Top 5 najlepszych wszech czasów zarządzających funduszami powierniczymi

Wielcy menadżerowie to gwiazdy rocka w świecie finansów. Podczas gdy Grahama, Johna Templetona i Petera Lyncha są powodem do rozszerzonych dyskusji na temat filozofii i wyników inwestycyjnych.

Najwięksi zarządzający funduszami inwestycyjnymi osiągnęli długoterminowe, przewyższające rynek zyski, pomagając niezliczonym indywidualnym inwestorom w budowaniu znaczących jaj.

Kryteria

Zanim przejdziemy do naszej listy najlepszych z najlepszych, przyjrzyjmy się kryteriom, według których wybieramy pięć najlepszych:

• Długoletni wykonawcy.  Uwzględniamy tylko tych menedżerów, którzy mają długą historię osiągania najlepszych wyników na rynku.
• Tylko emerytowani menedżerowie.  Uwzględniamy tylko menedżerów, którzy zakończyli swoją karierę.
• Brak funduszy zarządzanych przez zespół.  Nie zostały one ocenione, ponieważ zespoły mogą się zmienić w połowie okresu występów. Poza tym, jak ujął to John Templeton: „Nie znam żadnego funduszu wspólnego inwestowania, który byłby zarządzany przez komitet, który kiedykolwiek miałby lepsze wyniki, chyba że przypadkowo”.
• Składki.  Najwyżsi menedżerowie musieli wnosić wkład do całej branży inwestycyjnej, a nie tylko do swoich własnych firm.

Benjamin Graham

Jest znany jako ojciec analizy bezpieczeństwa, chociaż niewielu pomyślałoby o Benjaminie Grahamie jako zarządzającym funduszem. Nadal jednak kwalifikuje się na naszą listę – od 1936 do 1956 zarządzał nowoczesnym odpowiednikiem zamkniętego funduszu inwestycyjnego z partnerem Jerome Newman.

Styl inwestowania: głębokie inwestycje wartościowe.

Najlepsza inwestycja: GEICO (NYSE: akcjonariuszom Grahama-Newmana po 27 USD za akcję i wzrósł do równowartości 54 000 USD za akcję. Chociaż nie jest to oczywiste dopasowanie do strategii głębokich rabatów Grahama, zakup GEICO stałby się jego najbardziej udaną inwestycją. Większość pozycji Grahama została sprzedana w niecałe dwa lata, ale on utrzymywał akcje GEICO przez dziesięciolecia. Jego głównymi inwestycjami były liczne pozycje arbitrażowe o niskim ryzyku.

Główny wkład: Graham napisał analizę bezpieczeństwa  wraz z innym profesorem z Columbia, Davidem Doddem (1934), The Interpretation of Financial Statements  (1937) i  The Intelligent Investor  (1949), co zainspirowało Warrena Buffetta do poszukiwania Grahama, a następnie studiowania pod jego okiem na Columbia University, a później pracował dla niego w Graham-Newman Corporation.

Graham pomógł również w rozpoczęciu tego, co ostatecznie przekształciło się w CFA Institute. Zaczynając na Wall Street w 1914 roku, na długo zanim rynki papierów wartościowych zostały uregulowane przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC), dostrzegł potrzebę certyfikacji  analityków bezpieczeństwa – a więc egzaminu CFA.

Oprócz mentoringu Buffetta, Graham miał wielu uczniów, którzy mieli własne wspaniałe kariery inwestycyjne, chociaż nigdy nie osiągnęli kultowego statusu swojego nauczyciela lub najsławniejszego kolegi.

Szacowany zwrot: Raporty różnią się w zależności od danego okresu i zastosowanych metod obliczeniowych, ale John Train w The Money Masters  (2000) poinformował, że fundusz Grahama, Graham-Newman Corporation, zarabiał 21% rocznie przez 20 lat. „Jeśli ktoś zainwestował 10 000 dolarów w 1936 roku, otrzymywał średnio 2100 dolarów rocznie przez następne 20 lat, a na koniec odzyskał pierwotne 10 000 dolarów”.

Sir John Templeton

Nazywany przez magazyn Forbes „dziekanem globalnego inwestowania”  Templeton otrzymał tytuł szlachecki od królowej Elżbiety II za swoje wysiłki filantropijne. Oprócz bycia filantropem Templeton był także stypendystą Rhodesa, posiadaczem tytułu CFA, dobroczyńcą Uniwersytetu Oksfordzkiego i pionierem globalnego inwestowania, który celował w znajdowaniu najlepszych okazji w sytuacjach kryzysowych.

