Obowiązek opieki
Co to jest obowiązek zachowania ostrożności?
Obowiązek staranności odnosi się do odpowiedzialności powierniczej spoczywającej na dyrektorach firmy, która wymaga od nich przestrzegania określonego standardu staranności. Ten obowiązek – który jest zarówno etyczny, jak i prawny – nakłada na nich obowiązek podejmowania decyzji w dobrej wierze i rozsądnie roztropny sposób. Osoby te są zobowiązane do zachowania najwyższej staranności przy podejmowaniu decyzji biznesowych w celu wypełnienia ich powierniczego obowiązku.
Kluczowe wnioski
- Obowiązek staranności jest odpowiedzialnością powierniczą spoczywającą na dyrektorach firmy, która wymaga od nich przestrzegania określonego standardu staranności.
- Obowiązek ten nakłada na nich obowiązek podejmowania decyzji w dobrej wierze i rozsądnie roztropny sposób.
- Obowiązek staranności dotyczy również innych ról w branży finansowej, w tym księgowych, audytorów i producentów.
- Niedopełnienie obowiązku staranności może skutkować podjęciem kroków prawnych przez akcjonariuszy lub klientów.
Zrozumienie obowiązku zachowania ostrożności
Obowiązek staranności jest często dorozumianym obowiązkiem związanym z byciem dyrektorem firmy, ale może też stanowić część pisemnej umowy. Obowiązek ten wymaga od nich podejmowania decyzji, które są rozsądne pod względem finansowym, etycznym i prawnym. Decyzje te należy podjąć po uwzględnieniu wszystkich dostępnych informacji. Dyrektorzy muszą działać w sposób rozsądny, który promuje najlepszy interes firmy.
Dlatego też obowiązek staranności można podsumować jako wymóg, aby dyrektorzy byli obecni, poinformowani i zaangażowani. Powinni kierować się dobrą i niezależną oceną, konsultować się z ekspertami w celu uzyskania porady i wiarygodnych informacji, odwoływać się do protokołów spotkań. Muszą także być na bieżąco z rozwojem prawnym, dobrym zarządzaniem i najlepszymi praktykami, które mają wpływ na ich firmy. Dyrektorzy powinni również planować i być przygotowani do omawiania i przeglądu kwestii, takich jak kwestie budżetowe, wynagrodzenie kadry kierowniczej, zgodność z prawem i wytyczne strategiczne.
Oprócz obowiązku staranności drugim głównym obowiązkiem powierniczym jest obowiązek lojalności. Obowiązek ten nakłada na dyrektorów spółki przedkładanie interesów powierniczych spółki ponad własne i ujawnianie wszelkich konfliktów interesów.
Obowiązek staranności dotyczy również innych ról w branży finansowej. Księgowi i audytorzy są zobowiązani i odpowiedzialni za najlepszy interes swoich klientów. Producenci są odpowiedzialni za bezpieczeństwo konsumentów za pomocą produktów, które wytwarzają i sprzedają.
Obowiązek zachowania ostrożności dotyczy również innych osób z branży finansowej, takich jak księgowi, audytorzy i producenci.
Uwagi specjalne
Niedopełnienie obowiązku staranności może skutkować wytoczeniem powództwa przez akcjonariuszy lub klientów w związku z zaniedbaniem. Sądy na ogół nie orzekają, czy decyzja biznesowa była rozsądna w przypadku dyrektorów spółek. Jest to znane jako zasada wyroku biznesowego, co oznacza, że sądy zwykle podporządkowują się orzeczeniu dyrektorów korporacji. Zamiast tego skupiają się głównie na ocenie, czy dyrektorzy:
- Spełniał swój obowiązek staranności, podejmując decyzję w najlepszym interesie korporacji, zachowując rozsądną ostrożność.
- Przeprowadził odpowiedni stopień należytej staranności, inaczej zwanej zwykłą starannością.
- Działał w dobrej wierze.
- Nie marnowali majątku ani zasobów firmy na przepłacanie za towary, majątek lub siłę roboczą.
Biorąc pod uwagę, że sądy mają tendencję do zwlekania z orzeczeniem organów wykonawczych, udowodnienie naruszenia obowiązku staranności może być wyjątkowo trudne. W rzeczywistości, w sprawie Brehm przeciwko Eisner, Sąd Najwyższy Delaware uznał, że orzeczenie gospodarcze chroniło zarząd Walta Disneya po przyznaniu 150 milionów dolarów wynagrodzenia Michaelowi S. Ovitzowi za zaledwie 14 miesięcy pracy w ramach rozwiązania bez winy jego umowę o pracę. Sąd stwierdził, że zarząd spółki wydał zły wyrok biznesowy, ale był objęty wymogami proceduralnymi przez fakt, że skonsultował się z ekspertem przed zezwoleniem na odprawę Ovitza. Decyzja wzmocniła przekonanie, że akcjonariusze niewiele mogą zrobić, aby pociągnąć dyrektorów do odpowiedzialności.
Przykład obowiązku zachowania ostrożności
Załóżmy, że spółka publiczna PubCo dokonuje dużego przejęcia konkurencyjnej firmy ABC Holdings, która skutecznie podwaja jej wielkość. Reakcja rynku, sądząc po spadku kursu akcji PubCo po ogłoszeniu przejęcia, jest taka, że PubCo zapłacił za dużo za ABC Holdings. Kierownictwo PubCo jest początkowo bardzo przekonane, że przejęcie wpłynie na zyski. Ale kilka miesięcy po sfinalizowaniu transakcji PubCo ogłasza, że kierownictwo ABC było zaangażowane w oszustwa księgowe, które rażąco zawyżały jej przychody i rentowność. Pomimo twierdzenia zarządu PubCo, że nie podejrzewał, że coś jest nie tak w ABC, akcje PubCo spadają o 30%, a akcjonariusze wytoczą pozew zbiorowy przeciwko dyrektorom PubCo.
Większość spraw rozstrzyga się poza sądem. Ale w takiej sytuacji, gdyby sprawa trafiła na rozprawę, sąd nie orzekłby, czy PubCo zapłacił za ABC zbyt dużo. Raczej oceniałaby, czy zarząd PubCo przeprowadził należytą staranność w stosunku do ABC i działał w dobrej wierze. Fakt, że dyrektorzy nie wykryli oszustwa księgowego w ABC, niekoniecznie oznacza naruszenie obowiązku zachowania ostrożności. Ale gdyby dyrektorzy PubCo byli tego świadomi i mimo wszystko zdecydowali się na przejęcie, mogłoby to zostać zinterpretowane jako naruszenie obowiązków.