Spready obligacji: wiodący wskaźnik dla rynku Forex
Rynki globalne to tylko jedna wielka, wzajemnie połączona sieć. Często widzimy, że ceny towarów i kontraktów terminowych wpływają na ruchy walut i odwrotnie. To samo dotyczy relacji między walutami a spreadem obligacji (różnica między stopami procentowymi krajów): cena walut może wpływać na decyzje dotyczące polityki pieniężnej banków centralnych na całym świecie, ale decyzje dotyczące polityki pieniężnej i stopy procentowe mogą również dyktować akcja cenowa walut.
Kluczowe wnioski:
- Relacja między walutami a spreadem obligacji wpływa na stopy procentowe krajów.
- Cena walut może wpływać na decyzje dotyczące polityki pieniężnej banków centralnych na całym świecie.
- Decyzje dotyczące polityki pieniężnej i stopy procentowe mogą również dyktować ceny walut.
- Silniejsza waluta zazwyczaj zapobiega inflacji, podczas gdy słabsza waluta zwiększa inflację.
- Rozumiejąc i obserwując relacje między walutami a decyzjami banku centralnego, inwestorzy mogą przewidywać i wykorzystywać zmiany kursów walut.
Zrozumienie związku między walutami a spreadem obligacji
Silniejsza waluta pomaga powstrzymać inflację, podczas gdy słabsza waluta zwiększa inflację. Banki centralne wykorzystują tę zależność jako pośredni środek do skutecznego zarządzania polityką pieniężną swoich krajów. Rozumiejąc i obserwując te relacje i ich wzorce, inwestorzy mają wgląd w rynek walutowy, a tym samym mogą przewidywać i wykorzystywać ruchy walut.
Odsetki i waluty
Aby zobaczyć, jaką rolę odegrały stopy procentowe w dyktowaniu waluty, możemy spojrzeć w niedawną przeszłość. Po pęknięciu bańki technologicznejw 2000 r. Inwestorzy przeszli od poszukiwania jak najwyższych zysków do skupienia się na ochronie kapitału. Ale ponieważ Stany Zjednoczone oferowały stopy procentowe poniżej 2% (a nawet niższe), wiele funduszy hedgingowych i tych, którzy mieli dostęp do rynków międzynarodowych, wyjechało za granicę w poszukiwaniu wyższych rentowności.
Australia, przy takim samym czynniku ryzyka jak Stany Zjednoczone, oferowała stopy procentowe powyżej 5%. W związku z tym przyciąga duże strumienie pieniędzy inwestycyjnych w kraju i kolei aktywa denominowane w dolarze australijskim.
Te duże różnice w stopach procentowych doprowadziły do pojawienia się carry trade, strategii arbitrażu stóp procentowych, która wykorzystuje różnice w stopach procentowych między dwiema głównymi gospodarkami, jednocześnie starając się czerpać korzyści z ogólnego kierunku lub trendu pary walutowej. Ta transakcja polega na zakupie jednej waluty i sfinansowaniu jej inną. Najczęściej używanymi walutami do finansowania transakcji typu carry trade są jen japoński i frank szwajcarski ze względu na wyjątkowo niskie stopy procentowe w ich krajach.
Popularność carry trade jest jedną z głównych przyczyn silnych par, takich jak dolar australijski i jen japoński (AUD / JPY), dolar australijski i dolar amerykański ( AUD / USD ), dolar nowozelandzki i dolara amerykańskiego ( NZD / USD ) oraz dolara amerykańskiego i dolara kanadyjskiego ( USD / CAD ).
Jednak inwestorom indywidualnym trudno jest przesyłać pieniądze tam iz powrotem między kontami bankowymi na całym świecie. Spready detaliczne na kursach walutowych mogą zrównoważyć wszelkie dodatkowe zyski, których poszukują inwestorzy. Z drugiej strony banki inwestycyjne, fundusze hedgingowe, inwestorzy instytucjonalni i duzi doradcy ds. Handlu towarami (CTA) mają na ogół dostęp do tych światowych rynków i siłę, by kontrolować niskie spready.
W rezultacie przesuwają pieniądze w tę iz powrotem w poszukiwaniu najwyższych zysków przy najniższym ryzyku dla państwa (lub ryzyku niewypłacalności). Jeśli chodzi o wynik finansowy, kursy wymiany zmieniają się w zależności od zmian przepływów pieniężnych.
Wgląd dla inwestorów
Inwestorzy indywidualni mogą skorzystać na tych zmianach przepływów, monitorując spready dochodowości i oczekiwania dotyczące zmian stóp procentowych, które mogą być związane z tymi spreadami. Poniższy wykres jest tylko jednym z przykładów silnego związku między różnicami stóp procentowych a ceną waluty.
