Kwestie etyczne doradców finansowych

Uczciwi planiści finansowi mogą stanąć przed prawdziwymi dylematami, próbując zrobić to, co właściwe dla swoich klientów. Istnieją pewne typowe dylematy, przed którymi mogą stanąć specjaliści od inwestycji, ale także wskazówki, jak sobie z nimi poradzić.

Kwestie etyczne dzisiaj

Pokolenie temu zarówno kod podatkowy, jak i dostępne produkty i usługi finansowe były prostsze niż obecnie. Na przykład, jeśli ktoś chciałby kupić akcje, makler giełdowy dokonałby transakcji. Jeśli ktoś potrzebował stałego ubezpieczenia na życie, wystawiano polisę na całe życie. Ale teraz planiści muszą zdecydować, czy to tradycyjne podejście jest lepsze, czy też klientowi byłoby lepiej, gdyby kupił dowolną liczbę różnorodnych innych dostępnych produktów. Podobnie, klient, który jest objęty uniwersalną polisą na życie o zmiennym charakterze, mógł w rzeczywistości mieć lepsze wyniki w całym życiu.

Problem rozciąga się na inwestycje. Umieszczanie klientów w odpowiednich portfelach oznacza ocenę i trzymanie się tolerancji klienta na ryzyko i horyzontu czasowego. 70-letni klient zazwyczaj nie powinien znajdować się w akcjach wzrostu 90%, nawet jeśli nalega. Nawet jeśli inwestycja jest odpowiednia pod względem ryzyka, kwestia etyczna wiąże się z kosztami. Być może istnieje fundusz indeksowy S&P 500, który płaci ciężar brokerom, aby sprzedali go klientom. Jednocześnie istnieje kilka funduszy S&P 500 bez obciążenia, a także niskokosztowe fundusze ETF, które zapewnią klientowi taką samą ekspozycję rynkową po niższych kosztach – nawet jeśli oznacza to, że doradca otrzyma znacznie mniejszą zapłatę. Potrzeby klienta należy stawiać na pierwszym miejscu.

Nowoczesny labirynt produktów oznacza, że ​​każdy planista finansowy staje przed dylematem etycznym, próbując zrobić to, co właściwe dla klienta.

Standardy etyczne dla profesjonalnych doradców

W świetle tych dylematów, Certified Financial Planner Board of Standards wydała istotną rewizję i unowocześnienie wymagań etycznych dla swoich certyfikatów, takich jak wymóg powierniczy z 2007 roku:

• Wszystkim usługom planowania finansowego należy powierzyć opiekę prawdziwego powiernika, w przeciwieństwie do zwykłego działania w najlepszym interesie klienta. Stanowi to również duży krok naprzód w zakresie odpowiedzialności, ponieważ powiernicy mają ścisły zbiór zasad i wytycznych, których należy zawsze przestrzegać. Dla klientów oznacza to, że ich planiści podlegają wyższemu prawnemu standardowi opieki niż wcześniej.
• Rada CFP rozkłada powierniczy standard opieki, podkreślając, w jaki sposób doradcy inwestycyjni i maklerzy byli wcześniej zobowiązani do przestrzegania różnych standardów: „Ważne jest, aby uznać, że rekomendacja finansowa jest„ odpowiednia ”dla klienta (zgodnie z wymogami prawnymi dla brokera -dealerzy) może, ale nie musi być rekomendacją finansową, która leży w najlepszym interesie klienta (zgodnie z wymogami prawnymi w przypadku doradców inwestycyjnych). ”

Oznaczenie CFP nie jest jedynym, które określa standardy etyczne, których powinni przestrzegać ich członkowie. Właściciele CFA muszą również nauczyć się i przestrzegać zestawu standardów etycznych, a Urząd Regulacji Sektora Finansowego (FINRA) również przedstawia zabronione praktyki.3

Opłaty a prowizje

Niezależnie od tego, jakim standardem prawnym lub moralnym są oni przywiązani, jednym z największych dylematów etycznych, przed którymi stają planiści, jestwybór metody rekompensaty. Metody wynagradzania zarówno praktyków ze sprzedaży, jak i planistów są często zamienne, ponieważ każdy z nich może pobierać opłaty lub prowizje za swoje usługi. Taka elastyczność może jednak często stanowić moralny dylemat dla planistów, którzy muszą wybrać jedną metodę rekompensaty zamiast innej.

Planista płatny – taki, który obciąża klientów na podstawie procentu ich aktywów – zwiększy swoje wynagrodzenie, po prostu zwiększając aktywa klienta. Jeśli planista obciąży klienta opłatą w wysokości 1% zarządzanych aktywów, wówczas roczna opłata pobrana z portfela o wartości 100 000 USD wyniesie 1000 USD. Dlatego jeśli planista jest w stanie zwiększyć portfel do 150 000 USD, jego wynagrodzenie odpowiednio wzrośnie. Ten rodzaj rekompensaty może zmotywować planistę do stosowania bardziej agresywnych strategii inwestycyjnych niż tradycyjny broker oparty na prowizjach.

Z drugiej strony planista oparty na prowizjach jest wynagradzany za każdą transakcję, niezależnie od zysków lub strat portfela. Brokerzy ci stoją przed pokusą wykorzystywania transakcji jako środka do uzyskiwania przychodów, nawet jeśli udaje im się uniknąć technicznej definicji „ odejścia ”.

