Umowa Smithsonian
Co to jest umowa Smithsonian?
Umowa Smithsonian była tymczasową umową wynegocjowaną w 1971 roku między dziesięcioma wiodącymi krajami rozwiniętymi na świecie, a mianowicie Belgią, Kanadą, Francją, Niemcami, Włochami, Japonią, Holandią, Szwecją, Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi. Umowa wprowadziła korekty do systemu stałych kursów walutowych ustanowionych w ramach Porozumienia z Bretton Woods i skutecznie stworzyła nowy standard dla dolara, ponieważ inne kraje uprzemysłowione związały swoje waluty z dolarem amerykańskim.
Wyjaśnienie umowy Smithsonian
Porozumienie z Bretton Woods było skomplikowanym systemem opartym na złocie, który zaczął się rozpadać w latach sześćdziesiątych XX wieku, gdy światowe zapasy złota stały się niewystarczające, aby sprostać globalnemu zapotrzebowaniu na rezerwy międzynarodowe. Porozumienie Smithsonian spowodowało częściową dewaluację dolara amerykańskiego, ale nie wystarczyło to do rozwiązania podstawowych kwestii porozumienia z Bretton Woods i trwało zaledwie 15 miesięcy, zanim upadł szerszy system.
Kluczowe wnioski
- Porozumienie Smithsonian zostało wdrożone w grudniu 1971 r. I utorowało drogę do nowego standardu dolara, ponieważ inne kraje uprzemysłowione związały swoje waluty z dolarem amerykańskim.
- Porozumienie stało się konieczne, gdy prezydent USA Richard Nixon przestał zezwalać zagranicznym bankom centralnym na wymianę dolarów amerykańskich na złoto.
- Oznaczało to koniec standardu złota, który został uchwalony w latach trzydziestych XX wieku.
- Umowa ze Smithsonian obowiązywała tylko 15 miesięcy, ponieważ spekulanci obniżyli dolara, a kraje porzuciły strategię na rzecz płynnych kursów walutowych.
Umowa ze Smithsonian stała się konieczna, gdy ówczesny prezydent USA Richard Nixon przestał zezwalać zagranicznym bankom centralnym na wymianę dolarów amerykańskich na złoto w sierpniu 1971 r. Gwałtowny skok inflacji w USA pod koniec lat 60. XX wieku spowodował, że istniejący system stał się niestabilny i napędzał przejście na waluty obce i złoto kosztem dolara amerykańskiego. Posunięcie prezydenta Nixona wywołało kryzys, który wywołał apel Międzynarodowego Funduszu Walutowego o negocjacje w grupie dziesięciu (G-10). Negocjacje te z kolei doprowadziły do porozumienia Smithsonian w grudniu 1971 r.
Porozumienie doprowadziło do dewaluacji dolara amerykańskiego o 8,5% w stosunku do złota, podnosząc cenę uncji złota z 35 do 38 dolarów. Pozostałe kraje G-10 również zgodziły się na przewartościowanie swoich walut w stosunku do dolara amerykańskiego. Prezydent Nixon pochwalił porozumienie jako „najważniejsze porozumienie walutowe w historii świata”.
Jednak system wartości nominalnej nadal się pogarszał. Spekulanci zepchnęli wiele walut obcych w stosunku do ich obecnie wyższych limitów wyceny, a wartość złota również wzrosła. Kiedy Stany Zjednoczone jednostronnie zdecydowały się na dewaluację swojego dolara o 10% w lutym 1973 r., Podnosząc cenę złota do 42 dolarów za uncję, było to zbyt duże dla systemu. Do 1973 roku większość głównych walut przeszła ze stałego na płynny kurs wymiany w stosunku do dolara amerykańskiego.
Koniec standardu złota
Decyzja prezydenta Nixona o „ zamknięciu złotego okna ” była końcem zobowiązania Stanów Zjednoczonych do ustalenia stałej ceny złota. Dolar amerykański był teraz walutą fiducjarną. Decyzje te pomogły zakończyć odejście od standardu złota, które rozpoczęło się na początku lat trzydziestych XX wieku, kiedy Kongres przyjął wspólną uchwałę, która zakazała wierzycielom domagania się spłaty w złocie. Ówczesny prezydent Franklin D. Roosevelt nakazał osobom fizycznym zwrócenie złota i certyfikatów złota o wysokich nominałach do Rezerwy Federalnej po ustalonej cenie.