Umowa odkupu (repo)

Co to jest umowa odkupu?

Umowa odkupu (repo) jest formą krótkoterminowych pożyczek dla dealerów rządowych papierów wartościowych. W przypadku repo dealer sprzedaje inwestorom rządowe papiery wartościowe, zwykle na zasadzie overnight, i odkupuje je następnego dnia po nieco wyższej cenie. Ta niewielka różnica w cenie to ukryta stopa procentowa overnight. Transakcje repo są zwykle używane do pozyskania kapitału krótkoterminowego. Są również powszechnym narzędziem operacji otwartego rynku banków centralnych.

Dla strony sprzedającej papier wartościowy i zgadzającej się na jego odkupienie w przyszłości jest to repo; dla strony po drugiej stronie transakcji, kupującej papier wartościowy i wyrażającej zgodę na sprzedaż w przyszłości, jest to umowa z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu.

Zrozumienie umów odkupu

Umowy odkupu są ogólnie uważane za bezpieczne inwestycje, ponieważ przedmiotowe papiery wartościowe pełnią funkcję zabezpieczenia, dlatego większość umów dotyczy obligacji skarbowych USA. Sklasyfikowana jakoinstrument rynku pieniężnego, umowa repo funkcjonuje jako krótkoterminowa pożyczka oprocentowana zabezpieczona zabezpieczeniem. Kupujący działa jako pożyczkodawca krótkoterminowy, a sprzedający jako pożyczkobiorca krótkoterminowy. Sprzedawane papiery wartościowe stanowią zabezpieczenie. W ten sposób cele obu stron, zabezpieczone finansowanie i płynność, są osiągane.

Umowy odkupu mogą być zawierane między różnymi stronami. Federal Reserve zawiera umowy odkupu do regulowania podaży pieniądza i rezerw bankowych. Osoby fizyczne zwykle wykorzystują te umowy do finansowania zakupu dłużnych papierów wartościowych lub innych inwestycji. Umowy odkupu są inwestycjami ściśle krótkoterminowymi, a ich okres zapadalności nazywany jest „stopą”, „terminem” lub „okresem zapadalności”.

Pomimo podobieństw do pożyczek zabezpieczonych, transakcje repo są faktycznymi zakupami. Ponieważ jednak kupujący ma jedynie tymczasową własność zabezpieczenia, umowy te są często traktowane jako pożyczki do celów podatkowych i rachunkowych. W przypadku bankructwa w większości przypadków inwestorzy repo mogą sprzedać swoje zabezpieczenie. To kolejna różnica między pożyczkami z przyrzeczeniem odkupu i pożyczkami zabezpieczonymi;w przypadku większości kredytów zabezpieczonych upadłości inwestorzy podlegaliby automatycznemu wstrzymaniu.

Okresowe a otwarte umowy odkupu

Główna różnica między terminem a otwartym repo polega na czasie między sprzedażą a odkupem papierów wartościowych.

Umowy odkupu, które mają określoną datę zapadalności (zwykle następny dzień lub tydzień), są terminowymi umowami odkupu. Dealer sprzedaje papiery wartościowe kontrahentowi z umową, że w określonym terminie odkupi je po wyższej cenie. W tej umowie kontrahent korzysta z papierów wartościowych na czas trwania transakcji i zarabia odsetki wyrażone jako różnica między początkową ceną sprzedaży a ceną odkupu. Oprocentowanie jest stałe, a sprzedawca płaci odsetki w terminie zapadalności. Termin repo jest używany do inwestowania środków pieniężnych lub aktywów finansowych, gdy strony wiedzą, jak długo będą musiały to robić.

Otwarta umowa repo (znana również jako repo na żądanie) działa tak samo jak terminowa umowa repo, z wyjątkiem tego, że dealer i kontrahent zgadzają się na transakcjębez określania terminu zapadalności. Raczej handel może zostać zakończony przez każdą ze stron poprzez powiadomienie drugiej strony przed uzgodnionym dziennym terminem. Jeśli otwarte repozytorium nie zostanie zakończone, jest automatycznie przewijane każdego dnia. Odsetki są wypłacane co miesiąc, a stopa procentowa jest okresowo zmieniana w drodze wzajemnego porozumienia. Oprocentowanie otwartego repo jest na ogół zbliżone do stopy funduszy federalnych. Otwarte repo służy do inwestowania środków pieniężnych lub aktywów finansowych, gdy strony nie wiedzą, jak długo będą musiały to robić. Ale prawie wszystkie otwarte umowy są zawierane w ciągu jednego lub dwóch lat.

