4 słynne oszustwa związane z magazynami, o których nigdy nie słyszałeś
Prawdopodobnie słyszałeś o skandalach Enron i WorldCom, ale możesz być zainteresowany poznaniem mniej znanych oszustw na dużą skalę w historii. Chociaż wszystkie te oszustwa zostały przekroczone pod względem skali przez niedawne nadużycia korporacyjne, o tych wcześniejszych sprawach wciąż należy wspomnieć, ponieważ niektóre doprowadziły do poważnych zmian w zawodzie księgowym i wprowadzenia nowych przepisów rządowych.
Kluczowe wnioski
- Equity Funding Corporation of America przez lata fałszował dochody i polisy ubezpieczeniowe; zanim doszło do implozji, były pracownik zaalarmował analityka rynkowego, który powiedział inwestorom instytucjonalnym, kto porzucił akcje spółki; ostatecznie doprowadziło to do powstania nowych zasad dotyczących wykorzystywania informacji poufnych.
- Sprzedawca elektroniki Crazy Eddie wydawał się być wielkim sukcesem, ale okazało się, że ta rodzinna firma gotowała książki od lat; oszustwo zostało ujawnione po wrogim przejęciu grupy inwestycyjnej; w rezultacie kilku członków rodziny zostało uwięzionych.
- Producent leków i chemikaliów McKesson & Robbins został zdemaskowany w latach trzydziestych XX wieku za tworzenie fałszywych zamówień, zawyżanie zapasów i kradzież gotówki ze sprzedaży; skandal doprowadził do zmian w branży księgowej, w tym do powołania niezależnych komitetów audytu.
- W XIX wieku brytyjski biznesmen wymyślił fałszywy kraj, sprzedał ziemię inwestorom i zwabił osadników do emigracji do fikcyjnej Republiki Poyais; w oczekiwaniu na proces uciekł do Francji, gdzie popełnił to samo oszustwo, a następnie do Wenezueli, gdzie uniknął oskarżenia.
Equity Funding Corporation of America
Equity Funding Corporation of America (EFCA) rozpoczęła sprzedaż ubezpieczeń na życie we wczesnych latach 60-tych, wprowadzając innowacyjny zwrot, który łączył bezpieczeństwo tradycyjnych ubezpieczeń na życie z potencjałem wzrostu giełdowych funduszy inwestycyjnych. Firma sprzedawałaby fundusz inwestycyjny klientowi, który następnie pożyczałby od funduszu pożyczkę na zakup ubezpieczenia na życie. Strategia ta opierała się na założeniu, że zwrot z funduszu inwestycyjnego będzie wystarczający do opłacenia składek z polisy ubezpieczeniowej.
Oszustwo zaczęło się w 1964 r., Kiedy EFCA natrafiła na termin ukończenia i opublikowania rocznego raportu. Nowy komputer mainframe firmy nie był w stanie na czas wygenerować wymaganych liczb, a Stanley Goldblum, dyrektor generalny firmy, nakazał fikcyjne zapisy księgowe w sprawozdaniach finansowych firmy, aby dotrzymać terminu.
Goldblum i inni pracownicy EFCA kontynuowali to oszustwo, tworząc fałszywe polisy ubezpieczeniowe na życie, aby generować przychody na poparcie tych wcześniejszych fałszywych wpisów. Firma następnie reasekurowała te fałszywe polisy u wielu innych ubezpieczycieli, a nawet sfałszowała śmierć niektórych z tych nieistniejących osób.
Oszustwo ostatecznie osiągnęło rozmiary gigantyczne, z dziesiątkami tysięcy fałszywych polis ubezpieczeniowych i prawie 2 miliardami dolarów nieistniejących przychodów w ciągu wielu lat. Szokującym elementem była liczba pracowników, którzy wzięli udział. Prokuratorzy skutecznie opłata w wysokości 22 osoby, ale dziesiątki innych w firmie miał wiedzę o oszustwa.