Styl inwestowania: Globalny inwestor przeciwny i wartościowy. Jego strategia polegała na kupowaniu wehikułów inwestycyjnych, gdy, jego zdaniem, osiągnęły „punkt maksymalnego pesymizmu”. Jako przykład tej strategii, Templeton kupił udziały w każdej publicznej europejskiej spółce notowanej na początku II wojny światowej po cenie poniżej 1 dolara za akcję, w tym wielu, które były w stanie upadłości. Zrobił to za 10 000 dolarów pożyczonych pieniędzy. Po czterech latach sprzedał je za 40 000 dolarów. Zysk ten sfinansował jego wypad do biznesu inwestycyjnego. Templeton odszukał także niedoceniane podstawowe historie sukcesu na całym świecie. Chciał dowiedzieć się, który kraj był gotowy na zmianę sytuacji, zanim wszyscy znali historię.

Najlepsze inwestycje:

• Europa na początku II wojny światowej
• Japonia, 1962
• Ford Motors (NYSE: F ), 1978 (był bliski bankructwa)
• Peru, lata 80
• Skrócone zapasy technologii w 2000 roku

Główny wkład: zbudowano znaczną część dzisiejszych zasobów Franklin Resources (Franklin Templeton Investments). Templeton College w Saïd Business School Uniwersytetu Oksfordzkiego został nazwany na jego cześć.

Szacowany zwrot: zarządzał funduszem Templeton Growth Fund w latach 1954–1987. Każde 10 000 USD zainwestowane w akcje klasy A w 1954 r. Wzrosłoby do ponad 2 milionów USD do 1992 r. (Kiedy sprzedał firmę), a dywidendy zostałyby ponownie zainwestowane, co przekładałoby się na roczny zwrot. ~ 14,5%.

T. Rowe Price, Jr.

T. Rowe Price wszedł na Wall Street w latach dwudziestych i założył firmę inwestycyjną w 1937 roku, ale swój pierwszy fundusz założył znacznie później. Price sprzedał firmę swoim pracownikom w 1971 roku i ostatecznie weszła na giełdę w połowie lat osiemdziesiątych. Powszechnie cytuje się go, mówiąc: „To, co jest dobre dla klienta, jest również dobre dla firmy”.

Styl inwestowania: wartość i długoterminowy wzrost.

Price inwestował w firmy, które uważał za dobrze zarządzające, działające na „żyznych polach” (atrakcyjne branże długoterminowe) i zajmujące pozycję liderów w branży. Ponieważ wolał utrzymywać inwestycje przez dziesięciolecia, Price chciał firm, które mogłyby wykazywać trwały wzrost przez wiele lat.

Najlepsze inwestycje: Merck (NYSE: MRK ) w 1940 roku; podobno ponad 200 razy przekroczył swoją pierwotną inwestycję. Inne godne uwagi inwestycje to Coca-Cola (Nasdaq: COKE ), 3M (NYSE: MMM ), Avon Products (NYSE: AVP ) i IBM (NYSE: IBM ).

Główne składki: Cena była jedną z pierwszych, które pobierały opłatę na  podstawie zarządzanych aktywów,  a nie prowizji za zarządzanie środkami. Dziś jest to powszechna praktyka. Price był również pionierem w rozwoju stylu inwestowania, dążąc do długoterminowego kupowania i utrzymywania, łącząc to z szeroką dywersyfikacją. W 1937 roku założył notowanego na giełdzie menedżera inwestycyjnego T. Rowe Price (Nasdaq: TROW ).

Wyniki: Wyniki poszczególnych funduszy dla Price’a nie są zbyt przydatne, ponieważ zarządzał kilkoma funduszami, ale o dwóch wspomniano w książce Nikki Ross Lessons from the Legends of Wall Street  (2000). Jego pierwszy fundusz powstał w 1950 r. I osiągnął najlepsze wyniki w ciągu dziesięciu lat – około 500%. Emerging Growth Fund został założony w 1960 roku i również wyróżniał się takimi nazwami jak Xerox (NYSE: XRX ), H&R Block (NYSE: HRB ) i Texas Instruments (NYSE: TXN ).