Znaczenie tenora

Transakcje repo z dłuższymi okresami zapadalności są zwykle uważane za większe ryzyko. W dłuższym okresie na zdolność kredytową odkupującego może wpływać więcej czynników, a wahania stóp procentowych z większym prawdopodobieństwem będą miały wpływ na wartość odkupywanych aktywów.

Jest podobny do czynników, które wpływają na oprocentowanie obligacji. W normalnych warunkach rynku kredytowego dłuższe obligacje przynoszą wyższe odsetki. Długoterminowe zakupy obligacji to zakład, że stopy procentowe nie wzrosną znacząco w okresie życia obligacji. W dłuższym okresie jest bardziej prawdopodobne, że wystąpi zdarzenie końcowe, które spowoduje wzrost stóp procentowych powyżej prognozowanych zakresów. Jeśli nastąpi okres wysokiej inflacji, odsetki zapłacone od obligacji sprzed tego okresu będą realnie warte mniej.

Ta sama zasada dotyczy repozytoriów. Im dłuższy okres repo, tym większe prawdopodobieństwo, że wartość zabezpieczonych papierów wartościowych będzie się wahać przed odkupem, a działalność gospodarcza wpłynie na zdolność odkupującego do wykonania kontraktu. W rzeczywistości ryzyko kredytowe kontrahenta jest podstawowym ryzykiem związanym z transakcjami repo. Podobnie jak w przypadku każdej pożyczki, wierzyciel ponosi ryzyko, że dłużnik nie będzie w stanie spłacić kwoty głównej. Umowy repo funkcjonują jako dług zabezpieczony, co zmniejsza całkowite ryzyko. A ponieważ cena repo przekracza wartość zabezpieczenia, umowy te są korzystne dla kupujących i sprzedających.

Rodzaje umów odkupu

Istnieją trzy główne rodzaje umów repo.

• Najpopularniejszym typem jestrepozytorium innej firmy (znane również jakorepozytorium trójstronne ). W tym porozumieniu agent rozliczeniowy lub bank przeprowadza transakcje między kupującym a sprzedającym i chroni interesy każdego z nich. Przechowuje papiery wartościowe i zapewnia, że ​​sprzedający otrzyma gotówkę w momencie zawarcia umowy oraz że kupujący przekaże środki na rzecz sprzedającego i dostarczy papiery w terminie zapadalności. Głównymi bankami rozliczeniowymi dla trójpartyjnych repo w Stanach Zjednoczonych są JPMorgan Chase i Bank of New York Mellon. Oprócz przechowania papierów wartościowych będących przedmiotem transakcji, ci agenci rozliczeniowi wyceniają również papiery wartościowe i zapewniają zastosowanie określonego depozytu zabezpieczającego. Rozliczają transakcję w swoich księgach i pomagają dealerom w optymalizacji zabezpieczenia. Jednak banki rozliczeniowe nie działają w charakterze swataczy;agenci ci nie znajdują dealerów dla inwestorów gotówkowych i odwrotnie, i nie działają jako brokerzy. Zazwyczaj banki rozliczeniowe rozliczają transakcje repo wcześnie w ciągu dnia, chociaż opóźnienie w rozliczeniu zwykle oznacza, że ​​miliardy dolarów kredytu w ciągu dnia są udzielane dealerom każdego dnia. Umowy te stanowią od 80% do 90% rynku umów repo, który w 2016 r. Obejmował około 1,6 bln USD.6
• W wyspecjalizowanym repo dostawy transakcja wymaga gwarancji obligacji na początku umowy oraz w terminie zapadalności. Tego typu umowy nie są zbyt powszechne.
• W przypadku repo przetrzymywanego sprzedawca otrzymuje gotówkę za sprzedaż papieru wartościowego, ale przechowuje ją na rachunku powierniczym dla kupującego. Tego typu umowy są jeszcze mniej powszechne, ponieważ istnieje ryzyko, że sprzedawca stanie się niewypłacalny, a pożyczkobiorca może nie mieć dostępu do zabezpieczenia.

