Monetyzacja długu: krótkowzroczna polityka rządu?

Publiczna debata na temat długu i monetyzacji długu jest tak stara jak Republika. James Madison nazwał dług przekleństwem publicznym, a pierwszy sekretarz skarbu Alexander Hamilton nazwał to błogosławieństwem, pod warunkiem, że dług nie był nadmiernie duży. Współczesny okres monetyzacji długu wynikał z kosztu finansowania przez Skarb Państwa zadłużenia podczas II wojny światowej poprzez zwiększone emisje obligacji.

Historycznie Departament Skarbu określał kwotę długu i wyemitowane terminy zapadalności. W tym charakterze ma pełną kontrolę nad polityką pieniężną, definiowaną jako podaż pieniądza i kredytu. Rezerwa Federalna była dystrybutorem całego długu publicznego i wspierała ceny długu poprzez sprzedaż obligacji, weksli i weksli. Nastąpiło zderzenie między obiema agencjami z powodu braku terminowego finansowania długu wojennego.

Porozumienie Treasury-Fed z 1951 r. Rozstrzygnęło kwestię tego, kto kontroluje bilans Fedpoprzez odwrócenie ról. Fed kontrolowałby politykę pieniężną, wspierając ceny długu bez kontroli nad jakimkolwiek posiadanym długiem, i kupowałby to, czego społeczeństwo nie chce, podczas gdy Skarb Państwa skupiałby się na ilości emisji i kategorycznych terminach zapadalności. (Dowiedz się o narzędziach, których używa Fed do wpływania na stopy procentowe i ogólne warunki gospodarcze, przeczytaj Formułowanie polityki pieniężnej.)

Polityka pieniężna

Od 1951 r. Polityka pieniężna jest kontrolowana przez operacje otwartego rynku Fedzpolityką wyłącznie obligacji skarbowych. To oddzieliło Fed od polityki fiskalnej i alokacji kredytów i pozwoliło na prawdziwą niezależność. Uwolnił również Fed od monetyzacji długu do celów polityki fiskalnej i zapobiegł zmowom, takim jak porozumienia o powiązaniu stóp procentowych bezpośrednio z emisjami skarbowymi. Polityka kredytowa została również wyodrębniona i ograniczona do Skarbu Państwa, zdefiniowana jako ratowanie instytucji, sterylizacjaoperacji walutowych i przekazywanie aktywów Fed do Departamentu Skarbu w celuredukcji deficytu. Sekretarz skarbu i kontroler waluty zostali usunięci z Zarządu Rezerwy Federalnej, tak aby decyzje polityczne były oddzielone od polityki fiskalnej. Dziś Federalny Komitet Otwartego Rynku ustalapolitykę dotyczącąstóp procentowych i podaży pieniądza. W skład komitetu wchodzi siedmiu członków Rady Gubernatorów, prezes Federal Reserve Bank of New York oraz czterech z 11 pozostałych prezesów Reserve Bank, którzy pełnią służbę na zasadzie rotacji.

Skutki monetyzacji zadłużenia

Monetyzacja długu prowadzi do wzrostu wzrostu pieniądza w stosunku do stóp procentowych, ale niekoniecznie do wzrostu pieniądza w związku z zakupami rządowymi lub operacjami otwartego rynku. Monetyzacja długu ma miejsce, gdy zmiany zadłużenia powodują zmiany stóp procentowych. Jednak sam wzrost pieniądza nie jest monetyzacją długu, ponieważ wzrost pieniądza spada i przepływa przez cykle kurczenia się i ekspansji na przestrzeni lat bez zmiany stóp procentowych.

Załóżmy, że doszło do sprzedaży prania, gdy cały wyemitowany dług został sprzedany bez monetyzacji. To są cele polityki fiskalnej zrealizowane. Polityka fiskalna to polityka podatkowa i wydatkowa obecnej administracji prezydenta. A co by było, gdyby wzrost pieniądza był równy długowi bez monetyzacji? Wzrost pieniądza występuje w M1, M2 i M3. M1 to pieniądz w obiegu, M2 to M1 plus oszczędności i depozyty terminowe poniżej 100 000 USD, a M3 to M2 plus duże depozyty terminowe powyżej 100 000 USD. Zatem operacje otwartego rynku to emisja długu zastępowanego pieniądzem. (Aby przeczytać o różnych kategoriach pieniędzy, zobacz Czym są pieniądze? )

Monetyzację długu można również scharakteryzować jako wzrost pieniądza przekraczający płynności, gdzie niski wzrost pieniądza prowadzi do niskich stóp procentowych. Albo zmieni prędkość pieniądza, definiowaną jako szybkość obiegu pieniądza. Zwykle celem jest wzrost zadłużenia równy szybkości. Pozwala to na synchronizację systemu.

Dlaczego Fed zarabia na zadłużeniu?

