Role i funkcje nowoczesnych banków inwestycyjnych
Chyba żadna inna organizacja nie wzbudza takiego podziwu, intryg, kontrowersji i ciekawości jak globalny bank inwestycyjny. Banki inwestycyjne mają bogatą historię i dziś siedzą w szybkim tempie światowego handlu i kapitału.
Ten artykuł zawiera krótki historyczny przegląd banków inwestycyjnych, opisuje różne role, jakie odgrywają w tworzeniu i dystrybucji papierów wartościowych oraz analizuje konflikty interesów, które pojawiają się, gdy te funkcje pełnią się pod jednym dachem korporacyjnym.
Kluczowe wnioski
- Współczesna bankowość inwestycyjna rozpoczęła się od modelu bankowości kupieckiej w XVIII i XIX wieku.
- Bankowość inwestycyjna to sektor branży, który zajmuje się głównie finansowaniem kapitałowym dla szeregu klientów w globalnych i lokalnych przedsiębiorstwach.
- W szczególności bankowość inwestycyjna pomaga firmom w publicznym udostępnianiu akcji, udziela emisji obligacji oraz angażuje się w obrót i inwestycje na własny rachunek.
- Większość banków inwestycyjnych obsługuje obecnie korporacje, organizacje lub zamożnych klientów.
Wczesna historia
Adam Smith słynnie opisał kapitalizm jako niewidzialną rękę kierującą rynkiem w alokacji dóbr i usług. Mechanizmem finansowym tej ręki w XVIII i XIX wieku były europejskie banki kupieckie, takie jak Hope & Co., Baring Brothers i Morgan Grenfell. Przez pewien czas Holandia – a później Wielka Brytania – rządziła falami globalnego handlu w tak odległych portach, jak Indie i Hongkong.
Model bankowości kupieckiej przekroczył Atlantyk i posłużył jako inspiracja dla firm finansowych założonych przez wybitne rodziny na tym, co można by nazwać wschodzącym rynkiem dzisiejszych czasów – w Stanach Zjednoczonych. Struktura i działalność wczesnych firm amerykańskich, takich jak JP Morgan & Co., Dillon Read i Drexel & Co., odzwierciedlała działalność ich europejskich odpowiedników i obejmowała finansowanie nowych możliwości biznesowych poprzez pozyskiwanie i wykorzystywanie kapitału inwestycyjnego.
Z biegiem czasu wyłoniły się z tego dwa nieco odmienne modele. Stary model bankowości kupieckiej był w dużej mierze sprawą prywatną prowadzoną wśród uprzywilejowanych mieszkańców klubowego świata dawnego bogactwa europejskiego. Bank kupiecki zazwyczaj gromadził znaczne kwoty swojego (rodzinnego) kapitału wraz z innymi prywatnymi interesami, które zostały zawarte w transakcjach jako wspólnicy z ograniczoną odpowiedzialnością.
Powstanie banków inwestycyjnych
W XIX wieku nowy model wszedł do powszechnego użytku, szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Firmy dążące do pozyskania kapitału emitowałyby papiery wartościowe inwestorom będącym osobami trzecimi, którzy mieliby wówczas możliwość handlu tymi papierami na zorganizowanych giełdach papierów wartościowych w głównych centrach finansowych, takich jak Londyn i Nowy Jork. Rola firmy finansowej polegała na gwarantowaniu emisji, reprezentowaniu emitenta przed inwestującą publicznością, pozyskiwaniu zainteresowania inwestorów i informowaniu o szczegółach emisji. Firmy zajmujące się tą działalnością stały się znane jako banki inwestycyjne.
Firmy takie jak JP Morgan nie ograniczały się do bankowości inwestycyjnej, ale ugruntowały swoją pozycję w wielu innych biznesach finansowych, w tym w udzielaniu pożyczek i przyjmowaniu depozytów (np. Bankowość komercyjna ). Krach na giełdzie w 1929 roku i następujący po nim Wielki Kryzys spowodowały, że rząd USA doszedł do wniosku, że rynki finansowe wymagają ściślejszej regulacji, aby chronić interesy finansowe przeciętnych Amerykanów. Spowodowało to oddzielenie bankowości inwestycyjnej od bankowości komercyjnej w ustawie Glassa-Steagalla z 1933 r.
Goldman Sachs, Barclays i Citgroup (w przypadkowej kolejności) to trzy z 10 największych światowych banków inwestycyjnych w 2020 roku.
Firmy działające po stronie bankowości inwestycyjnej w okresie powojennym (Morgan Stanley, Goldman Sachs, Lehman Brothers i First Boston) odegrały znaczącą rolę w ubezpieczaniu korporacyjnej Ameryki w okresie powojennym, a największe zyskały sławę jako tzw. zwany wspornikiem wybrzuszenia.
