Krach na giełdzie w 1929 roku
Jaki był krach na giełdzie w 1929 roku?
Krach giełdowy w 1929 roku rozpoczął się 24 października. Przypomina się o panice wyprzedaży w pierwszym tygodniu, ale największe spadki miały miejsce w następnych dwóch latach, kiedy wybuchł Wielki Kryzys. W rzeczywistości indeks Dow Jones Industrial Average (DJIA) osiągnął dno dopiero 8 lipca 1932 r., Kiedy to spadł o 89% od szczytu z września 1929 r., Co czyni go największą bessą w historii Wall Street. Dow Jones powrócił do swojego maksimum z 1929 roku aż do listopada 1954 roku.
Kluczowe wnioski
- Krach na giełdzie w 1929 roku rozpoczął się w czwartek 24 października 1929 roku, kiedy spanikowani inwestorzy spowodowali, że indeks Dow Jones Industrial Average (DJIA) spadł o 11%.
- Krach z 1929 r. Poprzedziła dekada rekordowego wzrostu gospodarczego i spekulacji na hossie, podczas której DJIA skoczył w górę o 400% w ciągu pięciu lat.
- Inne czynniki prowadzące do krachu na giełdzie to pozbawione skrupułów działania holdingów użyteczności publicznej, nadprodukcja dóbr trwałych i trwająca dekoniunktura w rolnictwie.
Zrozumieć krach na giełdzie w 1929 roku
Krach na giełdzie od 1929 roku, a następnie hossy że widział Dow Jones wzrosnąć o 400% w ciągu pięciu lat. Jednak w przypadku przedsiębiorstw przemysłowych, które osiągają wskaźnik ceny do zysku ( wskaźnik P / E) wynoszący 15, wyceny nie wydawały się nierozsądne po dekadzie rekordowego wzrostu produktywności w przemyśle – to znaczy dopóki nie weźmie się pod uwagę spółek holdingowych użyteczności publicznej.
Do 1929 r. Tysiące spółek energetycznych zostało skonsolidowanych w holdingach, które same należały do innych holdingów, kontrolujących około dwóch trzecich przemysłu amerykańskiego. Dziesięć warstw oddzielało górę i dół niektórych z tych złożonych piramid o wysokim stopniu dźwigni. Jakpoinformowała Federalna Komisja Handlu (FTC) w 1928 r., Nieuczciwe praktyki, w które były zaangażowane te holdingi – takie jak oszukiwanie spółek zależnych poprzez umowy o świadczenie usług i oszukańczą księgowość obejmującą amortyzację i zawyżone wartości nieruchomości – były „zagrożeniem dla inwestora”1.
Rezerwa Federalna zdecydowała się powstrzymać spekulacje, ponieważ został przekazywania środków z zastosowań produkcyjnych. Fed podniósłstopę redyskonta weksli do 6% z 5% w sierpniu, co zdaniem niektórych ekspertów zahamowało wzrost gospodarczy i ograniczyło płynność giełdową, czyniąc rynki bardziej podatnymi na gwałtowne spadki cen.
Inne czynniki prowadzące do krachu na giełdzie w 1929 roku
Innym czynnikiem, który eksperci wymieniają jako prowadzący do krachu w 1929 r., Jest nadprodukcja w wielu gałęziach przemysłu, która spowodowała nadpodaż stali, żelaza i dóbr trwałych. Kiedy stało się jasne, że popyt jest niski i nie ma wystarczającej liczby nabywców na ich towary, producenci porzucali swoje produkty ze stratą, a ceny akcji zaczęły gwałtownie spadać. Niektórzy eksperci wymieniają również trwającą recesję w rolnictwie jako kolejny czynnik wpływający na rynki finansowe.
Jednak słomą, która złamała grzbiet wielbłąda, była prawdopodobnie wiadomość z października 1929 r., Że holdingi użyteczności publicznej zostaną uregulowane. Wynikająca z tego wyprzedaż objęła cały system, gdy inwestorzy, którzy kupili akcje z marżą, stali się sprzedawcami przymusowymi.
Następstwa krachu na giełdzie w 1929 roku
Zamiast próbować ustabilizować system finansowy, Fed, sądząc, że krach jest konieczny lub nawet pożądany, nie zrobił nic, aby zapobiec fali upadków banków, które sparaliżowały system finansowy – i tym samym pogorszyły ten kryzys. Jak powiedział prezydentowi Herbertowi Hooverowi sekretarz skarbu Andrew Mellon: „Likwidacja siły roboczej, likwidacja zapasów, likwidacja rolników, likwidacja nieruchomości… To oczyści system z zgnilizny”.
Krach został zaostrzony przez załamanie się równoległego boomu na obligacjach zagranicznych. Ponieważ popyt na amerykański eksport był wspierany przez ogromne sumy pożyczane zagranicznym pożyczkobiorcom, ten finansowany przez sprzedawców popyt na amerykańskie towary zniknął z dnia na dzień. Jednak rynek nie spadał systematycznie. Na początku 1930 r. Odbił się na krótko o około 50% – co byłoby klasycznym odbiciem martwego kota przed ponownym upadkiem.
W końcu jedna czwarta populacji pracującej w Ameryce straciłaby pracę, gdy Wielki Kryzys zapoczątkował erę izolacjonizmu, protekcjonizmu i nacjonalizmu. Niesławna ustawa taryfowa Smoota-Hawleya z 1930 roku zapoczątkowała spiralę polityki gospodarczej żebraka-sąsiada.
Uwagi specjalne
Brak nadzoru ze strony rządu był jedną z głównych przyczyn katastrofy z 1929 roku – dzięki leseferystycznym teoriom ekonomicznym. W odpowiedzi Kongres przyjął szereg ważnych przepisów federalnych mających na celu stabilizację rynków. Należą do nich Glass Steagall Act z 1933 r., Securities and Exchange Act z 1934 r. Oraz Public Utility Holding Companies Act z 1935 r.