Jak polityka pieniężna wpływa na Twoje inwestycje

Polityka pieniężna odnosi się do strategii stosowanych przez krajowy bank centralny w odniesieniu do ilości pieniądza krążącego w gospodarce oraz wartości tego pieniądza. Chociaż ostatecznym celem polityki pieniężnej jest osiągnięcie długoterminowego wzrostu gospodarczego, banki centralne mogą mieć różne cele w tym zakresie. W Stanach Zjednoczonych Banku Kanady jest utrzymanie inflacji na poziomie blisko 2 procent, w oparciu o pogląd, że niska i stabilna inflacja jest najlepszym wkładem, jaki polityka pieniężna może wnieść do produktywnej i dobrze funkcjonującej gospodarki.

Inwestorzy powinni mieć podstawową wiedzę na temat polityki pieniężnej, ponieważ może ona mieć znaczący wpływ na portfele inwestycyjne i wartość netto.

Wpływ na inwestycje

restrykcyjną politykę pieniężną. I odwrotnie, gdy gospodarka jest spowolniona, bank centralny przyjmie politykę akomodacyjną, obniżając krótkoterminowe stopy procentowe w celu pobudzenia wzrostu i przywrócenia gospodarki na właściwe tory.

Wpływ polityki pieniężnej na inwestycje jest zatem zarówno bezpośredni, jak i pośredni. Wpływ bezpośredni następuje poprzez poziom i kierunek stóp procentowych, natomiast efekt pośredni poprzez oczekiwania co do tego, dokąd zmierza inflacja.

Polityka pieniężna ma wpływ na wszystkie podstawowe klasy aktywów – akcje, obligacje, gotówkę, nieruchomości, towary i waluty. Poniżej podsumowano wpływ zmian w polityce pieniężnej (należy zwrócić uwagę, że wpływ tych zmian jest zmienny i może nie być za każdym razem taki sam).

Narzędzia polityki pieniężnej

Banki centralne dysponują szeregiem narzędzi służących do wpływania na politykę pieniężną. Na przykład Rezerwa Federalna dysponuje trzema głównymi narzędziami politycznymi:

• Operacje otwartego rynku, które obejmują kupno i sprzedaż instrumentów finansowych przez Rezerwę Federalną;
• Stopa dyskontowa lub stopa procentowa naliczana przez Rezerwę Federalną instytucjom depozytowym od pożyczek krótkoterminowych; i
• Rezerwy obowiązkowe, czyli odsetek depozytów, które banki muszą utrzymywać jako rezerwy.

Banki centralne mogą również uciekać się do niekonwencjonalnych narzędzi polityki pieniężnej w szczególnie trudnych czasach. W następstwie światowego kryzysu kredytowego w latach 2008-2009 Rezerwa Federalna została zmuszona do utrzymania krótkoterminowych stóp procentowych w pobliżu zera, aby pobudzić gospodarkę USA. Gdy strategia ta nie przyniosła oczekiwanego efektu, Rezerwa Federalna stosowała kolejne rundy luzowania ilościowego (QE), polegające na kupowaniu długoterminowych papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką bezpośrednio od instytucji finansowych. Polityka ta wywarła presję na długoterminowe stopy procentowe i wpompowała setki miliardów dolarów w amerykańską gospodarkę.

Akomodacyjna polityka pieniężna

W okresach akomodacyjnej polityki akcje zwykle silnie rosną. Na przykład indeksy Dow Jones Industrial Average i S&P 500 osiągnęły rekordowy poziom w pierwszej połowie 2013 r. Stało się to kilka miesięcy po tym, jak pracy wykazał znaczną poprawę. Ta ekspansywna polityka kupowania aktywów rynkowych, w połączeniu z bardzo niskimi stopami procentowymi, spowodowała wzrost cen akcji, ponieważ inwestorom łatwiej było zaciągać pożyczki – podobnie jak firmy, w które zainwestowali, które były w stanie zwiększyć produkcję przy niskim koszcie względnym.