W 1973 roku niezadowolony były pracownik, który został zwolniony, zgłosił ten plan Rayowi Dirksowi,analitykowiz Wall Street, który zajmował się branżą ubezpieczeniową. Dirks przeprowadził własne badania, a następnie omówił firmę z inwestorami instytucjonalnymi, z których wielu sprzedało akcje, zanim oszustwo stało się znane opinii publicznej.
Sprawa doprowadziła do powstania nowego precedensu prawnego dotyczącego wykorzystywania informacji poufnych. Po ujawnieniu oszustwa Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) potępiła Dirksa za pomoc w naruszaniu Ustawy o giełdzie papierów wartościowych z 1934 r. I zasady 10b-5, która zakazuje wykorzystywania informacji poufnych. Dirks walczył z cenzurą poprzez kilka odwołań, aż do Sądu Najwyższego w 1983 r. Sąd orzekł na jego korzyść i stwierdził, że nie doszło do naruszenia, ponieważ Dirks nie miał obowiązku powierniczego wobec akcjonariuszy EFCA i nie sprzeniewierzył ani nie uzyskał nielegalnie Informacja.
Oszustwo w EFCA jest uważane przez niektórych za pierwsze oszustwo komputerowe, ponieważ tworzenie fałszywych dokumentów potrzebnych do tworzenia kopii zapasowych fałszywych zasad stało się tak uciążliwe, że firma zaczęła używać komputerów do automatyzacji oszustwa.
Szalony Eddie
Crazy Eddie to sieć sklepów detalicznych z elektroniką i AGD, prowadzona przez rodzinę Antar, która rozpoczęła działalność jako firma prywatna w latach 60-tych XX wieku. Słynął z okazji: „Szalony Eddie – jego ceny są szalone!”głoszone niegdyś wszechobecne reklamy. Ale Eddie nie był tak szalony, jak kalkulowanie, utrwalanie oszustwa, które było jednym z najdłużej trwających w dzisiejszych czasach, trwającym od 1969 do 1987 roku.
Oszustwo zaczęło się niemal natychmiast, kiedy kierownictwo Crazy Eddie zaniżało raportowanie dochodu firmy podlegającego opodatkowaniu poprzez skracanie sprzedaży gotówki, płacenie pracownikom gotówką, aby uniknąć podatków od wynagrodzeń i zgłaszanie przewoźnikom firmy fałszywych roszczeń ubezpieczeniowych.
Wraz ze wzrostem wielkości sieci rodzina Antar zaczęła planować pierwszą ofertę publiczną (IPO) Crazy Eddie i ograniczyła oszustwa, aby firma wyglądała na bardziej dochodową i uzyskała wyższą wycenę na rynku publicznym. Ta strategia okazała się sukcesem i Crazy Eddie wszedł na giełdę w 1984 roku po 8 USD za akcję.
Ostatnia faza sagi Crazy Eddie rozpoczęła się po debiucie giełdowym i była motywowana chęcią zwiększenia zysków, aby kurs akcji mógł wzrosnąć, a rodzina Antar mogła z czasem sprzedać swoje udziały. Zarząd odwrócił teraz przepływ odtłuszczonej gotówki i przeniósł fundusze z tajnych kont bankowych i skrytek depozytowych do kas firmowych, księgując gotówkę jako przychód. Program obejmował również zawyżanie i tworzenie fałszywych zapasów w księgach oraz redukcję zobowiązań w celu zwiększenia zysków.
Oszustwo zostało ujawnione w 1987 roku po tym, jak rodzina Antarów została wyrzucona z Crazy Eddiego po udanym wrogim przejęciu przez grupę inwestycyjną. Crazy Eddie pokuśtykał przez kolejny rok, po czym został zlikwidowany, aby spłacić wierzycieli.
Eddie Antar, dyrektor generalny Crazy Eddie, został oskarżony o oszustwa związane z papierami wartościowymi i inne przestępstwa, ale uciekł przed procesem. Spędził trzy lata w ukryciu, zanim został złapany w Izraelu i poddany ekstradycji z powrotem do Stanów Zjednoczonych Antar, a dwóch innych członków rodziny zostało skazanych za udział w oszustwie.
