Przepisy dotyczące bankowości w Indiach
System bankowy w Indiach jest regulowany przez Bank Rezerw Indii (RBI) na podstawie przepisów ustawy Banking Regulation Act z 1949 r. Niektóre ważne aspekty przepisów regulujących bankowość w tym kraju, a także okólniki RBI dotyczące bankowości w Indiach, zostaną omówione poniżej.
Limity ekspozycji
Pożyczka dla pojedynczego pożyczkobiorcy jest ograniczona do 15% funduszy kapitałowych banku (kapitał pierwszej i drugiej kategorii ), który może zostać zwiększony do 20% w przypadku projektów infrastrukturalnych. W przypadku pożyczkobiorców grupowych udzielenie pożyczki jest ograniczone do 30% środków kapitałowych banku, z możliwością rozszerzenia do 40% na projekty infrastrukturalne. Limity kredytowe mogą zostać przedłużone o kolejne 5% za zgodą rady dyrektorów banku. Pożyczki obejmują zarówno ekspozycję opartą na funduszach, jak i nieopartą na funduszach.
Wskaźnik rezerw gotówkowych (CRR) i ustawowy wskaźnik płynności (SLR)
Banki w Indiach są zobowiązane do utrzymywania co najmniej 4% swoich zobowiązań netto i zobowiązań czasowych (NDTL) w formie gotówki w banku RBI. Obecnie nie są one oprocentowane. CRR należy utrzymywać co dwa tygodnie, podczas gdy codzienne utrzymanie musi wynosić co najmniej 95% rezerw obowiązkowych. W przypadku niewywiązania się z płatności alimentów dziennych kara wynosi 3% powyżej stawki bankowej stosowanej za liczbę dni zwłoki pomnożoną przez kwotę, o którą kwota jest niższa od ustalonego poziomu.
Poza CRR należy utrzymywać minimum 22% i maksymalnie 40% NDTL, znanego jako SLR, w postaci złota, gotówki lub niektórych zatwierdzonych papierów wartościowych. Nadwyżkowe udziały SLR można wykorzystać do zaciągnięcia pożyczki w ramach kredytu marginalnego (MSF) na noc od RBI. Odsetki naliczane w ramach MSF są wyższe od stopy repo o 100 punktów bazowych, a kwota pożyczki jest ograniczona do 2% NDTL. (Aby dowiedzieć się więcej o tym, jak określane są stopy procentowe, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, przeczytaj więcej o tym, kto określa stopy procentowe ).
Obsługa administracyjna
Aktywa zagrożone (NPA) są klasyfikowane w 3 kategoriach: poniżej standardu, wątpliwe i straty. Składnik aktywów staje się zagrożony, jeżeli w przypadku pożyczki terminowej przez ponad 90 dni nie było żadnych spłat odsetek ani kwoty głównej. Aktywa poniżej standardu to aktywa posiadające status NPA krócej niż 12 miesięcy, pod koniec których są klasyfikowane jako aktywa wątpliwe. Składnik aktywów powodujący stratę to taki, w przypadku którego bank lub audytor nie oczekuje żadnej spłaty ani zwrotu i jest generalnie odpisywany z ksiąg.
W przypadku aktywów poniżej standardu wymagane jest utworzenie rezerwy w wysokości 15% niespłaconej kwoty pożyczki na pożyczki zabezpieczone i 25% niespłaconej kwoty pożyczki na pożyczki niezabezpieczone. W przypadku aktywów wątpliwych rezerwy na zabezpieczoną część pożyczki wahają się od 25% niespłaconej pożyczki w przypadku umów NPA istniejących krócej niż jeden rok, do 40% w przypadku umów NPA istniejących od roku do trzech lat, do 100% w przypadku Umowy NPA trwające dłużej niż trzy lata, podczas gdy w przypadku niezabezpieczonej części wynosi on 100%.
Rezerwowanie jest również wymagane w przypadku zasobów standardowych. Rezerwa na rolnictwo oraz małe i średnie przedsiębiorstwa wynosi 0,25%, a na nieruchomości komercyjne 1% (0,75% na mieszkania), a na pozostałe sektory 0,4%. Rezerwy na aktywa standardowe nie mogą być odliczane od NPA brutto, aby otrzymać NPA netto. W przypadku pożyczek udzielonych spółkom, które mają niezabezpieczoną ekspozycję walutową, wymagane są dodatkowe rezerwy wykraczające poza standardowe rezerwy.
Pożyczki sektorowe priorytetowe
Sektor priorytetowy obejmuje zasadniczo mikro i małe przedsiębiorstwa oraz inicjatywy związane z rolnictwem, edukacją, mieszkalnictwem i kredytowaniem grup o niskich dochodach lub mniej uprzywilejowanych (klasyfikowanych jako „sekcje słabsze”). Cel pożyczkowy w wysokości 40% skorygowanego kredytu bankowego netto (ANBC) (niespłacony kredyt bankowy pomniejszony o niektóre rachunki i obligacje inne niż SLR) – lub ekwiwalent kredytowy kwoty pozabilansowej ekspozycji (suma bieżącej ekspozycji kredytowej + potencjalny przyszły kredyt ekspozycja obliczana przy użyciu współczynnika konwersji kredytowej), w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa – została ustalona dla krajowych banków komercyjnych i banków zagranicznych posiadających więcej niż 20 oddziałów, podczas gdy cel 32% istnieje dla banków zagranicznych posiadających mniej niż 20 oddziałów.
