Teoria preferencji czasowej
Jaka jest teoria preferencji czasowej?
Teoria preferencji czasowej, zwana również teorią procentową agio lub teorią austriacką, wyjaśnia stopy procentowe w kategoriach preferencji ludzi do wydawania pieniędzy w teraźniejszości w przyszłości.
Teoria ta została opracowana przez ekonomistę Irvinga Fishera w „Teorii odsetek, jak determinuje niecierpliwość na wydawanie dochodu i możliwość jego zainwestowania”. Opisał odsetki jako cenę czasu i „wskaźnik preferencji społeczności dla dolara z teraźniejszości nad dolarem przyszłego dochodu”.
Kluczowe wnioski
- Teoria preferencji czasowej, zwana również teorią zainteresowania agio, pomaga wyjaśnić wartość pieniądza w czasie.
- Ta teoria mówi, że ludzie wolą wydawać dziś i oszczędzać na później, aby stopy procentowe zawsze były dodatnie – co oznacza, że dzisiejszy dolar jest cenniejszy niż jeden w przyszłości.
- Inne teorie wyjaśniają stopy procentowe, na przykład teoria klasyczna, na różne sposoby.
Jak działa teoria zainteresowania na podstawie preferencji czasowej
W celu wyjaśnienia stóp procentowych, poza teorią preferencji czasowej, opracowano inne teorie. Klasyczna teoria wyjaśnia zainteresowanie pod względem podaży i popytu na kapitał. Popyt na kapitał napędzany jest przez inwestycje, a podaż kapitału przez oszczędności. Stopy procentowe ulegają wahaniom, ostatecznie osiągając poziom, przy którym podaż kapitału pokrywa się z popytem na kapitał.
Z drugiej strony teoria preferencji płynności zakłada, że ludzie wolą płynność i należy ich skłonić do rezygnacji z niej. Stopa procentowa ma zachęcić ludzi do rezygnacji z płynności. Im dłużej będą musieli z tego zrezygnować, tym wyższe musi być oprocentowanie. W związku z tym oprocentowanie na przykład obligacji 10-letnich jest zwykle wyższe niż w przypadku obligacji dwuletnich.
Neoklasyczne poglądy na teorię preferencji czasowej
Neoklasyczne poglądy Irvinga Fishera na teorię preferencji czasowej wskazują, że preferencja czasowa odnosi się do funkcji użyteczności jednostki lub do zakresu, w jakim mierzy się wartość lub wartość dóbr, oraz w jaki sposób osoba ta rozważa kompromis użyteczności między teraźniejszością konsumpcja i przyszła konsumpcja. Fisher uważa, że jest to funkcja subiektywna i egzogeniczna. Konsumenci, którzy wybierają między wydawaniem a oszczędzaniem, reagują na różnicę między własnym subiektywnym poczuciem niecierpliwości do wydawania lub subiektywną stopą preferencji czasowej a rynkową stopą procentową i odpowiednio dostosowują swoje zachowania dotyczące wydatków i oszczędzania.
Według Fishera subiektywna stopa preferencji czasowej zależy od indywidualnych wartości i sytuacji; osoba o niskich dochodach może mieć większą preferencję czasową i woli spędzać ją teraz, ponieważ wie, że przyszłe potrzeby utrudnią oszczędzanie; tymczasem rozrzutnik może mieć mniejszą preferencję czasową, woląc oszczędzać teraz, ponieważ mniej troszczy się o przyszłe potrzeby.
Austriaccy myśliciele o teorii preferencji czasowej
Austriacki ekonomista Eugen von Böhm-Bawerk, który wyjaśnił tę teorię w swojej książce Capital and Interest, uważa, że wartość dóbr maleje wraz ze wzrostem czasu potrzebnego na ich ukończenie, nawet jeśli ich ilość, jakość i charakter pozostają takie same. Böhm-Bawerk wymienia trzy przyczyny nieodłącznej różnicy w wartości między dobrami obecnymi i przyszłymi: tendencja w zdrowej gospodarce do wzrostu podaży dóbr w czasie; tendencja konsumentów do niedoceniania swoich przyszłych potrzeb; oraz preferencję przedsiębiorców do rozpoczynania produkcji z obecnie dostępnych materiałów, zamiast czekania na pojawienie się przyszłych towarów.