Ryc.1
Zwróć uwagę, że punkty na wykresach są niemal idealnymi odbiciami lustrzanymi. Wykres pokazuje, że pięcioletnia różnica między dolarem australijskim a dolarem amerykańskim ( oznaczonaniebieską linią) malała w latach 1989–1998.3 Zbiegło się to z szeroką wyprzedażą dolara australijskiego w stosunku do dolara australijskiego. Dolar.
Kiedy rozpiętość rentowności zaczęła ponownie rosnąć latem 2000 r., Dolar australijski zareagował podobnym wzrostem kilka miesięcy później.2,5% przewaga dolara australijskiego w stosunku do dolara amerykańskiego w ciągu najbliższych trzech lat oznaczała 37% wzrost kursu AUD / USD.
Handlowcy, którym udało się wejść w ten handel, nie tylko cieszyli się znacznym wzrostem wartości kapitału, ale także uzyskali roczną różnicę stóp procentowych. W związku z tym, w oparciu o pokazaną powyżej zależność, gdyby różnica stóp procentowych między Australią a Stanami Zjednoczonymi nadal się zawężała (zgodnie z oczekiwaniami) od ostatniej daty pokazanej na wykresie, kurs AUD / USD ostatecznie również by spadł.
Ten związek między różnicami stóp procentowych a kursami walutowymi nie jest wyjątkowy dla AUD / USD; ten sam wzór można zobaczyć w USD / CAD, NZD / USD i GBP / USD. Spójrz na następny przykład różnicy stóp procentowych pięcioletnich obligacji Nowej Zelandii i Stanów Zjednoczonych w stosunku do NZD / USD.
Rysunek 2
Wykres przedstawia jeszcze lepszy przykład spreadów obligacji jako wiodącego wskaźnika. Różnica osiągnęła dno wiosną 1999 r., Podczas gdy NZD / USD osiągnął dno dopiero jesienią 2000 r. Z tego samego powodu spread rentowności zaczął rosnąć latem 2000 r., Ale NZD / USD zaczął rosnąć w wczesną jesienią 2001 r. Spready plonów, które osiągnęły szczyt latem 2002 r., mogą być znaczące w przyszłości poza wykresem.
Historia pokazuje, że zmiana różnicy stóp procentowych między Nową Zelandią i USA jest ostatecznie odzwierciedlona przez parę walutową. Gdyby spread rentowności między Nową Zelandią a USA nadal spadał, można by się spodziewać, że spread rentowności dla NZD / USD również osiągnie szczyt.
Inne czynniki oceny
Spready rentowności obligacji pięcioletnich i dziesięcioletnich można wykorzystać do pomiaru walut. Ogólna zasada jest taka, że gdy spread rentowności rozszerzy się na korzyść określonej waluty, ta waluta będzie się umacniać w stosunku do innych walut. Należy jednak pamiętać, że na zmiany kursów walut wpływają nie tylko faktyczne zmiany stóp procentowych, ale także zmiana oceny ekonomicznej lub podwyższanie lub obniżanie stóp procentowych przez banki centralne. Poniższy wykres ilustruje ten punkt.
Rycina 3
Zgodnie z tym, co możemy zaobserwować na wykresie, zmiany oceny ekonomicznej Rezerwy Federalnej prowadzą do gwałtownych ruchów dolara amerykańskiego. Wykres wskazuje, że w 1998 r., Kiedy Fed przeszedł od zacieśniania gospodarczego (co oznaczało, że Fed zamierzał podnieść stopy) do perspektywy neutralnej, dolar spadł jeszcze zanim Fed ruszył w górę (zauważ, że 5 lipca 1998 r. Niebieska linia spada przed czerwoną linią).
Ten sam rodzaj ruchu dolara można zaobserwować, gdy Fed zmienił nastawienie z neutralnego na restrykcyjne pod koniec 1999 r. I ponownie, gdy przeszedł na łatwiejszą politykę pieniężną w 2001 r. W rzeczywistości, kiedy Fed rozważał nawet obniżenie stóp dolar zareagował gwałtowną przeceną. Gdyby ta relacja utrzymywała się w przyszłości, inwestorzy mogliby spodziewać się nieco większego pola do umocnienia dolara.
Podczas korzystania ze stóp procentowych do przewidywania walut nie będzie działać
Pomimo ogromnej liczby scenariuszy, w których działa ta strategia prognozowania ruchów walutowych, z pewnością nie jest to Święty Graal do zarabiania pieniędzy na rynkach walutowych. Istnieje wiele scenariuszy, w których ta strategia może się nie powieść:
Niecierpliwość
Jak wskazano w powyższych przykładach, relacje te sprzyjają długoterminowej strategii. Dno walutowe może nastąpić dopiero rok po osiągnięciu dna różnic w stopach procentowych. Jeśli trader nie może zobowiązać się do horyzontu czasowego wynoszącego co najmniej od sześciu do 12 miesięcy, sukces tej strategii może znacznie spaść. Powód? Wyceny walut odzwierciedlają podstawy gospodarcze w czasie. Często występuje tymczasowa nierównowaga między parą walutową, która może zaciemnić prawdziwe fundamenty między tymi krajami.