Przy niskich stopach procentowych rentowności obligacji spadają, a ich odwrotny związek z cenami obligacji oznacza, że ​​większość instrumentów o stałym dochodzie wykazuje znaczne zyski cenowe. Rentowności obligacji skarbowych USA były na rekordowo niskim poziomie wiosną 2020 r., Przy 10-letnich obligacjach skarbowych poniżej 0,90 procent i 30-letnich obligacjach skarbowych o około 1,25 procent. Popyt na wyższą rentowność w tym środowisku o niskiej rentowności doprowadził do wielu przetargów na obligacje korporacyjne, które również doprowadziły do ​​nowych minimów i umożliwiły wielu firmom emitowanie obligacji o rekordowo niskich kuponach. Jednak to założenie jest słuszne tylko wtedy, gdy inwestorzy są przekonani, że inflacja jest pod kontrolą. Jeśli polityka będzie akomodacyjna przez zbyt długi czas, obawy o inflację mogą spowodować, że obligacje znacznie spadną, ponieważ rentowności dostosują się do wyższych oczekiwań inflacyjnych.

Oto, jak zazwyczaj zachowują się niektóre inne aktywa, gdy polityka pieniężna jest luźna:

• Gotówka nie jest królem w okresach polityki akomodacyjnej, ponieważ inwestorzy wolą rozmieszczać swoje pieniądze w dowolnym miejscu niż lokować je w depozytach, które zapewniają minimalne zwroty. Niskie stopy procentowe sprawiają, że oszczędzanie jest mniej atrakcyjne dla deponentów.
• Nieruchomości zwykle radzą sobie dobrze, gdy stopy procentowe są niskie, ponieważ właściciele domów i inwestorzy wykorzystają niskie oprocentowanie kredytów hipotecznych, aby przyciągnąć nieruchomości. Powszechnie uznaje się, że niski poziom realnych stóp procentowych w USA w latach 2001-04 odegrał kluczową rolę w napędzaniu krajowej bańki na rynku nieruchomości , która osiągnęła szczyt w latach 2006-07.
• Towary są kwintesencją „ryzykownych aktywów” i mają tendencję do wzrostu wartości w okresach akomodacyjnej polityki z wielu powodów. Apetyt na ryzyko jest podsycany niskimi stopami procentowymi, popyt fizyczny jest solidny, gdy gospodarki szybko rosną, a niezwykle niskie stopy mogą prowadzić do pojawiania się niepokojów inflacyjnych pod powierzchnią ziemi.
• Wpływ na waluty w takich czasach jest trudniejszy do ustalenia, chociaż logiczne byłoby oczekiwanie, że krajowa waluta o akomodacyjnej polityce straci na wartości w stosunku do swoich odpowiedników. Ale co, jeśli większość walut ma niskie stopy procentowe, jak miało to miejsce w 2013 roku? Wpływ na waluty zależy zatem od zakresu bodźców monetarnych, a także perspektyw gospodarczych dla danego kraju. Przykładem tego pierwszego jest zachowanie jena japońskiego, który gwałtownie spadł w stosunku do większości głównych walut w pierwszej połowie 2013 r. Waluta spadła w miarę wzrostu spekulacji, że Bank Japonii będzie kontynuował łagodzenie polityki pieniężnej. Zrobił to w kwietniu, obiecując podwojenie bazy monetarnej kraju do 2014 r. W bezprecedensowym posunięciu. Niespodziewane umocnienie dolara amerykańskiego, również w pierwszej połowie 2013 r., Świadczy o wpływie perspektyw gospodarczych na walutę. Banknot zebrał przeciwko praktycznie każdej waluty jako znacznej poprawy warunków mieszkaniowych i zatrudnienia napędzany globalny popyt na amerykańskie aktywa finansowe.

