FASIT

Co to jest FASIT?

Wykorzystanie trustu inwestycyjnego do sekurytyzacji aktywów finansowych (FASIT) miało na celu sekurytyzację długów innych niż hipoteczne o krótkich terminach zapadalności. Przykładami takich długów o krótkim terminie zapadalności są należności z tytułu kart kredytowych, pożyczki samochodowe lub pożyczki osobiste.

Podobnie do hipotecznych kanałów inwestycyjnych w nieruchomości (REMIC), które zostały utworzone w ramach ustawy o ochronie miejsc pracy w małych firmach z 1996 r., FASIT stały się atrakcyjnymi możliwościami inwestycyjnymi, ponieważ oferowały wysoki poziom elastyczności w zabezpieczaniu krótkoterminowych długów.

Możliwość tworzenia i prowadzenia takich trustów skończyła się jednak osiem lat później, gdy w 2004 r. Uchylono przepisy ustawy z 1996 r., Które umożliwiały tego typu spółki celowe.

Zrozumieć FASIT

Powiernictwa inwestycyjne zabezpieczające aktywa finansowe zostały wprowadzone w ramach ustawy o reformie podatkowej z 1986 r. Jako sposób na naśladowanie przez organizacje finansowe korzyści sekurytyzacyjnych związanych z hipotecznymi funduszami inwestycyjnymi na nieruchomości.

Ta forma sekurytyzacji umożliwiła organizacjom finansowym tworzenie spółek celowych zajmujących się łączeniem kredytów hipotecznych. Po połączeniu sprzedawana jest emisja  papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką (MBS), zabezpieczonych tymi pożyczkami. Podobnie jak w przypadku zabezpieczonych zobowiązań hipotecznych (CMO), REMIC organizowało różne kredyty hipoteczne w pule w oparciu o ryzyko emisji obligacji lub innych papierów wartościowych, które mogłyby być przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych.

Ale REMIC zezwala tylko na sekurytyzację długu zabezpieczonego hipoteką. Aktywa inne niż hipoteczne bez zabezpieczenia, takie jak zadłużenie z tytułu kart kredytowych lub kredyty samochodowe, nie są kwalifikowalne. FASIT umożliwia jednak łączenie takiego zadłużenia, aby firmy finansowe mogły emitować papiery wartościowe zabezpieczone aktywami, którymi można by handlować również na rynkach wtórnych.

Skandal w firmie Enron kładzie kres FASITom

Upadek Enronu w 2001 r., Największe bankructwo w historii Ameryki aż do kryzysu finansowego subprime w 2007 r., Był również powszechnie znany jako poważna porażka księgowa i audytorska. Awaria Enron jest jednym z powodów, dla których uchwalono ustawę Sarbanes – Oxley z 2002 r. W celu poprawy sprawozdawczości i zgodności z przepisami. To bankructwo jest również zgrupowane z innymi głośnymi skandalami: Tyco i Worldcom.

Jednym z głównych czynników zidentyfikowanych jako przyczyna bankructwa było korzystanie przez Enron z podmiotów specjalnego przeznaczenia, takich jak FASIT. Stosowanie przez Enron trustów inwestycyjnych w zakresie sekurytyzacji aktywów finansowych (FASIT) w pewien sposób obchodzi tradycyjne konwencje rachunkowości. To obejście pozwoliło firmie zaniżać swoje zobowiązania, jednocześnie zawyżając swoje zyski i aktywa.

Na przykład Enron ujawnił akcjonariuszom, że zabezpieczył ryzyko spadku w niepłynnych inwestycjach z wykorzystaniem jednostek specjalnego przeznaczenia. Nie ujawnili jednak, że wśród tych podmiotów znajdowały się akcje własne Enronu, więc nie uchroniło to spółki przed ryzykiem spadku.

Wspólny Komitet Kongresu USA w sprawie opodatkowania badali skandalu w 2003 roku Komitetu Raport zauważa, że przepisy FASIT „pierwszy uchwalone w 1996 roku, nie są powszechnie stosowane w sposób przewidywał przez Kongres i nie udało się dalej zgodnie z ich przeznaczeniem.” W raporcie zasugerowano, że „potencjalne nadużycia związane z pojazdem FASIT znacznie przewyższają wszelkie korzystne cele, którym mogą służyć zasady FASIT, a zatem zaleca uchylenie tych zasad”.

Te uchylenia zostały uchwalone, gdy prezydent George W. Bush podpisał American Jobs Creation Act z 2004 roku.