Zero-związane
Co jest związane z zerami?
Zero-bound to ekspansywne narzędzie polityki pieniężnej, w którym bank centralny obniża krótkoterminowe stopy procentowe do zera, jeśli to konieczne, w celu pobudzenia gospodarki. Bank centralny zmuszony do prowadzenia takiej polityki musi też stosować inne, często niekonwencjonalne metody bodźców do reanimacji gospodarki.
Kluczowe wnioski
- Zero-bound to ekspansywne narzędzie polityki pieniężnej, w którym bank centralny obniża krótkoterminowe stopy procentowe do zera, jeśli to konieczne, w celu pobudzenia gospodarki.
- Banki centralne będą manipulować stopami procentowymi, aby stymulować stagnację gospodarki lub stłumić przegrzaną.
- Wielka recesja zmusiła niektóre międzynarodowe banki centralne do przesunięcia granic zerowej granicy poniżej poziomu liczbowego i wprowadzenia ujemnych stóp procentowych w celu pobudzenia wzrostu i wydatków.
Zrozumienie Zero-Bound
Ograniczenie do zera odnosi się do najniższego poziomu, do jakiego mogą spaść stopy procentowe, a logika podpowiada, że zero byłoby tym poziomem. Główną strzałką w drżeniu polityki pieniężnej banku centralnego są stopy procentowe. Bank będzie manipulował stopami procentowymi, aby stymulować stagnację gospodarki lub stłumić przegrzaną. Oczywiście istnieją granice, zwłaszcza na dolnym końcu zakresu.
Pułap zerowy to dolna granica, do której można obniżyć stawki, ale nie dalej. Kiedy ten poziom zostanie osiągnięty, a gospodarka nadal radzi sobie słabiej, bank centralny nie może już zapewniać bodźca za pomocą stóp procentowych. Ekonomiści do opisu tego scenariusza używają terminu „ pułapka płynności”.
W obliczu pułapki płynności często konieczne stają się alternatywne procedury stymulacji pieniężnej. Konwencjonalna opinia była taka, że stopy procentowe nie mogą przesunąć się na terytorium ujemne, co oznacza, że gdy stopy procentowe osiągną zero lub zbliżą się do zera, na przykład 0,01%, polityka pieniężna musi zostać zmieniona, aby nadal stabilizować lub stymulować gospodarkę.
Najbardziej znanym alternatywnym narzędziem polityki pieniężnej jest prawdopodobnie luzowanie ilościowe (QE). W tym przypadku bank centralny angażuje się w program kupowania aktywów na dużą skalę, często obejmujący obligacje skarbowe i inne obligacje rządowe. Nie tylko utrzyma to krótkoterminowe stopy na niskim poziomie, ale także obniży stopy długoterminowe, co dodatkowo zachęci do zaciągania kredytów.
Ujemne stawki
Od czasu Wielkiej Recesji w 2008 i 2009 r. Niektóre banki centralne przesunęły granice zerowego poziomu poniżej poziomu liczbowego i wprowadziły ujemne stopy procentowe. Gdy gospodarka światowa gwałtownie spadła, banki centralne obniżyły stopy procentowe, aby pobudzić wzrost i wydatki. Ponieważ jednak ożywienie było nadal powolne, banki centralne zaczęły wkraczać na niezbadane terytorium ujemnych stóp procentowych.
Szwecja była pierwszym krajem, który wszedł na to terytorium, kiedy w 2009 roku Riksbank obniżył stopę repo do 0,25%, co spowodowało wzrost stopy depozytowej do -0,25%. Od tego czasu Europejski Bank Centralny (EBC), Bank Japonii (BOJ) i kilka innych osób poszło w ich ślady od czasu do czasu.
Istnieją przypadki, w których ujemne stawki zostały wprowadzone w normalnych czasach. Jednym z takich przykładów jest Szwajcaria;przez większą część 2010 roku jej docelowa stopa procentowa wynosiła -0,75%, a następnie została podniesiona do -0,50% w 2021 roku. Podobnie Japonia przyjęła politykę ujemnych stóp procentowych (NIRP), z docelową stopą -0,1%.
Przykład zerowych i ujemnych stóp procentowych w Szwajcarii
Szwajcarski Bank Narodowy (SNB) utrzymuje negatywną politykę stóp procentowych. Chociaż istnieją inne przykłady ujemnych stóp procentowych, przykład Szwajcarii jest raczej wyjątkowy, ponieważ kraj decyduje się na utrzymywanie stóp na bardzo niskim (i ujemnym) poziomie, aby zapobiec zbyt dużemu wzrostowi waluty.
W przykładzie szwajcarskim ujemne stopy procentowe są stosowane tylko do sald bankowych we frankach szwajcarskich powyżej określonego progu.
Szwajcaria jest postrzegana jako bezpieczna przystań o niskim ryzyku politycznym i inflacyjnym. Inne przykłady polityki ujemnych i zerowych stóp procentowych często pojawiają się z powodu zawirowań gospodarczych, które wymagają obniżenia stóp procentowych w celu pobudzenia gospodarki. Sytuacja w Szwajcarii nie pasuje do tego scenariusza.
SNB utrzymywał, że musi utrzymywać niskie stopy procentowe, aby jego i tak już stosunkowo wysoka wartość waluty nie wzrosła jeszcze bardziej. Rosnąca waluta szkodzi szwajcarskiej branży eksportowej. Dlatego SNB przyjął dwutorowe podejście do kontroli waluty. Bank aktywnie angażował się w interwencje na rynku walutowym, aby pomóc w ograniczeniu silnego franka szwajcarskiego, a także utrzymuje stopy procentowe na niskim lub ujemnym poziomie, aby zniechęcić do silnego spekulacyjnego kupowania franka.
W tej sytuacji SNB ostatecznie przyjmie strategię z zerową granicą w celu powrotu do 0% i powyżej. Jednak nie stanie się to, dopóki bank centralny nie uzna, że może podnieść stopy bez powodowania zbyt dużego wzrostu kursu waluty.