Banki kupieckie i firmy private equity
Termin bank kupiecki wrócił do mody pod koniec lat 70. wraz z rodzącym się biznesem typu private equity firm takich jak Kohlberg, Kravis & Roberts (KKR). Bankowość handlowa we współczesnym kontekście odnosi się do wykorzystywania własnego kapitału (często w połączeniu z zewnętrznym finansowaniem dłużnym) w transakcji prywatnej, w przeciwieństwie do gwarantowania emisji akcji za pośrednictwem papierów wartościowych w obrocie publicznym na giełdzie, co jest klasyczną funkcją banku inwestycyjnego. Wiele dużych światowych firm prowadzi obecnie zarówno bankowość handlową ( private equity ), jak i bankowość inwestycyjną.
Infrastruktura regulacyjna
W Stanach Zjednoczonych banki inwestycyjne działają zgodnie z przepisami uchwalonymi w czasach Glass-Steagall. Ustawa o Papierach Wartościowych z 1933 roku stał się wzorcem dla jak banki inwestycyjne gwarantowania papierów na rynkach publicznych. Ustawa ustanowiła praktyki należytej staranności, wydania wstępnego i ostatecznego prospektu emisyjnego oraz wyceny i konsorcjum nowej emisji.
Ustawa o giełdach papierów wartościowych z 1934 r. Dotyczyła giełd papierów wartościowych i organizacji brokerów-dealerów. 1940 Act firmy inwestycyjne i 1940 Doradca Inwestycyjny, ustanowiony ustawy przepisów dotyczących powierników, takich jak fundusze inwestycyjne, zarządców prywatnych pieniędzy i zarejestrowanych doradców inwestycyjnych. W żargonie Wall Street banki inwestycyjne reprezentują „stronę sprzedającą” (ponieważ zajmują się głównie sprzedażą papierów wartościowych inwestorom), podczas gdy fundusze inwestycyjne, doradcy i inni stanowią „stronę kupującą”.
Anatomia oferty
Spółka wybiera bank inwestycyjny na głównego zarządzającego ofertą papierów wartościowych; do obowiązków należy przeprowadzenie badania due diligence i sporządzenie prospektu emisyjnego. Główny menedżer to zespół niezależnych specjalistów, w tym radców prawnych, specjalistów ds. Księgowości i podatków, drukarzy finansowych i innych. Ponadto główny menedżer zaprasza inne banki do konsorcjum ubezpieczeniowego jako współzarządzających. Lider i współzarządzający rozdzielą część udziałów, które zostaną zaoferowane między sobą. Ponieważ ich opłaty za ubezpieczenie zależą od ilości sprzedanej emisji, konkurencja o stanowiska głównego menedżera i starszych przydziałów jest dość intensywna.
Kiedy firma po raz pierwszy emituje papiery wartościowe w publicznym obrocie w ramach pierwszej oferty publicznej (IPO), główny kierownik wyznacza analityka badawczego, który napisze raport z badania i rozpocznie bieżące omówienie firmy. Raport będzie zawierał analizę ekonomiczną firmy i jej perspektyw, biorąc pod uwagę rynek jej produktów i usług, konkurencję i inne czynniki. Gdy analityk rozpocznie pokrycie, będzie na bieżąco rekomendował klientom banku kupowanie, trzymanie lub sprzedawanie akcji w oparciu o postrzeganą wartość godziwą w stosunku do aktualnej ceny akcji.
Dystrybucja i ubezpieczenie
Dystrybucja zaczyna się od procesu tworzenia księgi popytu. Konsorcjum subemisyjne buduje księgę zainteresowań w okresie obowiązywania oferty, której zwykle towarzyszy road show, podczas którego kierownictwo emitenta i członkowie zespołu konsorcjum spotykają się z potencjalnymi inwestorami (głównie inwestorami instytucjonalnymi, takimi jak fundusze emerytalne, fundusze na życie i firmy ubezpieczeniowe). Potencjalni inwestorzy otrzymują „ czerwony śledź”, czyli wstępny prospekt zawierający wszystkie istotne informacje o emitencie, ale pomijający ostateczną cenę emisyjną i liczbę akcji.
Na koniec road show kierownik wiodący ustala ostateczną cenę oferty w oparciu o dominujący popyt. Ubezpieczyciele dążą do nadmiernej subskrypcji oferty(stwarzają większy popyt niż dostępne akcje). Jeśli im się to uda, skorzystają z opcji całkowitej, zwanej greenshoe, której nazwa pochodzi od Green Shoe Manufacturing Company, pierwszego emitenta takiej opcji. Pozwala to subemitentom na zwiększenie liczby nowych wyemitowanych akcji nawet o 15% (w stosunku do liczby podanej w prospekcie) bez przeprowadzania dodatkowej rejestracji. Rynek nowej emisji nazywany jest rynkiem pierwotnym.
Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) rejestruje papiery wartościowe przed ich pierwotną emisją, a następnie rozpoczynają one obrót na rynku wtórnym na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych, Nasdaq lub w innym miejscu, w którym papiery wartościowe zostały dopuszczone do notowań i obrotu.
Konflikt interesów
Bankowość inwestycyjna jest pełna potencjalnych konfliktów interesów. Problem ten nasilił się w wyniku konsolidacji, która przetoczyła się przez branżę usług finansowych, do tego stopnia, że kilka dużych koncernów – legendarne banki o ugruntowanej pozycji – ma nieproporcjonalny udział w działalności zarówno po stronie kupna, jak i sprzedaży.
Potencjalny konflikt wynikający z tego jest łatwy do zrozumienia. Agenci kupujący – doradcy inwestycyjni i zarządzający pieniędzmi – mają obowiązek powierniczy działać wyłącznie w najlepszym interesie swoich klientów inwestujących, nie zważając na własne zachęty ekonomiczne do rekomendowania jednego produktu lub strategii w stosunku do innej. Bankierzy inwestycyjni zajmujący się sprzedażą dążą do maksymalizacji wyników dla swoich klientów, czyli emitentów. Kiedy firma, w której głównym przedmiotem działalności jest strona sprzedająca, nabywa zarządzającego aktywami od strony kupującej, zachęty te mogą być sprzeczne.
Na nieszczęście dla inwestorów ekonomika biznesu jest taka, że nieproporcjonalna kwota zysków banku inwestycyjnego pochodzi z jego działalności ubezpieczeniowej i handlowej. Konkurencja o mandaty jest intensywna, a presja na wszystkich uczestników – bankierów, analityków badawczych, handlowców i sprzedawców – jest duża, aby osiągali wyniki.
W szczególności jednym z przykładów są badania. Analityk ma wyciągać niezależne wnioski niezależnie od interesów bankierów inwestycyjnych. Przepisy nakładają na banki obowiązek oddzielenia badań od bankowości. W rzeczywistości jednak wiele firm powiązało wynagrodzenie analityków z rentownością bankowości inwestycyjnej. Analiza po upadku bańki internetowej w 2000 roku doprowadziła do pewnych prób zreformowania niektórych z tych wadliwych praktyk.
Wynagrodzenie za karierę w bankowości inwestycyjnej
Dyskusja na temat bankowości inwestycyjnej nie byłaby kompletna bez odniesienia się do ogromnych sum pieniędzy, jakie płacą bankierzy inwestycyjni. Zasadniczo główne aktywa banku generujące dochód wychodzą z biurowca każdego wieczoru. Umowy są realizowane, a pieniądze zarabiane są wyłącznie w oparciu o relacje, doświadczenie i sprytne myślenie profesjonalistów, którzy tam pracują.
Jako taki, bank inwestycyjny ma niewiele wspólnego z zyskami, które osiąga, z wyjątkiem płacenia ludziom, którzy je wyprodukowali. Nie jest niczym niezwykłym dla 50% lub więcej z najwyższej linii przychodów iść do wynagrodzeń i premii pracowników banku inwestycyjnego. Większość z nich trafia do głównych architektów transakcji, ale trafia również do współpracowników i analityków, którzy trudzą się nad arkuszami kalkulacyjnymi zdyskontowanymi przepływami pieniężnymi i modelami porównawczymi do wczesnych godzin porannych.
Połów jest w większości wypłacany w postaci premii. Stałe pensje nie są bynajmniej skromne, ale duże siedmiocyfrowe wypłaty pochodzą z dystrybucji premii. Ryzyko dla bankiera inwestycyjnego polega na tym, że takie wypłaty mogą szybko zniknąć, jeśli warunki rynkowe ulegną pogorszeniu lub firma ma zły rok.
Bankierzy inwestycyjni spędzają nadmierną ilość czasu, próbując znaleźć nowe sposoby zarabiania pieniędzy w dobrych i złych czasach. Obszary biznesowe, takie jak fuzje i przejęcia (M&A), restrukturyzacja, private equity i finansowanie strukturyzowane, z których większość nie była częścią repertuaru banku inwestycyjnego przed połową do późnych lat siedemdziesiątych, stanowią dowód na zdolność tego zawodu do ciągłego znajdowania nowych sposobów zarabiania. pieniądze.
Podsumowanie
Pomimo całej tajemnicy otaczającej banki inwestycyjne, rola, jaką odegrały w ewolucji współczesnego kapitalizmu, jest dość prosta. Instytucje te zapewniają środki finansowe umożliwiające funkcjonowanie niewidzialnej ręki Adama Smitha.
Banki inwestycyjne rozkwitły w różnych gospodarkach, od kupców z XVIII-wiecznego Londynu i Amsterdamu po dzisiejszych behemotów, których wpływ obejmuje cały świat. Dopóki istnieje gospodarka rynkowa, prawdopodobnie bankierzy inwestycyjni będą wymyślali nowe sposoby zarabiania pieniędzy.