Deflacja zadłużenia
Co to jest deflacja zadłużenia?
Deflacja zadłużenia to teoria ekonomiczna, według której ogólne pogorszenie koniunktury w gospodarce może nastąpić z powodu wzrostu niespłacanych kredytów i upadłości banków z powodu wzrostu realnej wartości długu, gdy wartość jednostki walutowej rośnie, a poziom cen spada. Teoria ta pochodzi od dwudziestowiecznego ekonomisty Irvinga Fishera. Istota deflacji długu polega na tym, że gdy ceny i płace spadają wraz z poziomem cen, ale nominalna wielkość zadłużenia i płatności odsetek jest stała, pożyczkobiorcy stają w obliczu rosnącej presji na ich zdolność do spłaty tego, co pożyczyli. Powszechnie przyjmuje się, że deflacja długu może prowadzić do spirali deflacyjnej, ponieważ niespłacone długi prowadzą do umorzenia przez banki i innych wierzycieli, co stanowi zmniejszenie ogólnego wolumenu pieniądza i kredytu w gospodarce, co pobudza dalszą deflację cen prowadząc do jeszcze większej deflacji długu w błędnym kole.
Kluczowe wnioski
- Deflacja długu występuje wtedy, gdy spadek cen, wynagrodzeń i wartości aktywów prowadzi do rosnącej presji na zdolność kredytobiorców do obsługi zadłużenia oraz do wzrostu liczby przypadków niespłacenia.
- Częstym problemem związanym z deflacją długu jest to, że może ona stworzyć dodatnią pętlę zwrotną zwaną spiralą deflacyjną, w której deflacja zwiększa niewypłacalność, a likwidacja niespłaconych długów prowadzi do większej deflacji.
- Zadłużenie hipoteczne jest podatne na deflację długu, ponieważ stanowi dużą część całkowitego zadłużenia pozostającego do spłaty.
- Spadająca wartość nieruchomości może prowadzić do podwodnych kredytów hipotecznych, a nawet przejęć nieruchomości, gdy deflacja zadłużenia uderza w branżę hipoteczną.
Zrozumieć deflację zadłużenia
W przeciwieństwie do hipotek mieszkaniowych i innych długów osobistych są często stałe. Stwarza to silną presję na budżety zarówno przedsiębiorstw, jak i gospodarstw domowych, aw rezultacie zwiększa współczynnik niewypłacalności oraz liczbę bankructw i egzekucji z nieruchomości.
Zwiększa to ryzyko pogorszenia koniunktury w całej gospodarce, jeśli tworzy pętlę dodatniego sprzężenia zwrotnego w przypadku niewypłacalności w procesie znanym jako spirala deflacyjna. W tym przypadku, ponieważ likwidacja niespłacających się długów biznesowych i konsumenckich wiąże się z umarzaniem pożyczek przez pożyczkodawców i wymazywaniem odpowiadających im zobowiązań (lokat bankowych) z ksiąg, łączny wolumen kredytów w gospodarce ulega kontraktom. Ten spadek wolumenu kredytu w gospodarce przekłada się następnie z powrotem na większą presję na ceny i płace, co stawia więcej kredytobiorców w tarapatach, odnawiając cykl.
Rzeczywiście, teoria Fishera zaczyna się od nadmiernego przedłużenia kredytu, co prowadzi do narastania niemożliwego do utrzymania zadłużenia na niektórych rynkach. Straty i odpisy aktualizujące, które powstają w przypadku niespłacenia długów, których nie da się spłacić, wyzwalają w tej teorii początkowy proces deflacji długu. Jednak negatywny realny szok gospodarczy lub nagły wzrost pesymizmu rynkowego może również wywołać taki proces deflacji długu, nawet jeśli początkowe wydłużenie zadłużenia było solidne, biorąc pod uwagę ówczesne fundamenty rynku.
Przykład deflacji zadłużenia
Rynek kredytów hipotecznych jest obszarem wysoce podatnym na deflację zadłużenia, ponieważ obejmuje dużą część całkowitego zadłużenia pozostającego do spłaty. W cyklu deflacji długu pożyczkobiorcy mogą zmagać się ze spłatą swojego zadłużenia hipotecznego i zobaczyć, jak spada wartość majątku zabezpieczenia wykorzystanego do zabezpieczenia ich długu w postaci kredytu hipotecznego.
Niższe wartości zabezpieczeń mogą z kolei prowadzić do podwodnych kredytów hipotecznych, utraty wartości netto i limitów dostępnego kredytu. Mogą to być problemy dla pożyczkobiorcy z działaniami związanymi z zabezpieczeniem ich nieruchomości.
Na przykład w przypadku podwodnego kredytu hipotecznego saldo pożyczki pożyczkobiorcy jest wyższe niż wartość zabezpieczonej nieruchomości, co wymaga od niego pozostania w domu do czasu, gdy saldo zostanie spłacone na tyle, aby odpowiadało wartości nieruchomości. To również nie daje właścicielowi domu żadnego kapitału własnego w jego domu, za który mógłby otrzymać pożyczkę pod zastaw domu lub inne produkty kredytowe powiązane z wartością kapitału własnego zabezpieczenia. Gdyby pożyczkobiorca musiałby sprzedać, musiałby ponieść stratę i byłby winien pożyczkodawcy więcej niż koszt wpływów ze sprzedaży.
Jeśli pożyczkobiorca znajduje się w trudnej sytuacji w zakresie podwodnego kredytu hipotecznego i jest bliski przejęcia, może mieć również inne względy poza samą utratą swojej własności, zwłaszcza jeśli jego hipoteka ma możliwość pełnego regresu. Przepisy o braku regresu mogą pomóc pożyczkobiorcy znajdującemu się w trudnej sytuacji, podczas gdy przepisy dotyczące pełnego regresu wymagają od niego wpłacenia dodatkowego kapitału do banku, jeżeli wartość ich zabezpieczenia nie pokrywa salda kredytu. Rezerwa z pełnym regresem jest korzystna dla pożyczkodawcy w przypadku hipoteki podwodnej, ponieważ daje również pożyczkodawcy dodatkowe prawa do innych aktywów w celu uwzględnienia różnicy w wartości nieruchomości.