Formuła Lehmana
Co to jest formuła Lehmana?
Formuła Lehmana to formuła wynagrodzeń opracowana przez Lehman Brothers w celu określenia prowizji od bankowości inwestycyjnej lub innych usług pośrednictwa biznesowego. Lehman Brothers opracował Lehman Formula, znaną również jako Lehman Scale Formula, w latach sześćdziesiątych XX wieku podczas pozyskiwania kapitału dla klientów korporacyjnych.
Kluczowe wnioski
- Lehman Brothers opracował formułę Lehman, aby określić prowizję, jaką bank inwestycyjny powinien otrzymać za aranżowanie transakcji z klientami. Wcześniejsze
- Duże banki inwestycyjne współpracują z korporacjami w celu pozyskania kapitału, często poprzez pierwszą ofertę publiczną (IPO), fuzję lub przejęcie lub spin-off.
- Za swoje usługi bank inwestycyjny może pobierać opłaty ryczałtowe za każdą transakcję, pobierać prowizje w oparciu o kwotę transakcji w dolarach lub kombinację obu.
- Formuła Lehmana ustala opłatę za bankowość inwestycyjną na podstawie procentu kwoty transakcji na podstawie zestawu opłat warstwowych.
Zrozumienie formuły Lehmana
Jako dostawca globalnych usług bankowości inwestycyjnej, Lehman Brothers potrzebował sposobu na jasne przedstawienie potencjalnym klientom opłat, jakie pobierają za swoje usługi. Zaletą formuły Lehmana jest to, że klient jest łatwy do zrozumienia i szybkiego oszacowania opłat, jakie może kosztować ich transakcja. Nierzadko duże firmy zajmujące się bankowością inwestycyjną pomagają klientom w transakcjach wartych setki milionów lub miliardów dolarów. Formuła Lehmana ustala opłatę za bankowość inwestycyjną na podstawie procentu kwoty transakcji z zestawem opłat wielopoziomowych.
Jak banki inwestycyjne zarabiają na swoich prowizjach
Banki inwestycyjne współpracują z firmami, rządami i agencjami w celu zbierania pieniędzy poprzez emisję papierów wartościowych. Bank inwestycyjny może pomóc firmie, która nigdy nie emitowała akcji, w pomyślnym zakończeniu pierwszej oferty publicznej (IPO). Inne typowe usługi świadczone przez bankierów inwestycyjnych obejmują doradztwo w zakresie fuzji i przejęć (M&A), opracowywanie strategii reorganizacji lub pomoc spółce w przejęciu.
ubezpieczeniowe. Bank może kupić akcje w ofercie publicznej, a następnie sprzedać je inwestorom. Różnica między tym, za co bank kupił akcje IPO, a tym, za co zarabia, sprzedając je inwestorom, to zysk banku.
Niektóre banki inwestycyjne, które gwarantują IPO, podejmują ryzyko, że nie będą w stanie sprzedać akcji IPO inwestorom po wyższej cenie, tracąc w ten sposób pieniądze na transakcji.
Przykłady formuły Lehmana
Oryginalna struktura Formuły Lehmana to drabina 5-4-3-2-1, w następujący sposób:
- 5% z pierwszego 1 miliona USD zaangażowanego w transakcję
- 4% z drugiego 1 miliona dolarów
- 3% z trzeciego 1 miliona dolarów
- 2% z czwartego 1 miliona dolarów
- 1% wszystkich późniejszych kosztów (powyżej 4 milionów dolarów)
Dzisiaj, z powodu inflacji, bankierzy inwestycyjni często szukają wielokrotności oryginalnej formuły Lehmana, takiej jak podwójna formuła Lehmana:
- 10% z pierwszego miliona dolarów zaangażowanego w transakcję
- 8% z drugiego 1 miliona dolarów
- 6% z trzeciego 1 miliona dolarów
- 4% z czwartego 1 miliona dolarów
- 2% całej kwoty później (powyżej 4 milionów dolarów)
Krótka historia Lehman Brothers
Lehman Brothers był wcześniej uważany za jednego z głównych graczy na światowym rynku usług bankowych i finansowych. Jednak 15 września 2008 r. Firma ogłosiła upadłość, głównie z powodu zaangażowania w kredyty hipoteczne typu subprime. Firma Lehman Brothers była również znana z krótkiej sprzedaży na rynku.
Kredyt hipoteczny typu subprime to rodzaj kredytu hipotecznego, który jest zwykle wydawany przez instytucję pożyczkową kredytobiorcom o stosunkowo słabych ratingach kredytowych. Tacy kredytobiorcy zasadniczo nie otrzymają konwencjonalnych kredytów hipotecznych, biorąc pod uwagę ich większe niż przeciętne ryzyko niewypłacalności. Z powodu tego ryzyka pożyczkodawcy często naliczają wyższe oprocentowanie kredytów hipotecznych typu subprime.
Pożyczkodawcy zaczęli udzielać pożyczek NINJA – krokiem wykraczającym poza kredyty hipoteczne typu subprime – osobom bez dochodów, pracy i aktywów. Wielu emitentów nie wymagało również zaliczki na te kredyty hipoteczne. Kiedy rynek mieszkaniowy zaczął spadać, wielu kredytobiorców uznało, że wartość ich domów jest niższa niż zaciągnięty kredyt hipoteczny. Stopy procentowe związane z tymi pożyczkami (zwane „ stawkami zwiastującymi ”) były zmienne, co oznacza, że zaczęły być niskie i rosły w czasie, co bardzo utrudniało pożyczkobiorcom spłatę kwoty głównej kredytu hipotecznego. Te struktury pożyczek skutkowały efektem domina w przypadku niespłacenia zobowiązań..
Upadłość Lehman Brothers była jednym z największych wniosków o upadłość w historii Stanów Zjednoczonych. Chociaż przed tymi wydarzeniami notowania giełdowe nieznacznie spadały, bankructwo Lehmana, w połączeniu z wcześniejszym upadkiem Bear Stearns, znacząco obniżyło główne amerykańskie indeksy na przełomie września i października 2008 r. Po upadku Lehman Brothers, społeczeństwo zyskało większą wiedzę na temat nadchodzącego kryzysu kredytowego i recesji pod koniec XXI wieku.