Kwestia zadłużenia
Co to jest problem z długiem?
Emisja długu oznacza zobowiązanie finansowe, które umożliwia emitentowi pozyskanie środków poprzez przyrzeczenie spłaty pożyczkodawcy w określonym momencie w przyszłości i zgodnie z warunkami umowy. Emisja długu to stałe zobowiązanie korporacyjne lub rządowe, takie jak obligacja lub skrypt dłużny. Kwestie zadłużenia obejmują również weksle, certyfikaty, hipoteki, umowy leasingu lub inne umowy między emitentem lub pożyczkobiorcą a pożyczkodawcą.
Kluczowe wnioski
- Emisja długu to zobowiązanie finansowe, które umożliwia emitentowi pozyskanie środków i jest preferowaną metodą pozyskania kapitału.
- Emisje długów to zazwyczaj stałe zobowiązania korporacyjne lub rządowe, takie jak obligacje lub skrypty dłużne.
- Sprzedawca obiecuje inwestorowi regularne płatności odsetek oraz spłatę zainwestowanego kapitału w określonym z góry terminie.
- Korporacje emitują dług na projekty kapitałowe, podczas gdy rządy robią to, aby finansować programy społeczne i projekty infrastrukturalne.
Zrozumienie kwestii zadłużenia
Kiedy firma lub agencja rządowa decyduje się na zaciągnięcie pożyczki, ma dwie możliwości. Pierwszym jest uzyskanie finansowania z banku. Inną opcją jest emisja długu inwestorom na rynkach kapitałowych. Nazywa się to emisją długu – emisją instrumentu dłużnego przez podmiot potrzebujący kapitału na sfinansowanie nowych lub istniejących projektów lub na sfinansowanie istniejącego zadłużenia. Ta metoda pozyskiwania kapitału może być preferowana, ponieważ zabezpieczenie kredytu bankowego może ograniczyć sposób wykorzystania środków.
Emisja długu to zasadniczo weksel własny, w którym emitent jest pożyczkobiorcą, a podmiot kupujący dłużny jest pożyczkodawcą. Po udostępnieniu emisji długu inwestorzy kupują ją od sprzedającego, który wykorzystuje fundusze do realizacji swoich projektów kapitałowych. W zamian inwestorowi obiecuje się regularne spłaty odsetek, a także spłatę zainwestowanego kapitału w określonym z góry terminie w przyszłości.
Emitując dług, podmiot może swobodnie wykorzystywać zgromadzony kapitał według własnego uznania.
Korporacje oraz rządy gminne, stanowe i federalne oferują emisje długów jako sposób na pozyskanie potrzebnych funduszy. Emisje długu, takie jak obligacje, są emitowane przez korporacje w celu zebrania pieniędzy na określone projekty lub w celu rozszerzenia działalności na nowe rynki. Władze gminne, stanowe, federalne i zagraniczne zadłużają się, aby sfinansować różnorodne projekty, takie jak programy społeczne lub lokalne projekty infrastrukturalne.
W zamian za pożyczkę emitent lub pożyczkobiorca musi dokonać płatności na rzecz inwestorów w formie wypłaty odsetek. Stopa procentowa jest często nazywana stopą kuponu, a płatności kuponowe są dokonywane według z góry określonego harmonogramu i stawki.
Uwagi specjalne
Gdy emisja długu dojdzie do terminu zapadalności, emitent zwraca inwestorom wartość nominalną składnika aktywów. Wartość nominalna, nazywana również wartością nominalną, jest różna dla różnych rodzajów emisji długu. Na przykład wartość nominalna obligacji korporacyjnej wynosi zazwyczaj 1000 USD. Obligacje komunalne często mają wartość nominalną 5000 USD, a obligacje federalne często mają wartość nominalną 10 000 USD.
Krótkoterminowe bony mają zazwyczaj zapadalność od jednego do pięciu lat, średnioterminowe obligacje mają od pięciu do dziesięciu lat, podczas gdy długoterminowe obligacje mają zazwyczaj okres zapadalności dłuższy niż dziesięć lat. Niektóre duże korporacje, takie jak Coca-Cola i Walt Disney, wyemitowały obligacje o zapadalności nawet 100 lat.
Proces emisji długu
Emisja długu korporacyjnego
Emisja długu to czynność korporacyjna, którą zarząd spółki musi zatwierdzić. Jeżeli emisja długu jest najlepszym sposobem na pozyskanie kapitału, a firma ma wystarczające przepływy pieniężne, aby regularnie spłacać odsetki od emisji, rada sporządza propozycję, która jest wysyłana do bankierów inwestycyjnych i gwarantów emisji. Korporacyjne emisje dłużne są zwykle emitowane w ramach procesu gwarantowania emisji, w ramach którego jedna lub więcej firm papierów wartościowych lub banków kupuje całość od emitenta i tworzy konsorcjum, którego zadaniem jest marketing i odsprzedaż emisji zainteresowanym inwestorom. Oprocentowanie obligacji oparte jest na ratingu kredytowym spółki oraz zapotrzebowaniu inwestorów. Gwarant nakłada na emitenta opłatę w zamian za świadczone przez siebie usługi.
Emisja długu publicznego
Procedura dotycząca emisji długu publicznego jest inna, ponieważ są one zazwyczaj emitowane w formie aukcji. Na przykład w Stanach Zjednoczonych inwestorzy mogą kupować obligacje bezpośrednio od rządu za pośrednictwem specjalnej strony internetowej TreasuryDirect. Pośrednik nie jest potrzebny, a wszystkie transakcje, w tym odsetki, są obsługiwane elektronicznie. Zadłużenie rządu jest uważane za bezpieczną inwestycję, ponieważ jest poparte pełną wiarą i kredytem rządu USA. Ponieważ inwestorzy mają gwarancję, że otrzymają określoną stopę procentową i wartość nominalną obligacji, oprocentowanie emisji rządowych jest zwykle niższe niż oprocentowanie obligacji korporacyjnych.
Koszt długu
Oprocentowanie instrumentu dłużnego stanowi koszt dla emitenta i zwrot dla inwestora. Koszt długu stanowi ryzyko niewypłacalności emitenta, a także odzwierciedla poziom stóp procentowych na rynku. Ponadto jest integralną częścią obliczania średniego ważonego kosztu kapitału (WACC) przedsiębiorstwa, który jest miarą kosztu kapitału własnego i kosztu zadłużenia po opodatkowaniu.
Jednym ze sposobów oszacowania kosztu długu jest zmierzenie aktualnej stopy zwrotu do terminu zapadalności (YTM) emisji długu. Innym sposobem jest sprawdzenie ratingu kredytowego emitenta na podstawie agencji ratingowych, takich jak Moody’s, Fitch i Standard & Poor’s. Następnie do stopy wolnej od ryzyka można dodać spread rentowności do amerykańskich obligacji skarbowych – określony na podstawie oceny kredytowej – w celu określenia kosztu zadłużenia.
Istnieją również opłaty związane z wystawieniem długu, które pożyczkobiorca zaciąga poprzez sprzedaż aktywów. Niektóre z tych opłat obejmują opłaty prawne, opłaty za ubezpieczenie i opłaty rejestracyjne. Opłaty te są zazwyczaj płacone przedstawicielom prawnym, instytucjom finansowym i firmom inwestycyjnym, audytorom i organom regulacyjnym. Wszystkie te strony są zaangażowane w proces gwarantowania.