W tym sensie każdy rodzaj rekompensaty wiąże się z własnym zestawem problemów etycznych. Ostatecznie planiści muszą chcieć podporządkować własne korzyści korzyściom swoich klientów, niezależnie od zastosowanego modelu biznesowego. Weźmy na przykład planera, który może pracować na podstawie stawki godzinowej lub prowizji.

Jeśli planista spotyka się z klientem, który ma 2 miliony dolarów na emeryturę, wtedy naliczanie godzinowe da łączną opłatę w wysokości być może 5000 dolarów – to bardzo dużo. Z drugiej strony, jeśli zdecydujesz się obciążyć klienta opłatą opartą na prowizji za zainwestowanie 2 milionów dolarów w rentę zmienną, może zapłacić nawet 7% prowizji, co przyniosłoby planistowi 140 000 USD. Ta skrajna rozbieżność w wynagrodzeniach może z łatwością zachwiać nawet najbardziej zagorzałego planistę. Najważniejszą rzeczą do zapamiętania jest to, że musisz działać w najlepszym interesie swojego klienta, a nie portfela.

Sprzedaż a doradztwo

Granice między sprzedażą a doradztwem w branży finansowej zacierają się coraz bardziej w miarę pojawiania się nowych platform i metod prowadzenia działalności. Zwykle sprowadza się to do nakłonienia klientów do zrobienia właściwej rzeczy z właściwego powodu.

Wielu klientów będzie opierać swoje decyzje finansowe na emocjach, a nie na tym, co radzi ich planista. Załóżmy, że 60-letnia kobieta ma całe oszczędności w wysokości 100 000 dolarów na certyfikatach depozytowych (CD) i boi się ryzykować swój kapitał. Jeśli będzie żyła przez kolejne 25 lat, jej oszczędności prawdopodobnie wyczerpią się na długo przed jej śmiercią, ponieważ te inwestycje o niskim ryzyku przynoszą niewielką stopę zwrotu, która zostanie z czasem zrównoważona inflacją.

Jako planista musisz oczywiście skłonić klienta do zdywersyfikowania swoich zasobów poprzez rozsądną alokację aktywów lub przynajmniej rozważyć jakąś opcję natychmiastowej renty. Ale jak daleko należy się posunąć w zachęcaniu jej do tego? Czy możesz zastosować agresywną, opartą na strachu taktykę sprzedaży, a nawet trochę nagiąć prawdę, aby pomóc temu klientowi? W końcu wyraźnie leży to w jej najlepszym interesie. Poza tym, jeśli nie zostaną podjęte żadne działania, możesz zostać pociągnięty do odpowiedzialności prawnej za brak odpowiedniej porady.

W tym przypadku definicja taktyk sprzedaży „opartych na strachu” jest również nieco subiektywna. Jeśli planista pokaże klientce graficzną ilustrację pokazującą, w jaki sposób zbankrutuje za mniej niż 10 lat, czy jest to użycie strachu jako taktyki, czy też jest to tylko objawienie rzeczywistości? Można argumentować, że jest to jedno i drugie.

Na szczęście planiści mają pomoc w tego typu sytuacjach. Jeśli klient odmówi skorzystania z Twojej porady, możesz przedstawić mu pisemne oświadczenie, że klient lub potencjalny klient odmówił zastosowania się do zaleceń przedstawionych przez planistę. Jeśli twoja 60-letnia klientka chce trzymać się swoich płyt CD i podpisała to zastrzeżenie, to wszystko jest jasne.

Problemy z systemem

Faktem jest, że nie ma centralnego zasobu etycznego dostępnego dla wszystkich rodzajów planistów finansowych. Brokerzy pracujący na podstawie prowizji mogą konsultować się ze swoimi przełożonymi lub działami ds. Zgodności w pewnych kwestiach, ale prawdopodobnie uzyskają „korporacyjne” odpowiedzi na wiele pytań – odpowiedzi, które mogą pozwolić planistowi na stworzenie zyskownej transakcji bez ponoszenia odpowiedzialności, ale mogą nie uwzględniać tego, co jest naprawdę najlepszy dla klienta.

Praktycy WPRyb mogą konsultować się z Radą CFP w przypadku pytań etycznych, a inni akredytowani planiści mogą również posiadać etyczne kodeksy postępowania, do których mogą się odwołać. Jednak planiści nieposiadający uprawnień są zasadniczo sami we wszystkich praktycznych celach, ponieważ przepisy narzucone przez agencje regulacyjne nie mają na celu uwzględnienia wielu codziennych problemów, z którymi borykają się planiści w ramach swojej pracy.

Podsumowanie

Pomimo naporem przepisów i regulacji mających na celu ograniczenie praktyki nieetyczne (takie jak ustawy Sarbanes-Oxley z 2002 roku ), planowanie finansowe w dzisiejszym świecie zależy bardziej niż kiedykolwiek na zrozumieniu sytuacji indywidualnej i cele klienta i jest gotów zrobić prawo rzecz dla nich. Prawidłowe stosowanie etyki w nowoczesnym planowaniu finansowym sprowadza się w istocie do tego, aby klient dokładnie rozumiał, co robi i dlaczego, mając pełną wiedzę na temat kosztów i ryzyka.

Transakcja etyczna ma miejsce, gdy klient naprawdę rozumie konsekwencje zaleceń doradcy i jest skłonny iść naprzód, zakładając, że przestrzegane są wszystkie stosowne prawa i regulacje. Po tym wszystkim, co zostało powiedziane i zrobione, etyka nadal może być postrzegana jako po prostu wiedza, co należy zrobić, a następnie robienie tego.