Teoria monetarna

Co to jest teoria monetarna?

Teoria monetarna opiera się na założeniu, że  głównym motorem aktywności gospodarczej jest zmiana  podaży pieniądza. Argumentuje, że banki centralne, które kontrolują dźwignie polityki pieniężnej, mogą wywierać znaczną władzę nad stopami wzrostu gospodarczego, majstrując przy ilości waluty i innych płynnych instrumentów krążących w gospodarce danego kraju.

Zrozumieć teorię monetarną

Zgodnie z teorią monetarną, jeśli krajowa podaż pieniądza wzrośnie, wzrośnie również aktywność gospodarcza i odwrotnie. Prosta formuła rządzi teorią monetarną: MV = PQ. M reprezentuje podaż pieniądza, V to prędkość (ile razy w roku jest wydawany przeciętny dolar), P to cena dóbr i usług, a Q to liczba dóbr i usług. Zakładając stałą V, kiedy M jest zwiększane, albo P, Q, albo zarówno P, jak i Q rosną.

Ogólne poziomy cen zwykle rosną bardziej niż produkcja towarów i usług, gdy gospodarka jest bliżej  pełnego zatrudnienia. Kiedy w gospodarce panuje zastój, Q będzie rosło szybciej niż P w teorii monetarnej.

W wielu rozwijających się gospodarkach teoria monetarna jest kontrolowana przez rząd centralny, który może również podejmować większość decyzji w zakresie polityki pieniężnej. W Stanach Zjednoczonych  Rada Rezerwy Federalnej  (FRB) ustala politykę pieniężną bez interwencji rządu.

FRB działa w oparciu o teorię monetarną, która koncentruje się na utrzymaniu stabilnych cen (niskiej inflacji ), promowaniu pełnego zatrudnienia i osiąganiu stałego wzrostu produktu krajowego brutto (PKB). Chodzi o to, że rynki funkcjonują najlepiej, gdy gospodarka toczy się płynnie, przy stabilnych cenach i odpowiednim dostępie do kapitału dla korporacji i osób fizycznych.

Metody pieniężne

W Stanach Zjednoczonych zadaniem FRB jest kontrolowanie podaży pieniądza. Rezerwa Federalna (Fed) ma trzy główne dźwignie:

• Wskaźnik rezerwy : procent rezerw, które bank musi utrzymywać pod kątem depozytów. Spadek wskaźnika umożliwia bankom zwiększenie kredytu, a tym samym zwiększenie podaży pieniądza.
• Stopa dyskontowa : stopa procentowa, którą Fed pobiera od banków komercyjnych, które muszą pożyczyć dodatkowe rezerwy. Spadek stopy dyskontowej zachęci banki do pożyczania więcej od Fed, a tym samym do pożyczania więcej swoim klientom.
• Operacje otwartego rynku (OMO): OMO polega na kupowaniu i sprzedawaniu rządowych papierów wartościowych. Kupowanie papierów wartościowych od dużych banków zwiększa podaż pieniądza, podczas gdy sprzedaż papierów wartościowych wiąże się z podażą pieniądza w gospodarce.

Teoria pieniądza a współczesna teoria monetarna (MMT)

Podstawowe założenia teorii monetarnej spotkały się z dużym poparciem pod hasłem „ dewaluacji waluty, inflacji i chaosu gospodarczego.

MMT twierdzi, że rządy, w przeciwieństwie do zwykłych gospodarstw domowych, nie powinny zaciskać swoich portfeli, aby stawić czoła słabo radzącej sobie gospodarce. Zamiast tego zachęca ich do swobodnego wydawania, zwiększając deficyt, aby rozwiązać problemy narodu.

Chodzi o to, że kraje takie jak USA są jedynymi emitentami własnych walut, dając im pełną autonomię w zwiększaniu podaży pieniądza lub niszczeniu go poprzez opodatkowanie. Ponieważ nie ma ograniczeń co do tego, ile pieniędzy można wydrukować, teoria twierdzi, że nie ma możliwości, aby kraje nie spłacały swoich długów.

Krytyka teorii monetarnej

Nie wszyscy zgadzają się, że zwiększenie ilości pieniądza w obiegu jest mądre. Niektórzy ekonomiści ostrzegają, że takie zachowanie może prowadzić do braku dyscypliny, a jeśli nie jest odpowiednio zarządzane, może między innymi spowodować gwałtowny wzrost inflacji, erozję wartości oszczędności, wywołać niepewność i zniechęcać firmy do inwestowania.

Założenie, że podatki mogą rozwiązać te problemy, również znalazło się pod ostrzałem. Pobieranie większej ilości pieniędzy z wypłat jest głęboko niepopularną polityką, zwłaszcza gdy ceny rosną, co oznacza, że ​​wielu polityków waha się przed podjęciem takich działań. Krytycy zwracają również uwagę, że wyższe podatki doprowadzą w końcu do dalszego wzrostu bezrobocia, jeszcze bardziej niszcząc gospodarkę.

Jako przykład często podaje się Japonię. W kraju od dziesięcioleci występują deficyty budżetowe, z różnymi rezultatami. Krytycy regularnie zwracają uwagę, że ciągłe wydatki na deficyt zmusiły więcej ludzi do bezrobocia i niewiele zrobiły, aby pobudzić wzrost PKB.