Sztanga

Co to jest sztanga?

Sztanga to strategia inwestycyjna mająca zastosowanie przede wszystkim do portfela o stałym dochodzie. Zgodnie z metodą sztangi połowa portfela zawiera obligacje długoterminowe , a druga połowa obligacje krótkoterminowe. „Sztanga” ma swoją nazwę, ponieważ strategia inwestycyjna wygląda jak sztanga z obligacjami mocno obciążonymi na obu końcach osi czasu zapadalności. Wykres pokazuje dużą liczbę gospodarstw krótkoterminowych i długoterminowych zapadalności, ale niewiele lub nic w gospodarstwach pośrednich.

Zrozumienie sztangi

Strategia sztangi będzie miała portfel składający się z obligacji krótkoterminowych i długoterminowych, bez obligacji pośrednich. Za obligacje krótkoterminowe uważa się obligacje o terminie zapadalności do pięciu lat lub krótszym, natomiast za obligacje długoterminowe o terminie zapadalności wynoszącym 10 lat lub dłużej. Obligacje długoterminowe zwykle przynoszą wyższe zyski – stopy procentowe – aby zrekompensować inwestorowi ryzyko związane z długim okresem utrzymywania.

Jednak wszystkie obligacje o stałym oprocentowaniu niosą ze sobą ryzyko stopy procentowej, które występuje, gdy rynkowe stopy procentowe rosną w porównaniu z posiadanymi papierami wartościowymi o stałym oprocentowaniu. W rezultacie posiadacz obligacji może uzyskać niższy zysk w porównaniu z rynkiem w warunkach rosnących stóp procentowych. Obligacje długoterminowe niosą ze sobą większe ryzyko stopy procentowej niż obligacje krótkoterminowe. Ponieważ inwestycje o krótkim terminie zapadalności pozwalają inwestorowi na częstsze reinwestowanie, papiery wartościowe o porównywalnej ocenie zapewniają niższy zysk przy krótszych wymaganiach dotyczących posiadania.

Alokacja aktywów za pomocą strategii ze sztangą

Tradycyjne pojęcie strategii ze sztangą wymaga od inwestorów posiadania bardzo bezpiecznych inwestycji o stałym dochodzie. Jednak przydział mogą być mieszane między ryzykownych aktywów i niskiego ryzyka. Ponadto wagi – ogólny wpływ jednego aktywa na cały portfel – dla obligacji po obu stronach sztangi nie muszą być ustalone na poziomie 50%. Korekty wskaźnika na każdym końcu mogą ulec zmianie, gdy wymagają tego warunki rynkowe.

Strategia sztangi może być skonstruowana przy użyciu portfeli akcji, z których połowa jest zakotwiczona w obligacjach, a druga połowa w akcjach. Strategia może również obejmować mniej ryzykowne akcje, takie jak duże, stabilne spółki, podczas gdy druga połowa sztangi może znajdować się w bardziej ryzykownych akcjach, takich jak akcje rynków wschodzących.

Najlepsze z obu światów obligacji

Strategia sztangi stara się uzyskać to, co najlepsze z obu światów, umożliwiając inwestorom inwestowanie w obligacje krótkoterminowe z wykorzystaniem aktualnych stóp procentowych, a jednocześnie posiadając obligacje długoterminowe, które przynoszą wysokie zyski. Jeśli stopy procentowe wzrosną, inwestor obligacji będzie miał mniejsze ryzyko stopy procentowej, ponieważ obligacje krótkoterminowe zostaną rolowane lub ponownie zainwestowane w nowe obligacje krótkoterminowe po wyższych stopach.

Na przykład załóżmy, że inwestor posiada dwuletnią obligację, która daje 1% zwrotu. Rynkowe stopy procentowe rosną tak, że obecne dwuletnie obligacje dają obecnie 3% rentowności. Inwestor dopuszcza zapadalność istniejącej dwuletniej obligacji i przeznacza te wpływy na zakup nowej emisji, dwuletniej obligacji z 3% stopą zwrotu. Wszelkie obligacje długoterminowe znajdujące się w portfelu inwestora pozostają nienaruszone do terminu zapadalności.

W rezultacie strategia inwestycyjna ze sztangą jest aktywną formą zarządzania portfelem, ponieważ wymaga częstego monitorowania. Obligacje krótkoterminowe muszą być stale rolowane na inne instrumenty krótkoterminowe w miarę ich zapadalności.

