Ekonomia voodoo
Czym jest ekonomia voodoo?
Ekonomia voodoo to obraźliwe sformułowanie używane przez George’a HW Busha w odniesieniu do polityki gospodarczej prezydenta Ronalda Reagana, która stała się znana jako „ Reaganomics ”.
Kluczowe wnioski
- Ekonomia voodoo to obraźliwe sformułowanie używane przez George’a HW Busha w odniesieniu do polityki gospodarczej prezydenta Ronalda Reagana, znanej jako „Reaganomics”.
- W 1980 roku, zanim został mianowany wiceprezydentem Reagana, Bush senior argumentował, że reformy prezydenta po stronie podaży nie wystarczą do ożywienia gospodarki i znacznie zwiększą dług publiczny.
- Bush Sr. był krytykowany za atakowanie swojego wówczas politycznego rywala, chociaż z biegiem lat jego charakteryzacja Reaganomiki jako ekonomii voodoo została potwierdzona.
- Od tego czasu ekonomia voodoo stała się popularnym, szeroko używanym określeniem, które oznacza odrzucenie ambitnych obietnic ekonomicznych składanych przez polityków.
Zrozumieć ekonomię Voodoo
Zanim George HW Bush, znany również jako Bush Senior, został wiceprezydentem Reagana, mniej niż przychylnie oceniał politykę gospodarczą swojego ewentualnego kandydata na stanowisko kandydata.
Reagan, 40 th prezydent USA, przejęli władzę w przedłużonym okresie ekonomicznej stagflacji , która rozpoczęła się pod prezydenta Geralda Forda w roku 1976. W odpowiedzi, zadzwonił do powszechnych cięć podatkowych, deregulacja rynków krajowych, niższe wydatki rządowe, a także zaostrzenie podaż pieniądza do walki z inflacją.
Prezydent Reagan był zwolennikiem spłyną na resztę gospodarki, pobudzając wzrost. Zakładał również, że firmy i tak ostatecznie zapłacą więcej podatków, zasilając rządową kasę, ponieważ zdrowsza gospodarka zachęci ich do zwiększenia wolumenów.
W 1980 roku Bush senior opisał tę politykę gospodarczą jako „ekonomię voodoo”, argumentując, że reformy po stronie podaży nie wystarczyłyby do ożywienia gospodarki i znacznie zwiększyłyby dług publiczny. Bush senior zmienił wtedy stanowisko po tym, jak został mianowany wiceprezydentem przez Reagana, najpierw zaprzeczając, że nazwał Reaganomics voodoo, a następnie twierdząc, że „żartuje”, kiedy wykopano materiał filmowy pokazujący, że używa tego wyrażenia.
Krytyka ekonomii voodoo
Bush Sr. był krytykowany za scharakteryzowanie polityki swojego ówczesnego rywala politycznego jako ekonomii voodoo. Między innymi jego komentarze były postrzegane jako złośliwy sposób zdyskredytowania Reagana podczas walki przeciwko niemu w republikańskiej prawyborach.
Wierzono, że motywowanie bogatych pobudzi wydatki, zwiększy zaufanie reszty społeczeństwa w miarę wzrostu ich wynagrodzeń i wyprowadzi gospodarkę z recesji, której doświadczała. Ponadto uważano, że mniejsze wydatki rządowe i ograniczony nadzór zapewnią, w szczególności, sektorowi finansowemu bardzo potrzebny impuls.
Oczekiwania te nie ukształtowały się dokładnie tak, jak planowano, chociaż niektóre aspekty okazały się owocne. Podczas dwóch kadencji prezydenta Reagana bezrobocie znacznie spadło, dochód do dyspozycji wzrósł, a inflacja została opanowana.
Zatwierdzono Voodoo Economics
W następnych latach potwierdziły się niektóre wcześniejsze krytyki Busha seniora dotyczące Reaganomiki. Polityka prezydenta Reagana przyczyniła się do niemal podwojenia długu publicznego, po części z powodu jego zaangażowania w zwiększenie wydatków wojskowych na walkę z komunizmem.
Oczekiwanie, że obniżenie podatków od bogatych i przedsiębiorstw spowoduje wzrost wydatków z ich strony na towary, usługi i wypłaty wynagrodzeń, również nie spełniło się. Co więcej, złagodzone regulacje prezydenta Reagana przyczyniły się do kryzysu oszczędności i pożyczek, a na początku lat 90. gospodarka Stanów Zjednoczonych ponownie popadła w recesję.
Ważny
Od tego czasu ekonomia voodoo stała się popularnym, szeroko używanym określeniem, które oznacza odrzucenie ambitnych obietnic ekonomicznych składanych przez polityków.
Uwagi specjalne
Bush Senior przedkładał szerszą odpowiedzialność fiskalną nad obniżki podatków. Ostatecznie, w 1990 roku, kiedy został 41. prezydentem USA, zgodził się podnieść podatki, rezygnując z obietnicy złożonej zaledwie dwa lata wcześniej. Ten żenujący zwrot spowodował, że spotkał się z krytyką ze strony własnej partii. Później przegrał wybory prezydenckie w 1992 roku z Billem Clintonem.
Pod okiem Busha Seniora Stany Zjednoczone podjęły pierwszą inwazję na Irak. Misja odniosła spektakularny sukces, ale została przyćmiona przez borykającą się z trudnościami gospodarkę Stanów Zjednoczonych.