Opłata za zarządzanie
Co to jest opłata za zarządzanie?
Opłata za zarządzanie to opłata pobierana przez zarządzającego inwestycją za zarządzanie funduszem inwestycyjnym. Opłata za zarządzanie ma na celu wynagrodzenie menedżerów za ich czas i doświadczenie w wyborze akcji i zarządzaniu portfelem. Może również obejmować inne pozycje, takie jak koszty relacji inwestorskich (IR) i koszty administracyjne funduszu.
Kluczowe wnioski
- Opłaty za zarządzanie to koszt posiadania funduszu inwestycyjnego profesjonalnie zarządzanego przez zarządzającego inwestycją.
- Opłaty za zarządzanie obejmują nie tylko koszty wynagrodzeń menedżerów, ale także koszty relacji inwestorskich i wszelkie koszty administracyjne.
- Struktury opłat są zwykle oparte na odsetku zarządzanych aktywów (AUM); zwykle wahają się od 0,10% do ponad 2% AUM.
Wyjaśnienie opłaty za zarządzanie
Opłata za zarządzanie to koszt profesjonalnego zarządzania aktywami. Opłata jest rekompensatą dla profesjonalnych zarządzających pieniędzmi za wybór papierów wartościowych do portfela funduszu i zarządzanie nim w oparciu o cel inwestycyjny funduszu. Struktury opłat za zarządzanie różnią się w zależności od funduszu, ale zazwyczaj opierają się na wartości procentowej zarządzanych aktywów (AUM). Na przykład opłata za zarządzanie funduszu wspólnego inwestowania może wynosić 0,5% zarządzanych aktywów.
Duża różnica w opłatach za zarządzanie
Opłaty za zarządzanie mogą wahać się od zaledwie 0,10% do ponad 2% AUM. Ta dysproporcja w pobieranych opłatach jest generalnie przypisywana metodzie inwestycyjnej stosowanej przez zarządzającego funduszem. Im aktywniej zarządzany jest fundusz, tym wyższe są pobierane opłaty za zarządzanie. Na przykład agresywny fundusz akcyjny, który zmienia swój portfel kilka razy w roku w poszukiwaniu możliwości zysku, kosztuje znacznie więcej niż zarządzanie bardziej pasywnie zarządzanym funduszem, takim jak fundusz indeksowy, który mniej więcej znajduje się w koszyku akcji bez handlowy.
Aktywnie zarządzane fundusze generalnie skutkują wyższymi opłatami za zarządzanie niż te, które są bardziej pasywnie zarządzane, jednak fundusze aktywnie zarządzane niekoniecznie osiągają lepsze zwroty niż te z funduszy zarządzanych pasywnie, aw niektórych przypadkach notują gorsze zwroty.
Czy wysokie opłaty za zarządzanie są warte swojej ceny?
Aktywni zarządzający funduszami polegają na nieefektywności i błędnych wycenach na rynku, aby zidentyfikować akcje, które mogą osiągać lepsze wyniki niż rynek. Jednak hipoteza efektywnego rynku (EMH) wykazała, że ceny akcji w pełni odzwierciedlają wszystkie dostępne informacje i oczekiwania, więc bieżące ceny są najlepszym przybliżeniem wewnętrznej wartości przedsiębiorstwa. Uniemożliwiłoby to komukolwiek konsekwentne wykorzystywanie źle wycenionych akcji, ponieważ ruchy cen są w dużej mierze przypadkowe i spowodowane nieprzewidzianymi wydarzeniami. Dlatego EMH sugeruje, że żaden aktywny inwestor nie może konsekwentnie pokonać rynku przez długi czas, chyba że przez przypadek. Według dziesięcioleci badań Morningstar, fundusze aktywnie zarządzane o wyższych kosztach zwykle osiągają gorsze wyniki niż fundusze zarządzane pasywnie zarządzane o niższych kosztach we wszystkich kategoriach.
Badania przeprowadzone przez laureata Nagrody Nobla Williama Sharpe’a wykazały, że „Po uwzględnieniu kosztów średni zysk z aktywnie zarządzanego dolara będzie mniejszy niż zwrot z przeciętnego dolara zarządzanego pasywnie w dowolnym okresie”. Sharpe doszedł do wniosku, że aktywni zarządzający funduszami osiągają gorsze wyniki niż zarządzający pasywnymi funduszami, nie z powodu jakichkolwiek błędów w ich strategiach, ale z powodu praw arytmetyki. Aby aktywni zarządzający funduszami pokonali rynek tylko o 1%, musieliby osiągnąć nadwyżkę zwrotu w wysokości ponad 2%, aby uwzględnić średnią 1,19% opłaty za zarządzanie.
Opłaty za zarządzanie funduszami hedgingowymi
Fundusze hedgingowe pobierają notorycznie wysokie opłaty, które stały się kontrowersyjne, ponieważ wyniki często pozostawały w tyle na rynku. Ich struktura opłat jest powszechnie określana jako „ dwa i dwadzieścia ”, ponieważ składa się z płaskich 2% całkowitej wartości aktywów i 20% wszystkich osiągniętych zysków. Chociaż plan jest często krytykowany, stał się normą od czasu założenia przez Alfreda Winslow Jonesa w 1949 r., Często uważanego za pierwszy fundusz hedgingowy, AW Jones & Co. presja, powodująca, że menedżerowie często wdrażają niższe opłaty, ograniczenia wydajności i wycofania, jeśli wyniki nie zostaną spełnione.