Ryzyko ogona
Co to jest ryzyko ogona?
Ryzyko ogonowe to forma ryzyka portfelowego, która pojawia się, gdy prawdopodobieństwo, że inwestycja przesunie się o więcej niż trzy odchylenia standardowe od średniej, jest większe niż to, co pokazuje rozkład normalny. Ryzyko ogona obejmuje zdarzenia, które mają małe prawdopodobieństwo wystąpienia i występują na obu końcach krzywej rozkładu normalnego.
Zrozumienie ryzyka ogona
Tradycyjne strategie portfelowe zazwyczaj opierają się na założeniu, że zwroty rynkowe mają normalny rozkład. Jednak koncepcja ryzyka ogona sugeruje, że rozkład zysków nie jest normalny, ale jest wypaczony i ma grubsze ogony. Grube ogony wskazują, że istnieje prawdopodobieństwo, które może być niewielkie, że inwestycja przekroczy trzy odchylenia standardowe. Rozkłady, które charakteryzują się grubymi ogonami, są często widoczne, na przykład, patrząc na zwroty funduszy hedgingowych.
Kluczowe wnioski
- Ryzyko ogona to szansa poniesienia straty w wyniku rzadkiego zdarzenia, zgodnie z przewidywaniami rozkładu prawdopodobieństwa.
- Potocznie uważa się, że krótkoterminowy ruch o więcej niż trzy odchylenia standardowe powoduje wystąpienie ryzyka ogona.
- Podczas gdy ryzyko ogona technicznie odnosi się zarówno do lewego, jak i prawego ogona, ludzie są najbardziej zaniepokojeni stratami (lewy ogon).
- Zdarzenia końcowe spowodowały, że eksperci kwestionują prawdziwy rozkład prawdopodobieństwa zwrotu z aktywów, które można zainwestować.
Normalne wypłaty i zwroty aktywów
Kiedy zestawia się portfel inwestycji, zakłada się, że dystrybucja zwrotów będzie przebiegać zgodnie z rozkładem normalnym. Przy tym założeniu prawdopodobieństwo, że zwroty zmienią się między średnią a trzema odchyleniami standardowymi, dodatnimi lub ujemnymi, wynosi około 99,7%. Oznacza to, że prawdopodobieństwo zwrotów przekraczających średnią o więcej niż trzy odchylenia standardowe wynosi 0,3%. Założenie, że zwroty rynkowe mają rozkład normalny, jest kluczowe dla wielu modeli finansowych, takich jak nowoczesna teoria portfela (MPT) Harry’ego Markowitza i model wyceny opcji Blacka-Scholesa Mertona. Jednak założenie to nie odzwierciedla odpowiednio zwrotów rynkowych, a zdarzenia końcowe mają duży wpływ na zwroty rynkowe.
Ryzyko związane z ogonem zostało podkreślone w bestsellerowej książce finansowej Nassima Taleba The Black Swan.
Inne rozkłady i ich ogony
Zwroty z giełdy mają tendencję do podążania za normalnym rozkładem, który ma nadmierną kurtoozę. Kurtoza to miara statystyczna wskazująca, czy obserwowane dane mają rozkład ciężki, czy lekko ogonowy w stosunku do rozkładu normalnego. Krzywa rozkładu normalnego ma kurtozę równą trzy, a zatem jeśli zabezpieczenie następuje po rozkładzie z kurtoozą większą niż trzy, mówi się, że ma on grube ogony. Leptokurtic dystrybucja lub ciężki dystrybucja tailed, przedstawia sytuację, w której skrajne efekty wystąpienia więcej niż oczekiwano. Dlatego papiery wartościowe, które podążają za tym rozkładem, odnotowały zwroty, które przekroczyły trzy odchylenia standardowe poza średnią o ponad 0,3% obserwowanych wyników.
Zabezpieczenie przed ryzykiem ogona
Chociaż zdarzenia końcowe, które negatywnie wpływają na portfele, są rzadkie, mogą przynosić duże ujemne zwroty. Dlatego inwestorzy powinni zabezpieczyć się przed tymi zdarzeniami. Zabezpieczenie przed ryzykiem ogona ma na celu zwiększenie zwrotów w perspektywie długoterminowej, ale inwestorzy muszą ponieść koszty krótkoterminowe. Inwestorzy mogą chcieć zdywersyfikować swoje portfele, aby zabezpieczyć się przed ryzykiem ogona. Na przykład, jeśli inwestorem są fundusze typu ETF, które śledzą indeks Standard & Poor’s 500 (S&P 500), może on zabezpieczyć się przed ryzykiem końca, kupując instrumenty pochodne na indeksie zmienności Chicago Board Options Exchange (CBOE), który jest odwrotnie skorelowany z indeksem S&P 500.