Kwota, która jest wypłacana jako pożyczki dla sektora rolnego, powinna stanowić ekwiwalent kredytowy ekspozycji pozabilansowej lub 18% ANBC – w zależności od tego, która z tych dwóch liczb jest wyższa. Z kwoty, która jest pożyczana mikroprzedsiębiorstwom i małym firmom, 40% należy przekazać tym przedsiębiorstwom, które dysponują sprzętem o maksymalnej wartości 200 000 rupii oraz maszynami i maszynami o wartości maksymalnie pół miliona rupii, natomiast 20% całkowitej pożyczonej kwoty ma zostać przekazana mikroprzedsiębiorstwom posiadającym maszyny i urządzenia o wartości od nieco ponad 500 000 rupii do maksymalnie miliona rupii oraz sprzęt o wartości powyżej 200 000 rupii, ale nie więcej niż 250 000 rupii.
Łączna wartość kredytów udzielonych słabszym sekcjom powinna wynosić 10% ANBC lub równowartość kredytową ekspozycji pozabilansowej, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Słabsze sekcje obejmują określone kasty i plemiona, którym przypisano tę kategoryzację, w tym drobnych rolników. Nie ma konkretnych celów dla zagranicznych banków posiadających mniej niż 20 oddziałów.
Prywatne banki w Indiach do tej pory niechętnie udzielały pożyczek bezpośrednio rolnikom i innym słabszym grupom. Jedną z głównych przyczyn jest nieproporcjonalnie wyższa kwota NPA z priorytetowych pożyczek sektorowych, przy czym niektóre szacunki wskazują, że wynosi ona 60% wszystkich NPA. Osiągają swoje cele, wykupując pożyczki i sekurytyzowane portfele od innych niebankowych instytucji finansowych (NBFC) i inwestując w Fundusz Rozwoju Infrastruktury Obszarów Wiejskich (RIDF), aby osiągnąć swój limit.
Nowe normy licencji bankowych
Nowe wytyczne stanowią, że grupy ubiegające się o licencję powinny mieć co najmniej 10-letnią historię sukcesu, a bank powinien być obsługiwany przez nieoperacyjną finansową spółkę holdingową (NOFHC) będącą w całości własnością promotorów. Minimalny opłacony kapitał własny z prawem głosu musi wynosić pięć miliardów rupii, przy czym NOFHC musi posiadać co najmniej 40% tego kapitału i stopniowo obniżać go do 15% w ciągu 12 lat. Akcje muszą być notowane w ciągu trzech lat od rozpoczęcia działalności banku.
Udział zagraniczny jest ograniczony do 49% przez pierwsze pięć lat działalności, po których wymagana byłaby zgoda RBI, aby zwiększyć udział do maksymalnie 74%. Zarząd banku powinien mieć większość niezależnych dyrektorów i musiałby przestrzegać omówionych wcześniej priorytetowych celów kredytowych dla sektora. NOFHC i bank nie mogą posiadać żadnych papierów wartościowych wyemitowanych przez grupę promotora, a bank nie może posiadać żadnych finansowych papierów wartościowych będących w posiadaniu NOFHC. Nowe przepisy przewidują również, że 25% oddziałów powinno być otwieranych na terenach wiejskich, które wcześniej nie były objęte bankami.
Rozmyślni przestępcy
Świadome niewykonanie zobowiązania ma miejsce, gdy pożyczka nie jest spłacana, mimo że dostępne są środki, lub gdy pożyczone pieniądze są wykorzystywane na inne cele niż wyznaczony cel, lub gdy nieruchomość zabezpieczona pożyczką zostaje sprzedana bez wiedzy lub zgody banku.. W przypadku, gdy spółka należąca do grupy nie wywiązuje się z zobowiązań, a inne spółki z grupy, które udzieliły gwarancji, nie wywiązują się ze swoich gwarancji, całą grupę można nazwać umyślnym winowajcą.
Osoby umyślne (w tym dyrektorzy) nie mają dostępu do finansowania i może zostać przeciwko nim wszczęte postępowanie karne. RBI ostatnio zmieniło przepisy, aby objąć spółki spoza grupy również umyślnym zniesławieniem, jeśli nie będą honorować gwarancji udzielonej innej spółce spoza grupy.
Podsumowanie
Sposób, w jaki kraj reguluje swoje sektory finansowe i bankowe, jest w pewnym sensie obrazem jego priorytetów, celów oraz typu krajobrazu finansowego i społeczeństwa, które chciałby zaprojektować. W przypadku Indii regulacje przyjęte przez bank rezerwowy dają nam wgląd w jego podejście do zarządzania finansowego i pokazują, do jakiego stopnia priorytetowo traktują stabilność w swoim sektorze bankowym, a także inkluzywność gospodarczą.
Chociaż struktura regulacyjna indyjskiego systemu bankowego wydaje się nieco konserwatywna, należy to postrzegać w kontekście stosunkowo niedobankowego charakteru tego kraju. Nadmierne wymogi kapitałowe, które zostały ustanowione, są niezbędne do budowania zaufania do sektora bankowego, podczas gdy priorytetowe cele w zakresie udzielania pożyczek są potrzebne, aby zapewnić włączenie finansowe tym, którym sektor bankowy generalnie nie udzielałby pożyczek, biorąc pod uwagę wysoki poziom NPA i niewielkie rozmiary transakcji.
Ponieważ w rzeczywistości banki prywatne nie udzielają bezpośrednio pożyczek sektorom priorytetowym, to banki publiczne zostały obciążone tym ciężarem. Można by również przedstawić argumenty za dostosowaniem sposobu definiowania sektora priorytetowego w świetle wysokiego priorytetu nadanego rolnictwu, mimo że jego udział w PKB spada. (Powiązane informacje można znaleźć w artykule „ Rosnące znaczenie banku rezerw Indii ”)