Rezerwa pieniężna
Co to jest rezerwa pieniężna?
Rezerwa pieniężna to zasoby walut, metali szlachetnych i innych wysoce płynnych aktywów wykorzystywanych do wykupu walut krajowych i depozytów bankowych oraz do spełnienia bieżących i krótkoterminowych zobowiązań finansowych banku centralnego, skarbu państwa lub innych władz monetarnych. Udziały te ułatwiają regulację krajowej waluty i podaży pieniądza, a także pomagają w zarządzaniu płynnością transakcji na rynkach światowych. Rezerwy są aktywami w bilansie płatniczym kraju.
Oprócz rezerw krajowych banki centralne zazwyczaj posiadają równieżrezerwy walutowe. Dolar amerykański jest dominującym aktywem rezerwowym, dlatego większość swoich rezerw banków centralnych większości krajów utrzymuje w dolarach amerykańskich.
Kluczowe wnioski
- Rezerwy pieniężne odnoszą się do waluty, metali szlachetnych i innych aktywów znajdujących się w posiadaniu banku centralnego lub innego organu monetarnego.
- Banki centralne utrzymują rezerwy pieniężne, aby regulować podaż pieniądza w kraju.
- Rezerwy pieniężne wspierają wartość walut krajowych, dostarczając coś wartościowego, za co posiadacze banknotów i deponenci mogą wymienić lub wykupić walutę.
Zrozumienie rezerw pieniężnych
Wszystkie nowoczesne gospodarki charakteryzują się systemami monetarnymi opartymi na emisji pieniądza będącego w obiegu w postaci depozytów bankowych lub innych substytutów pieniądza w procesie bankowości opartej na rezerwie cząstkowej. Banki i wszyscy inni emitenci nowych depozytów utrzymują rezerwy gotówki fizycznej, aktywów wysoce zbywalnych oraz własne depozyty rezerwowe na rachunku w banku centralnym równe pewnej części ich całkowitych depozytów w celu zaspokojenia popytu na wypłaty gotówki ze strony swoich klientów i innych wierzycieli. Banki centralne, skarbowe instytucje rządowe i inne krajowe lub międzynarodowe władze monetarne podobnie przechowują rezerwy metali szlachetnych, aktywów płynnych i papierowych banknotów na wypadek żądań wykupu ze strony banków i instytucji finansowych. Stanowią one rezerwy pieniężne i stanowią podstawę, na której podaż pieniądza danego kraju jest zbudowana jak piramida poprzez system pożyczek z rezerwą cząstkową w systemie bankowym i finansowym.
Rezerwy pieniężne są częścią agregatów monetarnych danego kraju, które są szerokimi kategoriami, które definiują i mierzą podaż pieniądza w gospodarce. W Stanach Zjednoczonych standardowe agregaty monetarne obejmują papier i monety, udziały w rynku pieniężnym, depozyty oszczędnościowe i inne pozycje i są określane jako M0, M1 i M2.
Bank centralny danego kraju lub inne władze monetarne wykorzystają swoje łatwo dostępne aktywa rezerwowe do finansowania działań związanych z manipulacją walutą w gospodarce narodowej. Banki centralne będą również utrzymywać rezerwy międzynarodowe, które są środkami, które banki mogą przekazywać między sobą w celu realizacji transakcji globalnych. Same rezerwy mogą być złotem lub denominowane w określonej walucie, takiej jak dolar lub euro.
Historia rezerw pieniężnych
Krajowe i międzynarodowe standardy dotyczące rodzajów aktywów, ich kursów wymiany oraz niezbędnych kwot, które muszą być przechowywane jako rezerwy pieniężne, ewoluowały na przestrzeni czasu.
Normy metali szlachetnych
Do XX wieku złoto i / lub srebro były głównymi rezerwami pieniężnymi. Kraje prawnie określiły swoje waluty pod względem stałych wag złota lub srebra, a banki, w tym banki centralne, wyemitowały papierowe weksle i certyfikaty depozytowe zabezpieczone cząstkowymi rezerwami metali szlachetnych.
Globalna dominacja polityczna i gospodarcza kilku głównych mocarstw ostatecznie doprowadziła do przyjęcia standardów wymiany złota w wielu krajach. W ramach tych ustaleń mniejsze i wschodzące kraje, kolonie i pomniejsi sojusznicy głównych mocarstw związali swoje waluty z walutami i trzymali rezerwy bankowe w walutach i banknotach głównych krajów, takich jak funt brytyjski czy dolar amerykański.