Strategia ze sztangą oferuje również dywersyfikację i zmniejsza ryzyko przy jednoczesnym zachowaniu potencjału do uzyskania wyższych zwrotów. Jeśli stopy wzrosną, inwestor będzie miał możliwość reinwestowania wpływów z obligacji krótkoterminowych po wyższych stopach. Krótkoterminowe papiery wartościowe zapewniają również inwestorowi płynność i elastyczność w radzeniu sobie w sytuacjach kryzysowych, ponieważ często dojrzewają.

Plusy

• Zmniejsza ryzyko stopy procentowej, ponieważ krótkoterminowe obligacje mogą być ponownie inwestowane w warunkach rosnących stóp procentowych
• Obejmuje obligacje długoterminowe, które zwykle przynoszą wyższe zyski niż obligacje krótkoterminowe
• Oferuje dywersyfikację między krótkoterminowymi i długoterminowymi terminami zapadalności
• Można dostosować, aby zawierał mieszankę akcji i obligacji

Cons

• Ryzyko stopy procentowej może wystąpić, jeśli długoterminowe obligacje przynoszą niższe zyski niż rynkowe
• Długoterminowe obligacje utrzymywane do terminu zapadalności zamykają fundusze i ograniczają przepływy pieniężne
• Ryzyko inflacji istnieje, jeśli ceny rosną w tempie szybszym niż rentowność portfela
• Mieszanie akcji i obligacji może zwiększyć ryzyko rynkowe i zmienność

Ryzyko związane ze strategią ze sztangą

rentowności obligacji będą porównywalne z rynkiem. Alternatywnie, mogą zdać sobie sprawę ze straty, sprzedać obligację o niższej rentowności i kupić zamiennik, płacąc wyższą rentowność.

Ponadto, ponieważ strategia sztangi nie inwestuje w średnioterminowe obligacje o pośrednich terminach zapadalności od 5 do 10 lat, inwestorzy mogą przegapić, jeśli stawki będą wyższe dla tych terminów zapadalności. Na przykład inwestorzy posiadaliby obligacje dwuletnie i dziesięcioletnie, podczas gdy obligacje pięcioletnie lub siedmioletnie mogłyby przynosić wyższe zyski.

Wszystkie obligacje są obarczone ryzykiem inflacyjnym. Inflacja to pojęcie ekonomiczne, które mierzy tempo, w jakim poziom cen koszyka standardowych dóbr i usług rośnie w określonym okresie. Chociaż można znaleźć obligacje o zmiennym oprocentowaniu, w większości są to papiery wartościowe o stałym oprocentowaniu. Obligacje o stałym oprocentowaniu mogą nie nadążać za inflacją. Wyobraź sobie, że inflacja rośnie o 3%, ale posiadacz obligacji ma obligacje płacące 2%. W rzeczywistości mają stratę netto w wysokości 1%.

Wreszcie inwestorzy są również narażeni na ryzyko reinwestycji, które ma miejsce, gdy rynkowe stopy procentowe są poniżej tego, co zarabiali na swoich długach. W tym przypadku załóżmy, że inwestor otrzymywał 3% odsetek od weksla, który zapadł i zwrócił kapitał. Stawki rynkowe spadły do ​​2%. Teraz inwestor nie będzie w stanie znaleźć zastępczych papierów wartościowych, które przyniosą wyższy 3% zwrot, bez sięgania po bardziej ryzykowne obligacje o niższej wartości kredytowej.

Prawdziwy przykład strategii ze sztangą

Jako przykład, powiedzmy sztangi alokacja aktywów składa się z 50% bezpieczny, konserwatywne inwestycje, takie jak skarbowych obligacji na jednym końcu, a 50% akcji na drugim końcu.

Załóżmy, że w krótkim okresie nastroje na rynku stawały się coraz bardziej pozytywne i jest prawdopodobne, że rynek jest na początku szerokiego wzrostu. Inwestycje na agresywnym – kapitałowym – końcu sztangi przynoszą dobre wyniki. W miarę postępów rajdu i wzrostu ryzyka rynkowego inwestor może realizować zyski i ograniczać ekspozycję na stronę sztangi o wysokim ryzyku. Być może sprzedają 10% udziałów w kapitale i przeznaczą wpływy na papiery wartościowe o stałym dochodzie o niskim ryzyku. Skorygowany przydział wynosi teraz 40% akcji do 60% obligacji.