John Neff

Urodzony w Ohio Neff dołączył do Wellington Management Co. w 1964 roku i pozostał w firmie przez ponad 30 lat, zarządzając trzema funduszami. Jedną z  preferowanych taktyk inwestycyjnych Johna Neffa było inwestowanie w popularne branże drogą pośrednią. Na przykład na gorącym rynku budowniczych domów mógł szukać firm, które dostarczały materiały budowniczym domów.

Styl inwestowania: inwestowanie wartościowe lub niskie P / E, inwestowanie o wysokim zysku.

Neff skupił się na spółkach o niskich wskaźnikach ceny do zysku ( wskaźniki P / E) i wysokiej stopie dywidendy. Sprzedawał, gdy pogorszyły się fundamenty inwestycyjne lub cena osiągnęła swój cel. Psychologia inwestowania była ważną częścią jego strategii.

Lubił też dodawać stopę dywidendy do wzrostu zysków i dzielić ją przez wskaźnik P / E, uzyskując wskaźnik „dostajesz to, za co płacisz”. Na przykład, jeśli stopa dywidendy wyniosłaby 5%, a wzrost zysków wyniósłby 10%, dodałby te dwa elementy do siebie i podzielił przez wskaźnik P / E. Jeśli było to 10, wziął 15 (liczbę „co otrzymujesz”) i podzielił ją przez 10 (liczba „za co płacisz”). W tym przykładzie stosunek wynosi 15/10 = 1,5. Wszystko powyżej 1.0 było uważane za atrakcyjne.

Najlepsza inwestycja: W latach 1984-1985 Neff zaczął przejmować duży udział w Ford Motor Company; trzy lata później jego wartość wzrosła prawie czterokrotnie niż pierwotnie zapłacił.

Główne wkłady: Neff jest autorem książki poświęconej inwestowaniu, obejmującej całą jego karierę rok po roku, zatytułowanej John Neff on Investing  (1999).

Wyniki: John Neff zarządzał funduszem Windsor Fund przez 31 lat do 1995 r., Uzyskując zwrot w wysokości 13,7% w porównaniu z 10,6% w przypadku indeksu S&P 500 w tym samym okresie. Oznacza to ponad 55-krotny zysk na początkowej inwestycji dokonanej w 1964 r.

Peter Lynch

Absolwent Wharton School of Business Penna, Lynch praktykował coś, co nazywał „nieustannym pościgiem”. Odwiedzał kolejne firmy, aby dowiedzieć się, czy nastąpiła niewielka zmiana na lepsze, której rynek jeszcze nie przyjął. Gdyby mu się to podobało, kupiłby trochę, a jeśli historia się poprawiła, kupiłby więcej, w końcu posiadając tysiące akcji największego aktywnie zarządzanego funduszu inwestycyjnego na świecie – Fidelity Magellan Fund.

Styl inwestowania: wzrost i cykliczne ożywienie.

Lynch jest powszechnie uważany za inwestora długoterminowego, ale podobno większość zysków osiągnął dzięki tradycyjnemu cyklicznemu ożywieniu i grze na wartości.

Najlepsze inwestycje: Pep Boys (NYSE: ciosaczami ”.

Główny wkład: Lynch uczynił Fidelity Investments znanym nazwiskiem. Napisał także kilka książek, w szczególności One up on Wall Street  (1989) i Beating the Street  (1993). Dał nadzieję inwestorom zrób to sam, mówiąc: „Wykorzystaj to, co wiesz i kup, aby pokonać guru z Wall Street w ich własnej grze”.

Wyniki: Lynch jest powszechnie cytowany jako twierdzący, że 1000 dolarów zainwestowane w Magellana 31 maja 1977 roku byłoby warte 28000 dolarów do 1990 roku.

Podsumowanie

Ci najlepsi menadżerowie zgromadzili wielkie fortuny nie tylko dla siebie, ale także dla tych, którzy zainwestowali w ich fundusze. Wspólną cechą ich wszystkich jest to, że często podejmowali niekonwencjonalne podejście do inwestowania i występowali przeciwko stadu. Jak wie każdy doświadczony inwestor, wytyczanie własnej ścieżki i osiąganie długoterminowych, przewyższających rynek zwrotów nie jest łatwym zadaniem. Biorąc to pod uwagę, łatwo jest zobaczyć, jak tych pięciu inwestorów wyrzeźbiło sobie miejsce w historii finansowej.