawi się zdolność kredytowa firmy) w 5 roku, w którym firma mogła pożyczyć 8%, wezmą one obligacje do wykupu lub odkupu od posiadaczy obligacji za kwotę główną i ponownie wyemitują nowe obligacje o niższej stopie kuponowej.

Obligacja na żądanie jest bardziej ryzykowna dla nabywcy obligacji, ponieważ obligacja jest bardziej prawdopodobna, gdy rośnie na wartości. Pamiętaj, że kiedy stopy procentowe spadają, ceny obligacji rosną. Z tego powodu obligacje płatne na żądanie nie są tak cenne, jak obligacje na żądanie, które nie mają takiego samego terminu zapadalności, ratingu kredytowego i stopy kuponu.

Opcją sprzedaży obligacji pozwala obligatariuszy umieścić lub sprzedać tył wiązania do firmy zanim dojrzał. Jest to cenne dla inwestorów, którzy obawiają się, że obligacja może stracić na wartości lub jeśli uważają, że stopy procentowe wzrosną i chcą odzyskać kapitał, zanim obligacja straci na wartości.

Emitent obligacji może zawrzeć w obligacji opcję sprzedaży, która przynosi korzyść posiadaczom obligacji w zamian za niższy kupon lub tylko w celu nakłonienia sprzedawców obligacji do udzielenia pierwszej pożyczki. Obligacja z opcją sprzedaży jest zwykle sprzedawana po wyższej wartości niż obligacja bez opcji sprzedaży, ale z tym samym ratingiem kredytowym, terminem zapadalności i stopą kuponu, ponieważ jest bardziej wartościowa dla posiadaczy obligacji.

Możliwe kombinacje wbudowanych opcji sprzedaży, opcji kupna i praw do zamiany obligacji są nieograniczone, a każda z nich jest wyjątkowa. Nie ma ścisłego standardu dla każdego z tych praw, a niektóre obligacje będą zawierać więcej niż jeden rodzaj „opcji”, co może utrudniać porównania. Ogólnie rzecz biorąc, inwestorzy indywidualni polegają na specjalistach od obligacji, którzy wybierają poszczególne obligacje lub fundusze obligacji, które spełniają ich cele inwestycyjne.

Wycena obligacji

Rynek wycenia obligacje na podstawie ich szczególnych cech. Cena obligacji zmienia się codziennie, tak jak w przypadku każdego innego papieru wartościowego notowanego na giełdzie, w przypadku którego podaż i popyt w dowolnym momencie określają obserwowaną cenę. Ale jest logika, w jaki sposób wyceniane są obligacje. Do tej pory mówiliśmy o obligacjach tak, jakby każdy inwestor utrzymywał je do terminu zapadalności. To prawda, że ​​jeśli to zrobisz, masz gwarancję zwrotu kapitału wraz z odsetkami; jednak obligacja nie musi być utrzymywana do terminu zapadalności. W dowolnym momencie posiadacz obligacji może sprzedać swoje obligacje na otwartym rynku, na którym cena może ulegać wahaniom, czasem dramatycznym.

Cena obligacji zmienia się w odpowiedzi na zmiany stóp procentowych w gospodarce. Wynika to z faktu, że w przypadku obligacji o stałym oprocentowaniu, emitent obiecał zapłacić kupon na podstawie wartości nominalnej obligacji, tak dla 1000 $ par, 10% rocznej obligacji kuponowej, Emitent zapłaci Obligatariusz 100 $ każdego roku.

Powiedzmy, że w momencie wyemitowania tej obligacji obowiązujące stopy procentowe wynoszą 10%, zgodnie z oprocentowaniem krótkoterminowej obligacji rządowej. Inwestor byłby obojętny, gdyby zainwestował w obligację korporacyjną lub rządową, ponieważ oba te obligacje zwróciłyby 100 dolarów. Jednak wyobraź sobie chwilę później, że sytuacja w gospodarce się pogorszyła, a stopy procentowe spadły do ​​5%. Teraz inwestor może otrzymać tylko 50 USD z obligacji rządowej, ale nadal otrzymałby 100 USD z obligacji korporacyjnej.

Ta różnica sprawia, że ​​więzi korporacyjne są znacznie bardziej atrakcyjne. Tak więc inwestorzy na rynku będą licytować do ceny obligacji, dopóki nie zostanie sprzedana z premią, która wyrówna panujące środowisko stóp procentowych – w tym przypadku obligacja będzie sprzedawana po cenie 2000 USD, tak że kupon 100 USD reprezentuje 5%. Podobnie, gdyby stopy procentowe wzrosły do ​​15%, inwestor mógłby zarobić 150 USD z obligacji rządowych i nie zapłaciłby 1000 USD, aby zarobić zaledwie 100 USD. Obligacja byłaby sprzedawana do momentu osiągnięcia ceny, która wyrównałaby rentowność, w tym przypadku do ceny 666,67 USD.

Odwrotność do stóp procentowych

Dlatego sprawdza się słynne stwierdzenie, że cena obligacji zmienia się odwrotnie wraz ze stopami procentowymi. Kiedy stopy procentowe rosną, ceny obligacji spadają, aby wyrównać oprocentowanie obligacji z obowiązującymi stopami procentowymi i odwrotnie.

Innym sposobem zilustrowania tej koncepcji jest rozważenie, jaka byłaby rentowność naszej obligacji przy zmianie ceny zamiast zmiany stopy procentowej. Na przykład, jeśli cena miałaby spaść z 1000 USD do 800 USD, wówczas zysk wzrośnie do 12,5%. Dzieje się tak, ponieważ otrzymujesz te same gwarantowane 100 USD na aktywa o wartości 800 USD (100 USD / 800 USD). I odwrotnie, jeśli cena obligacji wzrośnie do 1200 USD, rentowność spadnie do 8,33% (100 USD / 1200 USD).

