Płynny kurs walutowy

Co to jest zmienny kurs wymiany?

Płynny kurs walutowy to reżim, w którym cena waluty narodu jest ustalana przez rynek walutowy na podstawie stałym kursem walutowym, w którym rząd całkowicie lub w przeważającej mierze określa kurs.

Jak działa zmienny kurs wymiany

Systemy zmiennego kursu walutowego oznaczają, że długoterminowe zmiany cen walut odzwierciedlają względną siłę gospodarczą i różnice stóp procentowych między krajami.

Krótkoterminowe ruchy w walucie o zmiennym kursie wymiany odzwierciedlają spekulacje, plotki, katastrofy oraz codzienną podaż i popyt na walutę. Jeśli podaż przewyższy popyt, waluta spadnie, a jeśli popyt przewyższy podaż, waluta wzrośnie.

Ekstremalne ruchy krótkoterminowe mogą skutkować interwencją banków centralnych, nawet w środowisku zmiennego kursu. Z tego powodu, podczas gdy większość głównych walut światowych uważa się za płynne, banki centralne i rządy mogą wkroczyć, jeśli krajowa waluta stanie się zbyt wysoka lub zbyt niska.

Waluta, która jest zbyt wysoka lub zbyt niska, może negatywnie wpłynąć na gospodarkę kraju, wpływając na handel i zdolność do spłaty długów. Rząd lub bank centralny będzie próbował wdrożyć środki w celu przesunięcia swojej waluty do bardziej korzystnej ceny.

Zmienne a stałe kursy wymiany

Ceny walut można określić na dwa sposoby: według kursu zmiennego lub kursu stałego. Jak wspomniano powyżej, zmienna stopa procentowa jest zwykle określana przez otwarty rynek poprzez podaż i popyt. Dlatego jeśli popyt na walutę jest wysoki, wartość wzrośnie. Jeśli popyt jest niski, obniży to cenę tej waluty.

Stała lub sztywna stopa procentowa jest ustalana przez rząd za pośrednictwem banku centralnego. Kurs jest ustalany w stosunku do innej głównej waluty światowej (takiej jak dolar amerykański, euro lub jen). Aby utrzymać swój kurs wymiany, rząd będzie kupował i sprzedawał własną walutę w stosunku do waluty, z którą jest powiązany. Niektóre kraje, które decydują się na powiązanie swoich walut z dolarem amerykańskim, to Chiny i Arabia Saudyjska.

Waluty większości głównych gospodarek świata mogły swobodnie płynąć po upadku systemu z Bretton Woods w latach 1968-1973.

Historia zmiennych kursów wymiany za pośrednictwem umowy z Bretton Woods

Bretton Woods Conference, która ustanowiła standard złota dla walut, miała miejsce w lipcu 1944. W sumie 44 krajów spotkali się z uczestników ograniczona do aliantów w II wojnie światowej. Konferencja powołała Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i Bank Światowy oraz określiła wytyczne dla systemu stałego kursu walutowego. System ustalił cenę złota na 35 USD za uncję, a kraje uczestniczące ustalają powiązanie swojej waluty z dolarem. Dopuszczalne były korekty o plus lub minus jeden procent. Dolar amerykański stał się walutą rezerwową, za pośrednictwem której banki centralne przeprowadzały interwencje w celu dostosowania lub stabilizacji stóp.

Pierwsze duże pęknięcie w systemie pojawiło się w 1967 r., Kiedy nastąpił atak na złoto i funt brytyjski, który doprowadził do 14,3% dewaluacji. Prezydent Richard Nixon zdjął Stany Zjednoczone ze standardu złota w 1971 roku.

Pod koniec 1973 r. System załamał się, a uczestniczące w nim waluty mogły swobodnie płynąć.

Nieudana próba interwencji w walucie

W systemach o zmiennym kursie walutowym banki centralne kupują lub sprzedają swoje waluty lokalne, aby dostosować kurs wymiany. Może to mieć na celu ustabilizowanie niestabilnego rynku lub osiągnięcie znaczącej zmiany kursu. Grupy banków centralnych, takie jak banki krajów G-7 (Kanada, Francja, Niemcy, Włochy, Japonia, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone), często współpracują w ramach skoordynowanych interwencji w celu zwiększenia wpływu.

Interwencja jest często krótkotrwała i nie zawsze kończy się sukcesem. Znakomity przykład nieudanej interwencji miał miejsce w 1992 roku, kiedy finansista George Soros stanął na czele ataku na funta brytyjskiego. Waluta weszła do Europejskiego Mechanizmu Kursowego (ERM) w październiku 1990 r.; ERM został zaprojektowany w celu ograniczenia zmienności walut jako wstępu do euro, które wciąż znajdowało się na etapie planowania. Soros uważał, że funt wszedł w zbyt wysoki kurs i przeprowadził skoordynowany atak na walutę. Bank Anglii został zmuszony do dewaluacji waluty i wycofania się z ERM. Nieudana interwencja kosztowała brytyjskie Ministerstwo Skarbu zgłoszone 3,3 mld funtów. Z drugiej strony Soros zarobił ponad 1 miliard dolarów.

Banki centralne mogą również pośrednio interweniować na rynkach walutowych, podnosząc lub obniżając stopy procentowe, aby wpłynąć na przepływ funduszy inwestorów do kraju. Ponieważ próby kontrolowania cen w wąskich przedziałach historycznie nie powiodły się, wiele krajów decyduje się na swobodny przepływ swojej waluty, a następnie używa narzędzi ekonomicznych, aby popchnąć ją w jednym lub drugim kierunku, jeśli posuwa się za daleko dla ich wygody.