Krzywa objętości
Co to jest krzywa obojętności?
Krzywa obojętności w odniesieniu do dwóch towarów jest wykresem pokazującym te kombinacje dwóch towarów, które powodują, że konsument ma taką samą sytuację lub taką samą satysfakcję – a zatem jest obojętny – mając jakąkolwiek kombinację na krzywej.
Krzywe obojętności to heurystyczne narzędzia używane we współczesnej mikroekonomii do zademonstrowania preferencji konsumentów i ograniczeń budżetu. Ekonomiści przyjęli zasady krzywych obojętności w badaniu ekonomii dobrobytu.
Kluczowe wnioski
- Krzywa obojętności przedstawia połączenie dwóch dóbr, które dają konsumentowi równą satysfakcję i użyteczność, czyniąc konsumenta obojętnym.
- Wzdłuż krzywej konsument ma równe preferencje dla przedstawionych kombinacji dóbr – tj. Jest obojętny na wszelkie kombinacje towarów na krzywej.
- Zazwyczaj krzywe obojętności są przedstawiane wypukłe względem początku i żadne dwie krzywe obojętności nigdy się nie przecinają.
Zrozumienie krzywej obojętności
Standardowa analiza krzywej obojętności działa na prostym dwuwymiarowym wykresie. Każda oś reprezentuje jeden rodzaj dobra gospodarczego. Wzdłuż krzywej obojętności konsument jest obojętny na jakąkolwiek kombinację dóbr reprezentowaną przez punkty na krzywej, ponieważ kombinacja dóbr na krzywej obojętności zapewnia konsumentowi ten sam poziom użyteczności.
Na przykład, młody chłopak może być obojętny na posiadanie dwóch komiksów i jednej zabawkowej ciężarówki lub czterech zabawkowych ciężarówek i jednego komiksu, więc obie te kombinacje byłyby punktami na krzywej obojętności młodego chłopca.
Analiza krzywej obojętności
Krzywe obojętności działają przy wielu założeniach; na przykład zazwyczaj każda krzywa obojętności jest wypukła do początku i żadne dwie krzywe obojętności nigdy się nie przecinają. Zakłada się zawsze, że konsumenci są bardziej zadowoleni, gdy osiągają pakiety towarów na krzywych obojętności, które są dalej od pochodzenia.
Wraz ze wzrostem dochodu jednostka zazwyczaj zmienia poziom konsumpcji, ponieważ stać ją na więcej towarów, w wyniku czego kończy się na krzywej obojętności, która jest dalej od źródła – a więc w lepszej sytuacji.
W analizie krzywej obojętności pojawia się wiele podstawowych zasad mikroekonomii, w tym indywidualny wybór, teoria użyteczności krańcowej, dochód, efekty substytucyjne i subiektywna teoria wartości. Analiza krzywej obojętności kładzie nacisk na krańcowe stopy substytucji (MRS) i koszty alternatywne. Analiza krzywej obojętności zazwyczaj zakłada, że wszystkie inne zmienne są stałe lub stabilne.
Większość podręczników ekonomicznych opiera się na krzywych obojętności, aby wprowadzić optymalny wybór dóbr dla każdego konsumenta w oparciu o dochody tego konsumenta. Klasyczna analiza sugeruje, że optymalny pakiet konsumpcji ma miejsce w punkcie, w którym krzywa obojętności konsumenta jest styczna z jego ograniczeniem budżetowym.
Nachylenie krzywej obojętności jest znane jako MRS. MRS to stopa, w jakiej konsument jest skłonny oddać jedno dobro na rzecz drugiego. Jeśli na przykład konsument ceni jabłka, będzie wolniej oddawać je na pomarańcze, a nachylenie będzie odzwierciedlać ten wskaźnik zastępowania.
Krytyka i komplikacje krzywej obojętności
Krzywe obojętności, podobnie jak wiele aspektów współczesnej ekonomii, były krytykowane za zbytnie upraszczanie lub przyjmowanie nierealistycznych założeń dotyczących ludzkich zachowań. Na przykład preferencje konsumentów mogą zmieniać się między dwoma różnymi punktami w czasie, czyniąc określone krzywe obojętności praktycznie bezużyteczne.
Inni krytycy zauważają, że teoretycznie możliwe jest posiadanie wklęsłych krzywych obojętności lub nawet okrągłych, które są wypukłe lub wklęsłe w różnych punktach względem początku. Preferencje konsumentów mogą również zmieniać się między dwoma różnymi punktami w czasie, czyniąc określone krzywe obojętności praktycznie bezużyteczne.