McKesson & Robbins
McKesson & Robbins była firmą farmaceutyczno-chemiczną w połowie lat dwudziestych XX wieku, która przyciągnęła uwagę Philipa Musica, osoby z niesmaczną przeszłością obejmującą przestępstwa i wiele fałszywych nazwisk.
Pod nazwą Frank D. Costa, Musica przywitała nadejście amerykańskiej prohibicji w 1919 roku, tworząc firmę produkującą toniki do włosów i inne produkty o wysokiej zawartości alkoholu. Produkty te były sprzedawane nielegalnym handlarzom, którzy używali alkoholu do produkcji trunków sprzedawanych klientom.
Musica kupiła McKesson & Robbins w 1926 roku pod nazwiskiem F. Donald Coster i obsadziła firmę członkami rodziny, aby pomóc ją splądrować. Oszustwo polegało na sfałszowanych zamówieniach, zawyżeniu zapasów i ściągnięciu gotówki ze sprzedaży firmy i miało miejsce pomimo obecności Price Waterhouse jako audytorów firmy. Kiedy oszustwo zostało w końcu wykryte w 1937 r., SEC ustaliła, że w bilansie znajduje się 19 milionów dolarów fikcyjnych inwentarza- suma równa około 285 milionom dolarów w bieżących dolarach.
Skandal McKesson & Robbins miał głęboki wpływ na branżę księgową i doprowadził do przyjęcia ogólnie przyjętych standardów rewizji finansowej (GAAS), w tym koncepcji niezależnego komitetu audytu. Kolejna zmiana polegała na tym, że audytorzy osobiście sprawdzali stan zapasów w celu zweryfikowania ich istnienia.
Niektóre z największych skandali księgowych w historii są obecnie jednymi z najmniej znanych, mimo że oszustwa doprowadziły do powstania nowych regulacji w branży księgowej, aw niektórych przypadkach także nowych przepisów.
Republika Poyais
Oszustwo Poyais było głównym skandalem XIX wieku. To oszustwo było z pewnością najbardziej zuchwałe i pomysłowe ze wszystkich, ponieważ sprawca, Gregor MacGregor, stworzył całkowicie fikcyjny kraj.
MacGregor służył w armii brytyjskiej i brał udział w różnych operacjach w obu Amerykach. Podczas swoich podróży odwiedził przybrzeżne obszary dzisiejszego Hondurasu i Belize. MacGregor twierdził, że otrzymał dotację do ziemi od lokalnego przywódcy tubylców, a po powrocie do Londynu ogłosił powstanie Republiki Poyais.
MacGregor stworzył flagę, herb, walutę i inne oznaki suwerennego narodu, a następnie zaczął sprzedawać ziemię inwestorom i osadnikom na londyńskich rynkach. Wyemitował również dług suwerenny, poparty obietnicą tego nowego narodu, i nakłonił ludzi do emigracji tam, opowiadając o stolicy i urodzajności ziemi.
Pierwsza grupa osadników przybyła do Poyais w 1823 roku i nie znalazła nic poza gęstą dżunglą i opuszczonymi chatami z drewna. Trzy inne statki osadników przybyły w ciągu następnych kilku lat i znalazły podobną sytuację. Choroby i głód szybko przeszły przez kolonistów, a prawie 200 z nich zmarło.
Wiadomość dotarła w końcu do Londynu, a władze aresztowały MacGregora. W oczekiwaniu na proces uciekł do Francji i próbował tego samego oszustwa Poyais na francuskich inwestorach. MacGregor trafił do Wenezueli, gdzie pomógł narodowi w walce o niepodległość, a za swoje wysiłki otrzymał od nowo utworzonego rządu emeryturę i tytuł generała.
Podsumowanie
Jak już wiesz, oszustwa korporacyjne mają długą i bogatą historię. Czasami wykorzystuje najnowocześniejszą technologię i bieżące wydarzenia. Ale motywacje są stare jak czas: chciwość, przebiegłość i lenistwo.