Zbyt duża dźwignia
Handlowcy używający zbyt dużej dźwigni mogą również nie być dostosowani do szerokiego zakresu tej strategii. Na przykład, jeśli przedsiębiorca zastosowałby 10-krotną dźwignię przy różnicy zysku wynoszącej 2%, zmieniłoby to 2% na 20%, a wiele firm oferuje nawet 100-krotną dźwignię, zachęcając traderów do podjęcia większego ryzyka i próby obrócenia o 2% do 200%. Jednak dźwignia finansowa wiąże się z ryzykiem, a zastosowanie zbyt dużej dźwigni może przedwcześnie wyrzucić inwestora z długoterminowej transakcji, ponieważ nie jest on w stanie przetrwać krótkoterminowych wahań na rynku.
Akcje stają się bardziej atrakcyjne
Kluczem do sukcesu transakcji nastawionych na zysk w latach odpęknięcia bańki technologicznej był brak atrakcyjnychzwrotów z rynku akcji. Był taki okres na początku 2004 r., Kiedy japoński jen gwałtownie wzrastał pomimo polityki zerowych odsetek. Powodem było wzrosty na rynku akcji, a obietnica wyższych zwrotów przyciągnęła wiele niedoważonych funduszy. Większość dużych graczy odciąła ekspozycję na Japonię w ciągu ostatnich 10 lat, ponieważ kraj ten borykał się z długim okresem stagnacji i oferował zerowe stopy procentowe. Jednak gdy gospodarka wykazywała oznaki ożywienia, a na rynku akcji ponownie zaczęły rosnąć, pieniądze wróciły do Japonii, niezależnie od kontynuowanej przez ten kraj polityki zerowych odsetek.
Pokazuje to, w jaki sposób rola akcji w przepływie kapitału może zmniejszyć skuteczność prognoz rentowności obligacji przy prognozowaniu ruchów walutowych.
Środowisko ryzyka
Awersja do ryzyka jest ważnym czynnikiem napędzającym rynki forex. Transakcje walutowe oparte na rentowności zwykle odnoszą największe sukcesy w środowisku poszukującym ryzyka, a najmniej skuteczne w środowisku niechętnym do podejmowania ryzyka. Oznacza to, że w środowiskach poszukujących ryzyka inwestorzy mają tendencję do przetasowywania swoich portfeli i sprzedaży aktywów o niskim ryzyku / o dużej wartości oraz kupowania aktywów o wyższym ryzyku / niskiej wartości.
Bardziej ryzykowne waluty – te z dużym deficytem na rachunku obrotów bieżących – są zmuszone do oferowania wyższej stopy procentowej, aby zrekompensować inwestorom ryzyko deprecjacji, która jest ostrzejsza niż ta przewidywana przez niezabezpieczony parytet stóp procentowych. Wyższy zysk to zapłata inwestora za podjęcie tego ryzyka. Jednak w czasach, gdy inwestorzy są bardziej niechętni ryzyku, bardziej ryzykowne waluty – na których opierają się transakcje typu carry trade, aby uzyskać zwroty – tracą na wartości. Zazwyczaj bardziej ryzykowne waluty mają deficyty na rachunkach bieżących, a gdy apetyt na ryzyko słabnie, inwestorzy wycofują się w kierunku bezpieczeństwa swoich rynków krajowych, co utrudnia finansowanie tych deficytów.
Rozsądne jest wycofywanie transakcji typu carry trade w czasach rosnącej awersji do ryzyka, ponieważ niekorzystne ruchy walutowe mają tendencję do przynajmniej częściowego równoważenia przewagi stopy procentowej. Wiele banków inwestycyjnych zgłosiło wczesne sygnały ostrzegawcze przed rosnącą awersją do ryzyka. Obejmuje to monitorowanie spreadów obligacji rynków wschodzących, spreadów swapów, spreadów wysokodochodowych, zmienności na rynku walutowym i zmienności na rynkach akcji. Węższe obligacje, swapy i spready o wysokiej rentowności są wskaźnikami szukającymi ryzyka, podczas gdy niższe zmienności na rynku walutowym i kapitałowym wskazują na awersję do ryzyka.
Uwagi specjalne
Chociaż wykorzystanie spreadów obligacji do prognozowania ruchów walutowych może wiązać się z ryzykiem, odpowiednia dywersyfikacja i zwrócenie szczególnej uwagi na środowisko ryzyka poprawią zwroty. Ta strategia sprawdzała się przez wiele lat i może nadal działać, ale określenie, które waluty są wschodzącymi walutami o wysokich dochodach, w porównaniu z walutami wschodzącymi o niskich dochodach, może z czasem ulec zmianie.