Rentowność do terminu zapadalności (YTM)

Plon do terminu zapadalności (YTM) wiązanie jest kolejnym sposobem rozważa cenę za wiązanie. YTM to całkowity oczekiwany zwrot z obligacji, jeśli obligacja jest utrzymywana do końca jej życia. Rentowność do wykupu jest uważana za rentowność obligacji długoterminowych , ale jest wyrażana jako stopa roczna. Innymi słowy, jest to wewnętrzna stopa zwrotu z inwestycji w obligację, jeśli inwestor posiada obligację do terminu zapadalności i jeśli wszystkie płatności są dokonywane zgodnie z planem. YTM to złożone obliczenie, ale jest bardzo przydatne jako koncepcja oceniająca atrakcyjność jednej obligacji w stosunku do innych obligacji o różnym kuponie i terminie zapadalności na rynku. Wzór na YTM zakłada rozwiązanie stopy procentowej w poniższym równaniu, co nie jest zadaniem łatwym, dlatego większość inwestorów obligacji zainteresowanych YTM będzie korzystała z komputera:

Możemy również zmierzyć oczekiwane zmiany cen obligacji przy zmianie stóp procentowych za pomocą miary znanej jako czas trwania obligacji. Czas trwania wyrażany jest w jednostkach liczby lat, które upłynęły od momentu, w którym pierwotnie dotyczył obligacji zerokuponowych, których czas trwania jest terminem zapadalności.

Jednak ze względów praktycznych czas trwania oznacza zmianę ceny obligacji przy zmianie stóp procentowych o 1%. Tę drugą, bardziej praktyczną definicję nazywamy zmodyfikowanym czasem trwania wiązania.

Czas trwania można obliczyć w celu określenia wrażliwości ceny na zmiany stóp procentowych pojedynczej obligacji lub portfela wielu obligacji. Generalnie największą wrażliwość na zmiany stóp procentowych mają obligacje o długich terminach zapadalności, a także obligacje o niskich kuponach. Czas trwania obligacji nie jest liniową miarą ryzyka, co oznacza, że ​​wraz ze zmianą cen i stóp zmienia się sam czas trwania, a wypukłość mierzy tę zależność.

Przykład obligacji z prawdziwego świata

Obligacja stanowi obietnicę pożyczkobiorcy dotyczącą spłaty pożyczkodawcy jego kwoty głównej i zwykle odsetek od pożyczki. Obligacje są emitowane przez rządy, gminy i korporacje. Oprocentowanie (stopa kuponu), kwota główna i terminy zapadalności będą się różnić w zależności od obligacji, aby spełnić cele emitenta obligacji (pożyczkobiorcy) i nabywcy obligacji (pożyczkodawcy). Większość obligacji emitowanych przez firmy zawiera opcje, które mogą zwiększać lub zmniejszać ich wartość i mogą utrudniać porównania osobom nieprofesjonalnym. Obligacje można kupić lub sprzedać, zanim osiągną dojrzałość, a wiele z nich jest notowanych na giełdzie i można nimi handlować u brokera.

Podczas gdy rządy emitują wiele obligacji, obligacje korporacyjne można kupić od domów maklerskich. Jeśli jesteś zainteresowany tą inwestycją, musisz wybrać brokera. Możesz rzucić okiem na listę najlepszych brokerów giełdowych Investopedia, aby dowiedzieć się, którzy brokerzy najlepiej odpowiadają Twoim potrzebom.

Ponieważ obligacje kuponowe o stałym oprocentowaniu będą dawać taki sam procent ich wartości nominalnej w czasie, cena rynkowa obligacji będzie się zmieniać, gdy kupon ten stanie się mniej lub bardziej atrakcyjny w porównaniu z obowiązującymi stopami procentowymi.

Wyobraź sobie obligację, która została wyemitowana z oprocentowaniem 5% i wartością nominalną 1000 USD. Posiadacz obligacji otrzyma rocznie 50 USD dochodu z tytułu odsetek (większość kuponów obligacji jest dzielona na pół i wypłacana co pół roku). Dopóki nic innego się nie zmieni w otoczeniu stóp procentowych, cena obligacji powinna pozostać na poziomie wartości nominalnej.

Jeśli jednak stopy procentowe zaczną spadać, a podobne obligacje będą teraz emitowane z kuponem 4%, oryginalna obligacja stanie się bardziej wartościowa. Inwestorzy, którzy chcą wyższego oprocentowania kuponu, będą musieli dodatkowo zapłacić za obligację, aby zachęcić pierwotnego właściciela do sprzedaży. Podwyższona cena obniży całkowitą rentowność obligacji do 4% dla nowych inwestorów, ponieważ będą musieli zapłacić kwotę powyżej wartości nominalnej, aby kupić obligację.

Z drugiej strony, jeśli stopy procentowe wzrosną, a oprocentowanie obligacji takich jak ta wzrośnie do 6%, kupon 5% przestanie być atrakcyjny. Cena obligacji spadnie i rozpocznie się sprzedaż z dyskontem w porównaniu do wartości nominalnej, dopóki jej efektywny zwrot nie wyniesie 6%.

Rynek obligacji ma tendencję do zmian w kierunku odwrotnym do stóp procentowych, ponieważ obligacje będą sprzedawane z dyskontem, gdy stopy procentowe rosną, i z premią, gdy stopy procentowe spadają.

Często Zadawane Pytania