Restrykcyjna polityka pieniężna

Odwrotna sytuacja ma miejsce, gdy bank centralny prowadzi restrykcyjną lub restrykcyjną politykę pieniężną. Zostanie to wykorzystane, gdy wzrost gospodarczy będzie silny i zaistnieje realne ryzyko gwałtownej inflacji. Podnoszenie stóp powoduje, że pożyczanie jest droższe, hamuje szybki wzrost, aby go kontrolować. Przyjrzyjmy się, jak różne zasoby radzą sobie w tego typu środowisku:

• Akcje osiągają gorsze wyniki w trudnych okresach polityki pieniężnej, ponieważ wyższe stopy procentowe ograniczają apetyt na ryzyko i sprawiają, że kupowanie papierów wartościowych z depozytem zabezpieczającym jest stosunkowo drogie. Jednak zazwyczaj występuje znaczne opóźnienie między momentem, w którym bank centralny rozpoczyna zaostrzanie polityki pieniężnej, a szczytem cen akcji. Na przykład, podczas gdy Rezerwa Federalna zaczęła podnosić krótkoterminowe stopy procentowe w czerwcu 2003 r., Wartość akcji amerykańskich osiągnęła szczyt dopiero w październiku 2007 r., Prawie 3,5 roku później. Ten efekt opóźnienia przypisuje się przekonaniu inwestorów, że gospodarka rozwijała się na tyle silnie, że zyski przedsiębiorstw mogły zaabsorbować wpływ wyższych stóp procentowych na wczesnych etapach zacieśnienia.
• Wyższe krótkoterminowe stopy procentowe mają duży negatywny wpływ na obligacje, ponieważ popyt inwestorów na wyższe zyski powoduje, że ich ceny są niższe. Obligacje ucierpiały na jednym z najsłabszych rynków w 1994 r., Gdy Rezerwa Federalna podniosła główną stopę funduszy federalnych z 3% na początku roku do 5,5% na koniec roku.
• Gotówka zwykle dobrze sobie radzi w trudnych okresach polityki pieniężnej, ponieważ wyższe stopy depozytów skłaniają konsumentów do oszczędzania, a nie do wydawania. W takich okresach depozyty krótkoterminowe są na ogół preferowane, aby skorzystać z rosnących stóp procentowych.
• Jak można się spodziewać, bańki mieszkaniowej od 2006 roku. W dużej mierze było to spowodowane gwałtownym wzrostem zmiennych stóp procentowych kredytów hipotecznych, śledzącym stopę funduszy federalnych, która wzrosła z 2,25% na początku 2005 r. Do 5,25% na koniec 2006 r. Rezerwa Federalna nie mniej podwyższyła stopę funduszy federalnych. ponad 12 razy w tym dwuletnim okresie, w odstępach co 25 punktów bazowych.
• Surowcami handluje się w sposób podobny do akcji w okresach ostrej polityki, utrzymując wzrostowy wzrost w początkowej fazie zacieśniania i gwałtownie spadając później, gdy wyższe stopy procentowe skutecznie spowalniają gospodarkę.
• Wyższe stopy procentowe, a nawet perspektywa wyższych stóp, generalnie mają tendencję do wzmacniania waluty krajowej. Na przykład dolar kanadyjski znajdował się w obrocie na poziomie lub powyżej parytetu dolara amerykańskiego przez większość czasu w latach 2010–2012, ponieważ Kanada pozostawała jedynym krajem G-7, który utrzymywał w tym okresie zaostrzające nastawienie w polityce pieniężnej. Jednak waluta spadła w stosunku do dolara w 2013 r., Gdy stało się jasne, że kanadyjska gospodarka zmierza na okres wolniejszego wzrostu niż USA, co prowadzi do oczekiwań, że Bank Kanady będzie zmuszony porzucić swoje zacieśniające nastawienie.

Pozycjonowanie portfela

Inwestorzy mogą zwiększyć swoje zwroty, tolerancja ryzyka i horyzont inwestycyjny są kluczowymi determinantami przy podejmowaniu decyzji o takich posunięciach.