Teoria perspektywy
Jaka jest teoria perspektywy?
Teoria perspektywy zakłada, że straty i zyski są wyceniane w różny sposób, a zatem jednostki podejmują decyzje w oparciu o postrzegane zyski, a nie postrzegane straty. Znana również jako teoria „niechęci do strat”, ogólna koncepcja polega na tym, że jeśli przed osobą postawione zostaną dwa wybory, oba równe, z jednym przedstawionym w kategoriach potencjalnych zysków, a drugim pod względem możliwych strat, pierwsza opcja będzie wybrany.
Jak działa teoria perspektywy
Teoria perspektyw należy do podgrupy behawioralnej i ekonomicznej, opisującej, w jaki sposób jednostki dokonują wyboru między probabilistycznymi alternatywami, w których występuje ryzyko, a prawdopodobieństwo różnych wyników jest nieznane. Teoria ta została sformułowana w 1979 r., A następnie rozwinięta w 1992 r. Przez Amosa Tversky’ego i Daniela Kahnemana, uznając, że jest bardziej trafna psychologicznie w sposobie podejmowania decyzji w porównaniu z teorią oczekiwanej użyteczności.
Podstawowym wyjaśnieniem zachowania jednostki w teorii perspektywy jest to, że ponieważ wybory są niezależne i pojedyncze, prawdopodobieństwo zysku lub straty jest rozsądnie zakładane jako 50/50, a nie prawdopodobieństwo, które jest faktycznie przedstawiane. Zasadniczo prawdopodobieństwo zysku jest ogólnie postrzegane jako większe.
Kluczowe wnioski
Chociaż nie ma różnicy w faktycznych zyskach lub stratach określonego produktu, teoria perspektywy mówi, że inwestorzy wybiorą produkt, który oferuje najbardziej dostrzegane zyski.
Tversky i Kahneman zasugerowali, że straty wywierają większy wpływ emocjonalny na jednostkę niż równoważne korzyści, więc biorąc pod uwagę możliwości wyboru przedstawione na dwa sposoby – przy czym oba dają ten sam wynik – osoba wybierze opcję oferującą odczuwane korzyści.
Na przykład załóżmy, że wynik końcowy to 25 USD. Jedną z opcji jest strit 25 $. Inną opcją jest zdobycie 50 $ i strata 25 $. Użyteczność 25 $ jest dokładnie taka sama w obu opcjach. Jednak osoby fizyczne najprawdopodobniej zdecydują się na otrzymanie zwykłej gotówki, ponieważ pojedynczy zysk jest ogólnie postrzegany jako korzystniejszy niż początkowo posiadanie większej ilości gotówki, a następnie poniesienie straty.
Typy teorii perspektyw
Według Tversky’ego i Kahnemana efekt pewności jest widoczny, gdy ludzie preferują pewne wyniki i wyniki z niedowagą, które są tylko prawdopodobne. Efekt pewności sprawia, że jednostki unikają ryzyka, gdy istnieje perspektywa pewnego zysku. Przyczynia się również do osób poszukujących ryzyka, gdy jedną z ich opcji jest pewna strata.
Efekt izolacji pojawia się, gdy ludzie przedstawili dwie opcje z tym samym wynikiem, ale różnymi drogami do wyniku. W takim przypadku ludzie prawdopodobnie usuwają podobne informacje, aby zmniejszyć obciążenie poznawcze, a ich wnioski będą się różnić w zależności od tego, jak zostaną sformułowane opcje.
Kluczowe wnioski
- Teoria perspektywy mówi, że inwestorzy inaczej oceniają zyski i straty, kładąc większy nacisk na postrzegane zyski w porównaniu z postrzeganymi stratami.
- Inwestor, któremu zostanie postawiony wybór, obydwa równe, wybierze ten przedstawiony pod względem potencjalnych zysków.
- Teoria perspektywy jest częścią ekonomii behawioralnej, sugerując, że inwestorzy wybierali postrzegane zyski, ponieważ straty powodują większy wpływ emocjonalny.
- Efekt pewności mówi, że osoby wolą pewne wyniki od prawdopodobnych, podczas gdy efekt izolacji mówi, że jednostki usuwają podobne informacje podczas podejmowania decyzji.
Przykład teorii perspektyw
Weź pod uwagę, że inwestor otrzymuje ofertę na ten sam fundusz wzajemny od dwóch oddzielnych doradców finansowych. Jeden doradca przedstawia fundusz inwestorowi, podkreślając, że w ciągu ostatnich trzech lat osiągnął średni zwrot na poziomie 12%. Drugi doradca informuje inwestora, że fundusz osiągnął ponadprzeciętne stopy zwrotu w ciągu ostatnich 10 lat, ale w ostatnich latach spada. Teoria prospektu zakłada, że chociaż inwestorowi przedstawiono dokładnie ten sam fundusz inwestycyjny, prawdopodobnie kupi fundusz od pierwszego doradcy, który określił stopę zwrotu funduszu jako ogólny zysk zamiast doradcy przedstawiającego fundusz jako mający wysokie stopy zwrotu i straty.