Bliskie i dalekie nogi

Podobnie jak w wielu innych zakątkach świata finansów, umowy odkupu zawierają terminologię, która nie jest powszechnie spotykana gdzie indziej. Jednym z najpowszechniejszych terminów w przestrzeni repo jest „noga”. Istnieją różne typy pozycji: na przykład część transakcji z przyrzeczeniem odkupu, w której papier wartościowy jest początkowo sprzedawany, jest czasami nazywana „częścią początkową”, podczas gdy następująca po niej część odkupu jest „częścią zamkniętą”. Te terminy są również czasami zamieniane odpowiednio na „blisko nogi” i „daleka noga”. W najbliższym etapie transakcji repo papier wartościowy jest sprzedawany. W dalszej części zostaje odkupiony.

Znaczenie stopy repo

Kiedy rządowe banki centralne odkupują papiery wartościowe od banków prywatnych, robią to po zdyskontowanej stopie, zwanej stopą repo. Podobnie jak prime stopy, stopy repo są ustalane przez banki centralne. System stóp repo pozwala rządom kontrolować podaż pieniądza w gospodarkach poprzez zwiększanie lub zmniejszanie dostępnych funduszy. Spadek stóp repo zachęca banki do odsprzedawania rządowi papierów wartościowych w zamian za gotówkę. Zwiększa to podaż pieniądza dostępną dla całej gospodarki. I odwrotnie, zwiększając stopy repo, banki centralne mogą skutecznie zmniejszyć podaż pieniądza, zniechęcając banki do odsprzedaży tych papierów wartościowych.

Aby określić rzeczywiste koszty i korzyści umowy repo, kupujący lub sprzedający zainteresowany udziałem w transakcji musi wziąć pod uwagę trzy różne obliczenia:

1) Gotówka wpłacona przy pierwszej sprzedaży papieru wartościowego

2) Środki pieniężne do zapłaty przy wykupie papieru wartościowego

3) zakładana stopa procentowa

Środki pieniężne zapłacone przy początkowej sprzedaży papieru wartościowego oraz środki pieniężne zapłacone przy wykupie będą uzależnione od wartości i rodzaju zabezpieczenia związanego z repo. Na przykład w przypadku obligacji obie te wartości będą musiały uwzględniać czystą cenę i wartość narosłych odsetek za obligację.

Kluczową kalkulacją w każdej umowie repo jest domniemana stopa procentowa. Jeśli oprocentowanie nie jest korzystne, umowa repo może nie być najskuteczniejszym sposobem uzyskania dostępu do krótkoterminowej gotówki. Wzór, za pomocą którego można obliczyć rzeczywistą stopę procentową, znajduje się poniżej:

Stopa procentowa = [(wartość przyszła / wartość bieżąca) – 1] x rok / liczba dni między kolejnymi etapami

Po obliczeniu realnej stopy procentowej porównanie stopy z tymi dotyczącymi innych rodzajów finansowania ujawni, czy umowa odkupu jest dobrą transakcją. Generalnie, jako zabezpieczona forma pożyczki, umowy repo oferują lepsze warunki niż umowy pożyczek gotówkowych na rynku pieniężnym. Z punktu widzenia uczestnika reverse repo umowa może również wygenerować dodatkowy dochód z nadwyżki rezerw gotówkowych.

