Usposobienie
Co to jest dyspozycja?
Zbycie to czynność sprzedaży lub innego „zbycia” składnika aktywów lub papieru wartościowego. Najbardziej powszechną formą dyspozycji byłaby sprzedaż inwestycji giełdowej na wolnym rynku, takim jak giełda.
Inne rodzaje rozporządzeń obejmują cesje. Najważniejsze jest to, że inwestor zrezygnował z posiadania aktywów.
Kluczowe wnioski
- Dyspozycja odnosi się ogólnie do sprzedaży papierów wartościowych lub aktywów na wolnym rynku.
- Dyspozycje mogą również przybrać formę transferów lub darowizn na rzecz organizacji charytatywnych, darowizn lub trustów.
- W przypadku rozporządzeń biznesowych SEC wymaga, aby pewne sprawozdania były wypełniane w zależności od charakteru dyspozycji.
- Dyspozycje, które są darowiznami, cesjami lub transferami, często można wykorzystać, aby skorzystać z korzystnego traktowania podatkowego.
Zrozumienie dyspozycji
„Zbycie udziałów” jest prawdopodobnie najczęściej używanym wyrażeniem dotyczącym zbycia. Załóżmy, że inwestor od dawna jest udziałowcem określonej firmy, ale ostatnio firma może nie radzić sobie tak dobrze.
Jeśli zdecydują się wyjść z inwestycji, oznaczałoby to zbycie tej inwestycji – zbycie udziałów. Najprawdopodobniej sprzedaliby swoje akcje za pośrednictwem maklera na giełdzie. Ostatecznie zdecydowali się pozbyć lub wyrzucić tę inwestycję.
Jeśli sprzedaż przyniesie jakikolwiek zysk kapitałowy, wówczas inwestor będzie musiał zapłacić podatek od zysków kapitałowych od zysków ze sprzedaży, jeśli spełnią one wymogi określone przez Urząd Skarbowy (IRS).
Inne rodzaje dyspozycji obejmują transfery i cesje, w których ktoś zgodnie z prawem ceduje lub przekazuje określone aktywa swojej rodzinie, organizacji charytatywnej lub innej organizacji. Odbywa się to głównie dla celów podatkowych i rachunkowych, gdzie przeniesienie lub cesja zwalnia dysponenta z podatków lub innych zobowiązań.
Na przykład, jeśli inwestor kupił akcje za 5000 USD, a inwestycja wzrosła do 15 000 USD, może uniknąć podatku od zysków kapitałowych, przekazując je na cele charytatywne. Inwestor może wówczas uwzględnić całe 15 000 USD jako odliczenie podatkowe.
Dyspozycja biznesowa
Przedsiębiorstwa zbywają również aktywa, a bardzo często całe segmenty lub jednostki biznesowe. Jest to powszechnie znany jako zbycie i może być wykonana przez wydzielenie, podzielonego-up lub dzielonej-off.
Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) ma bardzo szczegółowe wytyczne dotyczące sposobu zgłaszania i postępowania z tymi dyspozycjami. Jeżeli dyspozycja nie jest ujęta w sprawozdaniu finansowym spółki, wówczas sprawozdania finansowe pro forma są wymagane, jeżeli dyspozycja spełnia wymogi testu istotności.
„Istotność” jest określana za pomocą testu dochodu lub testu inwestycji. Test inwestycyjny mierzy wartość inwestycji w zbywanej jednostce w porównaniu z aktywami ogółem. Jeśli kwota ta przekracza 10% na koniec ostatniego roku podatkowego, uznaje się ją za znaczną.
Test dochodu mierzy, czy „kapitał własny w dochodzie z działalności kontynuowanej przed opodatkowaniem, pozycji nadzwyczajnych i skumulowanych skutków zmian zasad rachunkowości” wynosi 10% lub więcej takiego dochodu na koniec ostatniego roku obrotowego. W niektórych sytuacjach poziom progowy można zwiększyć do 20%.
Efekt dyspozycji
Ekonomia behawioralna ma również coś do powiedzenia na temat skłonności do sprzedaży pozycji wygrywającej lub przegrywającej w oparciu o koncepcję niechęci do strat. „Efekt dyspozycji” to termin opisujący zachowanie inwestorów, w którym mają oni tendencję do zbyt wczesnej sprzedaży wygrywających inwestycji, zanim zrealizują wszystkie potencjalne zyski, jednocześnie utrzymując straty na inwestycjach dłużej niż powinni, mając nadzieję, że inwestycje odwrócą się i wygenerują zysk.
Efekt ten został po raz pierwszy wprowadzony przez Hersha Shefrina i Meira Statmana w 1985 r. W ich artykule „The Disposition to Sell Winners Too Early and Ride Losers Too Long: Theory and Evidence”. Badania pokazują, że inwestorzy powinni postępować dokładnie odwrotnie do tego, co sugeruje efekt dyspozycji.