Finansowanie strukturyzowane
Co to jest finansowanie strukturyzowane?
Finansowanie strukturyzowane to mocno zaangażowany instrument finansowy prezentowany dużym instytucjom finansowym lub firmom o skomplikowanych potrzebach finansowych, które nie są zadowolone z konwencjonalnych produktów finansowych. Od połowy lat 80-tych finansowanie strukturyzowane stało się popularne w branży finansowej. Przykładami strukturyzowanych instrumentów finansowych są zabezpieczone zobowiązania dłużne (CDO), syntetyczne instrumenty finansowe, zabezpieczone obligacje (CBO) i pożyczki konsorcjalne.
Kluczowe wnioski
- Finansowanie strukturyzowane jest instrumentem finansowym dostępnym dla przedsiębiorstw o złożonych potrzebach finansowych, których nie można zwykle rozwiązać za pomocą konwencjonalnego finansowania.
- Tradycyjni pożyczkodawcy na ogół nie oferują finansowania strukturalnego.
- Strukturyzowane produkty finansowe, takie jak zabezpieczone zobowiązania dłużne, są niezbywalne.
- Finansowanie strukturyzowane jest wykorzystywane do zarządzania ryzykiem i rozwoju rynków finansowych dla złożonych rynków wschodzących.
Zrozumienie finansowania strukturyzowanego
Finansowanie strukturyzowane jest zwykle wskazane dla pożyczkobiorców – głównie dużych korporacji – którzy mają ściśle określone potrzeby, których zwykła pożyczka lub inny konwencjonalny instrument finansowy nie zaspokoi. W większości przypadków finansowanie strukturyzowane obejmuje jedną lub kilka uznaniowych transakcji do zakończenia; w rezultacie trzeba wdrożyć wyewoluowane i często ryzykowne instrumenty.
Korzyści z finansowania strukturalnego
Strukturyzowane produkty finansowe zazwyczaj nie są oferowane przez tradycyjnych pożyczkodawców. Ogólnie rzecz biorąc, ponieważ finansowanie strukturyzowane jest wymagane w celu wniesienia znacznego kapitału do przedsiębiorstwa lub organizacji, inwestorzy są zobowiązani do zapewnienia takiego finansowania. Strukturyzowane produkty finansowe są prawie zawsze niezbywalne, co oznacza, że nie można ich przenosić między różnymi rodzajami długu w taki sam sposób, jak w przypadku standardowej pożyczki.
Coraz częściej finansowanie strukturyzowane i sekurytyzacja są wykorzystywane przez korporacje, rządy i pośredników finansowych do zarządzania ryzykiem, rozwijania rynków finansowych, rozszerzania zasięgu biznesowego i projektowania nowych instrumentów finansowania dla rozwijających się, rozwijających się i złożonych rynków wschodzących. W przypadku tych podmiotów korzystanie ze strukturyzowanego finansowania przekształca przepływy pieniężne i zmienia kształt płynności portfeli finansowych, częściowo poprzez przenoszenie ryzyka ze sprzedających na kupujących produkty strukturyzowane. Strukturyzowane mechanizmy finansowe zostały również wykorzystane, aby pomóc instytucjom finansowym w usunięciu określonych aktywów z ich bilansów.
Przykłady produktów finansowania strukturyzowanego
Gdy standardowa pożyczka nie wystarcza na pokrycie wyjątkowych transakcji podyktowanych potrzebami operacyjnymi korporacji, można wdrożyć szereg strukturyzowanych produktów finansowych. Oprócz instrumentów CDO i CBO często stosuje się zabezpieczone zobowiązania hipoteczne (OZZ), swapy ryzyka kredytowego (CDS) i hybrydowe papiery wartościowe, łączące elementy dłużnych i kapitałowych papierów wartościowych.
Sekurytyzacja to proces, w którym instrument finansowy jest tworzony poprzez łączenie aktywów finansowych, co zwykle skutkuje takimi instrumentami, jak instrumenty typu CDO, papiery wartościowe zabezpieczone aktywami i obligacje powiązane z kredytem. Różne poziomy tych przepakowanych instrumentów są następnie sprzedawane inwestorom. Sekurytyzacja, podobnie jak finansowanie strukturyzowane, sprzyja płynności i jest wykorzystywana do opracowywania strukturyzowanych produktów finansowych wykorzystywanych przez kwalifikujące się firmy i innych klientów. Sekurytyzacja ma wiele zalet, w tym jest tańszym źródłem finansowania i lepszym wykorzystaniem kapitału.
Papiery wartościowe zabezpieczone hipotecznie ( MBS ) – modelowy przykład sekurytyzacji i jej użyteczność przenoszącą ryzyko. Kredyty hipoteczne można pogrupować w jedną dużą pulę, pozostawiając emitentowi możliwość podzielenia puli na części w oparciu o ryzyko niewykonania zobowiązania nieodłącznie związane z każdym kredytem hipotecznym. Mniejsze elementy można następnie sprzedać inwestorom.