Lepszym sposobem zrozumienia tej relacji jest pytanie: jakie są cele Fed? Czy stawiają na wzrost według prędkości, wzrost pieniądza na zatrudnienie, jak to było kiedyś, wzrost pieniądza równy obecnej podaży pieniądza, docelowym stopom procentowym lub inflacji? Cele inflacyjne nie tylko okazały się katastrofalne, ale badania pokazują negatywne zależności statystyczne wymuszające niezsynchronizowany związek między wzrostem a długiem. Od czasuuchwalenia ustawy o Rezerwie Federalnej z 1913 r., Która stworzyła System Rezerwy Federalnej, próbowano wielu dróg.

Kwestię monetyzacji i wzrostu do długu należy rozumieć w kategoriach efektu mnożnikowego, czyli o ile podaż pieniądza wzrasta w odpowiedzi na zmiany w bazie monetarnej. Jest to lepsza metoda zrozumienia zasobów Fed. Załóżmy, że Fed zmienił banków rezerwy obowiązkowej, że stosunek gotówki banki muszą trzymać przed depozytów klientów. Zmieniłoby to tempo wzrostu pieniądza w mnożniku, bazie monetarnej i prawdopodobnie spowodowałoby zmianę stopy procentowej. Dopóki dług jest zsynchronizowany ze wzrostem pieniądza, nie następuje monetyzacja, ponieważ wszystko, co zostało zwiększone, to baza monetarna lub podaż pieniądza i kredytu. Poprzednie badania na przestrzeni lat bez wątpienia pokazują statystyczny wpływ wzrostu pieniądza na zmiany zadłużenia.

Inne formy zarabiania

Monetyzacja zachodzi w inny sposób, na przykład gdy wzrost pieniądza jest ukierunkowany na wyższe stopy procentowe. Jest to wzrost pieniądza z pożądanymi celami wzrostu. Jedynym sposobem, w jaki może to nastąpić, jest obniżenie poziomów zapadalności w celu zwiększenia płynności instrumentów o stałym dochodzie. Wzrost płynności i odpowiadające mu ograniczenia emisji długu spowodowałyby wyższą podaż pieniądza i nierównowagę wzrostu zadłużenia. Stopy procentowe musiałyby wzrosnąć, aby przywrócić równowagę w systemie. Problem pojawia się, gdy rosną stopy procentowe, a wartość zadłużenia spada. Dług długoterminowy spada bardziej niż zadłużenie krótkoterminowe, więc deficyty wynikają ze spowolnienia aktywności gospodarczej i wzrostu relacji zadłużenia do dochodów. Metoda ta przyspieszyłaby wzrost PKB w krótkim okresie, ale spowolniłaby gospodarkę w dłuższej perspektywie.

W okresach spadkowych i niskich stóp procentowych, wzrost pieniądza i zadłużenie zwykle maleją jednocześnie. Oznacza to, że rządy muszą spłacać zapadające obligacje, weksle i weksle na rynku. Nowy dług i podatki są potrzebne, aby spłacić stary dług i obsłużyć nowy dług. Jeśli ceny obligacji nie rosną, a rządy płacą tylko zyski, zapewnia to dalsze spadki i wydłużenie cyklu. Zadłużenie potroiło się w latach 1943-1946, ponieważ inwestorzy nie chcieli kupować obligacji, które miały spadające ceny. Dopóki jednak wzrost pieniądza równa się zadłużeniu, nie następuje monetyzacja.

Wniosek: zarabianie na sprawach

Ważne jest, aby obserwować wysokość zadłużenia i długość terminów zapadalności oferowanych przez Skarb Państwa. W przeważającej części równe terminy zapadalności są tradycyjnie oferowane w 2- i 10-letnich obligacjach, 30-letnich obligacjach i 13-tygodniowych bonach skarbowych.56 Obserwuj wszelkie zmiany tej dynamiki, ponieważ zmieni się wzrost pieniądza do zadłużenia. Obserwuj również ceny tych różnych instrumentów. Nie chcesz, aby dług krótkoterminowy spłacał więcej niż dług długoterminowy. To zapowiada hurtową zmianę wskaźnika wzrostu do zadłużenia.

Należy szczególnie uważać na wzrost popytu na zadłużenie krótkoterminowe, ponieważ może to wyprzeć kapitał długoterminowy. Nazywa się to neutralnością zadłużenia lub równoważnością ricardiańską, nazwaną na cześć słynnego XVIII-wiecznego ekonomisty Davida Ricardo. Neutralność zadłużenia może być postrzegana jako występująca, gdy Skarb Państwa emituje więcej długu krótkoterminowego niż dłuższego. Cel jest dwojaki: ukrycie deficytów lub, jak w poprzednich latach, utrzymanie inflacji i bezrobocia na niskim poziomie. Chociaż wyemitowany dług netto mógł być równy, długoterminowe skutki mogą mieć katastrofalne skutki dla gospodarki. Wreszcie, należy być świadomym oświadczeń Fed, ponieważ polityka pieniężna może być ukierunkowana tylko na podaż pieniądza lub stopy procentowe. (Aby uzyskać ogólny przegląd czynników makroekonomicznych, zobacz Wyjaśnianie świata za pomocą analizy makroekonomicznej ).