Ryzyko repo

Umowy odkupu są ogólnie postrzegane jako instrumenty ograniczające ryzyko kredytowe. Największe ryzyko w przypadku repo polega na tym, że sprzedający może nie dotrzymać końca umowy, nie odkupując papierów wartościowych, które sprzedał w terminie zapadalności. W takich sytuacjach nabywca papieru wartościowego może następnie zlikwidować zabezpieczenie w celu podjęcia próby odzyskania gotówki, którą początkowo wypłacił. Powodem tego jest jednak ryzyko nieodłączne, ponieważ wartość zabezpieczenia mogła spaść od czasu pierwszej sprzedaży, a zatem może pozostawić kupującemu bez wyboru, jak tylko zatrzymać zabezpieczenie, którego nigdy nie zamierzał utrzymywać w długim okresie. lub sprzedać ze stratą. Z drugiej strony istnieje ryzyko dla pożyczkobiorcy również w tej transakcji; jeżeli wartość zabezpieczenia wzrośnie powyżej uzgodnionych warunków, wierzyciel nie może odsprzedać zabezpieczenia.

W przestrzeń umów odkupu wbudowane są mechanizmy, które pomagają złagodzić to ryzyko. Na przykład wiele transakcji repo jest nadmiernie zabezpieczonych. W wielu przypadkach, gdy wartość zabezpieczenia spadnie, wezwanie do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego może zażądać od pożyczkobiorcy zmiany oferowanych papierów wartościowych. W sytuacjach, w których wydaje się prawdopodobne, że wartość zabezpieczenia może wzrosnąć, a wierzyciel nie może go odsprzedać pożyczkobiorcy, w celu ograniczenia ryzyka można zastosować niepełne zabezpieczenie.

Ogólnie rzecz biorąc, ryzyko kredytowe w przypadku umów repo zależy od wielu czynników, w tym warunków transakcji, płynności papieru wartościowego, specyfiki zaangażowanych kontrahentów i wielu innych.

Kryzys finansowy i rynek repo

Po kryzysie finansowym w 2008 r. Inwestorzy skupili się na szczególnym typie repo, znanym jako repo 105. Spekulowano, że te transakcje repo odegrały rolę w próbach ukrycia pogarszającej się kondycji finansowej prowadzonej przez Lehman Brothers przed kryzysem. W latach bezpośrednio po kryzysie rynek repo w USA i za granicą znacznie się skurczył. Jednak w ostatnich latach powrócił do normy i nadal się rozwijał.

Kryzys ujawnił ogólne problemy z rynkiem repo. Od tego czasu Fed zajął się analizą i ograniczaniem ryzyka systemowego. Fed zidentyfikował co najmniej trzy obszary budzące niepokój:

1) Zależność trójstronnego rynku repo od kredytu w ciągu dnia, którego udzielają banki rozliczające

2) Brak skutecznych planów pomocy w likwidacji zabezpieczenia w przypadku niewypłacalności dealera

3) Niedobór skutecznych praktyk zarządzania ryzykiem

Począwszy od końca 2008 roku Fed i inni regulatorzy ustanowili nowe zasady w celu rozwiązania tych i innych problemów. Efektem tych regulacji był m.in. zwiększony nacisk na banki, aby utrzymywały swoje najbezpieczniejsze aktywa, takie jak obligacje skarbowe. Są zachęcani, aby nie pożyczać ich w drodze umów repo. Według Bloomberga wpływ regulacji był znaczący: do końca 2008 r. Szacunkowa wartość światowych papierów wartościowych pożyczonych w ten sposób wynosiła blisko 4 biliony dolarów. Od tego czasu liczba ta zbliżyła się jednak do 2 bilionów dolarów. Co więcej, Fed w coraz większym stopniu zawierał umowy odkupu (lub odwrotnego przyrzeczenia odkupu) w celu zrównoważenia tymczasowych wahań rezerw bankowych.14

Niemniej jednak, pomimo zmian regulacyjnych w ostatniej dekadzie, nadal istnieje ryzyko systemowe dla przestrzeni repo. Fed nadal martwi się niewypłacalnością głównego dealera repo, która może zainspirować gwałtowną sprzedaż funduszy pieniężnych, co może mieć negatywny wpływ na szerszy rynek. Przyszłość przestrzeni repo może wiązać się z ciągłymi regulacjami ograniczającymi działania tych podmiotów lub może nawet ostatecznie wiązać się z przejściem na centralny system clearingowy. Na razie jednak umowy odkupu pozostają ważnym środkiem ułatwiającym zaciąganie pożyczek krótkoterminowych.