Wspólny krajowy program kredytowy
Co to jest wspólny krajowy program kredytowy?
Rada Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych, Federalna Korporacja Ubezpieczeń Depozytów (FDIC) i Biuro Kontrolera Walut (OCC) utworzyły wspólny krajowy program kredytowy w 1977 r., Aby zapewnić skuteczny i spójny przegląd i klasyfikację duże pożyczki konsorcjalne. Konsorcjalnych kredytu jest kredyt, że grupa kredytodawców, pracując w tandemie, przewiduje jednego kredytobiorcy.
Kluczowe wnioski
- Wspólny krajowy program kredytowy został stworzony przez agencje rządowe w celu zapewnienia skutecznego i spójnego przeglądu i klasyfikacji dużych pożyczek konsorcjalnych.
- Celem jest analiza ryzyka kredytowego, trendów i metod zarządzania ryzykiem wśród dużych pożyczek konsorcjalnych i instytucji finansowych, które je tworzą.
- Wspólny krajowy program kredytowy ma na celu zapewnienie takiego samego traktowania wszystkich pożyczek oraz poprawę skuteczności analizy i klasyfikacji ryzyka kredytowego.
- Pożyczki i wszelkie inne długi o wartości 100 mln USD lub wyższej, wyemitowane przez co najmniej trzech pożyczkodawców podlegających nadzorowi federalnemu, podlegają nadzorowi wspólnego krajowego programu kredytowego.
- W przeglądzie wspólnego krajowego programu kredytowego z 2019 r. Odnotowano wzrost pożyczkobiorców i wycen pożyczek, a także ustalono, że ryzyko kredytowe pozostaje wysokie, przy mniejszej ochronie pożyczkodawców.
- Banki amerykańskie miały największy odsetek zobowiązań we wspólnym portfelu krajowego programu kredytowego, stanowiąc 44,4% portfela.
Zrozumienie wspólnego narodowego programu kredytowego
Wspólny krajowy program kredytowy ma na celu analizę ryzyka kredytowego, trendów i metodologii zarządzania ryzykiem wśród największych i najbardziej skomplikowanych pożyczek, które są udzielane wspólnie przez różne instytucje pożyczkowe. Celem jest zapewnienie, że wszystkie kredyty konsorcjalne są traktowane na tej samej podstawie, a także poprawa efektywności w zakresie analizy i klasyfikacji ryzyka kredytowego, które są wspólne dla instytucji finansowych.
Agencje zarządzające programem rozpoczęły półroczny harmonogram egzaminów SNC w 2016 r. Te przeglądy SNC zaplanowano na pierwszy i trzeci kwartał roku. W zależności od instytucji udzielającej pożyczki, niektóre banki będą poddawane przeglądowi raz w roku, a inne dwa razy w roku.
Wspólny krajowy program kredytowy dotyczy pożyczek i wszelkich aktywów, które są traktowane jako długi o wartości co najmniej 100 milionów dolarów. Dług musi być wyemitowany przez co najmniej trzy oddzielne instytucje i instytucje te muszą podlegać nadzorowi federalnemu.
Wspólny krajowy program kredytowy i pożyczki konsorcjalne
Głównym celem pożyczek konsorcjalnych jest rozłożenie ryzyka niewypłacalności pożyczkobiorcy na wielu pożyczkodawców. Tymi pożyczkodawcami mogą być banki lub inwestorzy instytucjonalni (osoby fizyczne o dużej wartości netto, fundusze emerytalne i fundusze hedgingowe). Ponieważ pożyczki konsorcjalne są zwykle znacznie większe niż standardowe pożyczki bankowe, ryzyko, że nawet jeden pożyczkobiorca nie będzie spłacał należności, może sparaliżować jednego pożyczkodawcę.
Aby jeszcze bardziej rozbić kredyty konsorcjalne, struktury te są również powszechne w społeczności wykupów lewarowanych. Wykup lewarowany to przejęcie innej firmy z wykorzystaniem znacznej kwoty zadłużenia na pokrycie początkowego kosztu przejęcia. Majątek przejmowanej firmy często służy jako zabezpieczenie pożyczek, razem z majątkiem spółki przejmującej. Celem wykupu lewarowanego jest umożliwienie firmom dokonywania dużych przejęć bez angażowania dużej ilości kapitału.
Ze względu na złożoność pożyczek konsorcjalnych wspólny krajowy program kredytowy ma na celu zapewnienie najlepszych praktyk między instytucjami i zapobieganie wszelkim problemom, które mogłyby być szkodliwe dla rynków finansowych jako całości.
Wspólne ustalenia Narodowego Programu Kredytowego z 2019 r
Portfel wspólnego krajowego programu kredytowego z 2019 r. Składał się z 5474 pożyczkobiorców o wartości 4,8 bln USD, co oznacza wzrost z 4,4 bln USD w 2018 r. Największym posiadaczem portfela były banki amerykańskie z 44,4%, a następnie banki zagraniczne, a następnie inne instytucje finansowe., takich jak fundusze hedgingowe i firmy ubezpieczeniowe. W raporcie konsensus był taki, że ryzyko kredytowe wśród kredytów lewarowanych pozostaje wysokie, co wskazuje, że pożyczkodawcy mają mniejszą ochronę, podczas gdy ryzyko wzrosło. I chociaż pożyczkodawcy wdrożyli polityki chroniące przed tym ryzykiem, wiele z tych polityk nie zostało przetestowanych pod kątem spowolnienia gospodarczego.
Pożyczki w programie są klasyfikowane według poziomu ryzyka; specjalna wzmianka, poniżej normy, wątpliwa lub utrata. Ostatnie trzy kategorie oznaczają pożyczki o słabych wynikach i są określane jako „sklasyfikowane”. Kredyty, które spadły poniżej poziomu „dopuszczalnego”, stanowiły 6,9% całego portfela. Był to wzrost z 6,7% w porównaniu z 2018 r. Jednak ogólny wzrost portfela pochodzi z transakcji o ratingu inwestycyjnym.