Okresowo kraje wstrzymywały lub ograniczały spłatę swoich skarbów i banknotów oraz depozytów za metale szlachetne, aby zaangażować się w szybką inflację podaży pieniądza papierowego, zwykle w celu sfinansowania wydatków wojennych lub ratowania nadmiernie rozbudowanych banków, bez wyczerpywania ich rezerw metali szlachetnych. Nazywało się to „odejściem od standardu złota ” i czasami powodowało hiperinflację, gdy podaż pieniądza papierowego i depozytów bankowych, zwolnionych z limitu wykupu złota, znacznie się zwiększyła.
Po pewnym czasie wrócili do standardu złota, często przy znacznie obniżonej wartości waluty w stosunku do złota. Z biegiem czasu, z kolejnymi epizodami inflacji monetarnej, okresy te stały się częstsze i trwała dłużej, co ostatecznie prowadzi do całkowitego załamania i porzucenia standardu złota ze w czasie Wielkiego Kryzysu i wojny światowej 2.
Bretton Woods
Po drugiej wojnie światowejmiędzy głównymi zachodnimi gospodarkami wynegocjowanonowy standard wymiany złota, znany jako Porozumienie z Bretton Woods. Umowa z Bretton Woods z 1944 r. Określała wartość wymiany dla wszystkich walut w dolarach amerykańskich, a dolar został powiązany ze złotem na poziomie 35 USD za uncję. Kraje członkowskie zobowiązały się, że banki centralne utrzymają stałe kursy wymiany między swoimi walutami a dolarem. Gdyby wartość waluty kraju była zbyt słaba w stosunku do dolara, bank centralny sprzedawał dolary i kupował własną walutę na rynkach walutowych, aby zmniejszyć podaż i podnieść cenę. Gdyby waluta stała się zbyt droga, bank mógłby wydrukować więcej, aby zwiększyć podaż i zmniejszyć cenę, a tym samym popyt.
Ponieważ Stany Zjednoczone miały status supermocarstwa nad Europą i innymi zachodnimi gospodarkami i posiadały większość światowego złota, dolar amerykański nadal był powiązany ze złotem. To sprawiło, że dolar amerykański stał się walutą światową, chociaż banki centralne innych krajów mogły nadal wymieniać swoje dolary na złoto z USA po cenie 35 USD za uncję. Międzynarodowy popyt na dolary jako podstawową rezerwę monetarną wykorzystywaną przez inne narody pozwolił Rezerwie Federalnej Stanów Zjednoczonych na zaangażowanie się w ekspansywną politykę monetarną w celu pobudzenia wzrostu krajowego i dotowania długu federalnego przy mniejszym ryzyku inflacji cen krajowych.
Jednak stale rosnąca podaż dolarów na światowych rynkach finansowych w latach sześćdziesiątych XX wieku doprowadziła do niedopasowania między światową ceną złota a jego wartością wykupu w Fed, ponieważ Fed zwiększył podaż dolarów, aby jednocześnie sfinansować krajowe wydatki socjalne Wielkiego Społeczeństwa. i wojna w Wietnamie. Ta rozbieżność ostatecznie doprowadziła do upadku systemu Bretton Woods, gdy zagraniczne banki wymieniały swoje wysoce zawyżone dolary na złoto po cenie 35 dolarów.
Zamknięcie Złotego Okna
Obecny system utrzymywania walut i towarów jako rezerw pieniężnych w stosunku do walut płynnych pochodzi z lat 1971-73. W tym czasie prezydent Richard Nixon zakończył wymienialność dolara amerykańskiego na złoto w odpowiedzi na gwałtowne wykupywanie dolarów amerykańskich na złoto przez zagraniczne rządy i możliwość wyczerpania się rezerw złota w Stanach Zjednoczonych. To zerwało ostatnie oficjalne powiązanie dolara i innych walut narodowych ze złotem. Od tego czasu papierowe banknoty Rezerwy Federalnej i depozyty bankowe nie mogą być wymieniane w bankach na cokolwiek innego niż inne banknoty Rezerwy Federalnej.
Począwszy od 1971 r. Banki centralne i inne władze monetarne na całym świecie utrzymywały mieszankę walut obcych i długu publicznego jako rezerwy pieniężne. Obecnie rezerwy pieniężne składają się z weksli, obligacji lub innych instrumentów finansowych, które stanowią obietnicę spłaty w postaci przyszłych banknotów, a nie jakikolwiek faktycznie użyteczny lub cenny towar. Wiele instytucji nadal utrzymuje złoto, w kraju lub na koncie w skarbcach w Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku, chociaż te zasoby złota nie mają żadnego oficjalnego ani prawnego powiązania z podażą lub wartością walut krajowych, a zatem nie są technicznie rezerwami pieniężnymi.