Rozdział 10
Co to jest rozdział 10?
Rozdział 10 był rodzajem wniosku o upadłość korporacyjną, który ostatecznie został wycofany ze względu na swoją złożoność. Rozdział 10, pierwotnie znany jako „Rozdział X”, wymieniał procesy i procedury bankructwa korporacji. Został wykorzystany do ustalenia, czy firma zasługuje na reorganizację i przywrócenie długoterminowej rentowności, czy też powinna zostać zamknięta i zlikwidowana.
Rozdział 10 został wprowadzony jako część Ustawy o upadłości z 1898 r. Jako plan reorganizacji firm znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, a następnie włączony do Ustawy Chandlera z 1938 r. Został wyeliminowany przez Ustawę o reformie upadłości z 1978 r. Jej najbardziej użyteczne pomysły zostały przeniesione do rozdziału XI, który później stał się nowoczesnym rozdziałem 11.
Kluczowe wnioski
- Rozdział 10 był rodzajem wniosku o upadłość korporacyjną, który ostatecznie został wycofany w 1978 roku ze względu na jego złożoność.
- Jego kluczowe części zostały poprawione i włączone do rozdziału 11.
- Rozdział 10 został wykorzystany do ustalenia, czy firma znajdująca się w trudnej sytuacji finansowej zasługuje na reorganizację i odbudowę, czy też powinna zostać zamknięta i zlikwidowana.
- To zgłoszenie wymagało od sądów upadłościowych, aby zawsze działały w najlepszym interesie akcjonariuszy, co było trudnym zadaniem, i było krytykowane za przyznanie szerokich uprawnień powiernikom powołanym przez sądy.
Zrozumienie Rozdział 10
Upadłość daje osobie lub firmie, która ma problemy ze spłatą niespłaconych długów, szansę na rozpoczęcie od nowa. Wierzycielom nie wolno ściągać należnych im pieniędzy dzięki automatycznemu zawieszeniu przez sąd upadłościowy. Przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji, dłużnik, ma możliwość albo przystąpienia do likwidacji, zakończenia działalności i podziału majątku pomiędzy wierzycieli, albo wypracowania zadowalającego planu spłaty i kontynuowania działalności.
W Stanach Zjednoczonych trudnej sytuacji finansowej ramy restrukturyzacji zadłużenia. Ta wersja upadłości dała dłużnikowi szansę na nowy start, pod warunkiem, że wypełni zobowiązania wynikające z planu naprawczego.
Ważnym elementem rozdziału 10 był wymóg, aby sądy upadłościowe zawsze działały w najlepszym interesie akcjonariuszy. Taka dyrektywa sprawiła, że proces ustalania, czy likwidacja lub reorganizacja jest lepszym rozwiązaniem – a następnie uchwalenie któregokolwiek planu – zarówno kosztownym, jak i złożonym.
Rozdział 10 kontrowersyjnie pozbawił kierownictwo firmy możliwości decydowania o tym, czy prowadzone przez nich firmy powinny zostać przywrócone do rentowności, czy zlikwidowane.
Rozdział 10 przyznał powiernikom wyznaczonym przez sąd tak szerokie uprawnienia i obowiązki, że zarząd spółki został zasadniczo zastąpiony. Ponieważ kierownictwo nie było zaangażowane w proces podejmowania decyzji o reorganizacji lub likwidacji, powiernicy lub inne zainteresowane strony wyznaczone przez sąd musiały przysięgać, że nie mają osobistego interesu w wyniku jako warunku ich pracy. Ta koncepcja była znana jako „bezinteresowność”.
Rozdział 10 kontra rozdział 11
Rozdział 10 został uznany za tak złożony, czasochłonny i potencjalnie kosztowny, że odstraszał korporacje przed ogłaszaniem upadłości. Jego zasady były tak szerokie i szczególnie szczegółowe, że korporacje często wybierały zamiast tego rozdział 11.
Rozdział 11, który pierwotnie był przeznaczony dla małych, prywatnych firm i osób fizycznych, stał się realną opcją bankructwa dla korporacji po serii bitew sądowych.
Zgodnie z rozdziałem 10 zarząd upadłości zostaje przeniesiony, a wyznaczony przez sąd zarządca lub syndyk nadzoruje proces reorganizacji lub restrukturyzacji. Zwykle nie ma to miejsca w przypadku zgłoszenia na podstawie rozdziału 11. Rozdział 11 ma tę zaletę, że nie usuwa kierownictwa firmy, co oznacza, że może ona odgrywać większą rolę w przeprowadzaniu reorganizacji.
Rozdział 11 pozwala również kierownictwu mieć więcej do powiedzenia na temat spłaty wierzycieli i likwidacji aktywów. Ponieważ jest to stosunkowo prostsze, ogłoszenie upadłości na podstawie rozdziału 11 stało się opcją preferowaną w stosunku do dłużników i ich prawników, a także wierzycieli, zamiast wniosku na podstawie rozdziału 10, nawet jeśli akcjonariusze nie mają już nadrzędnej ochrony.