Zakażenie
Co to jest zaraza?
Zarażenie to rozprzestrzenianie się kryzysu gospodarczego z jednego rynku lub regionu na inny i może wystąpić zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym. Zaraźliwość może wystąpić, ponieważ wiele takich samych towarów i usług, zwłaszcza pracy i dóbr kapitałowych, może być używanych na wielu różnych rynkach oraz ponieważ praktycznie wszystkie rynki są połączone za pośrednictwem systemów monetarnych i finansowych.
Rzeczywiste i nominalne wzajemne powiązania rynków mogą działać jako bufor dla gospodarki przed wstrząsami gospodarczymi lub jako mechanizm propagowania, a nawet potęgowania wstrząsów. Ten ostatni przypadek jest zazwyczaj tym, co ekonomiści i inni komentatorzy określają mianem zarażenia, z negatywną konotacją porównującą wpływ do rozprzestrzeniania się choroby.
Kluczowe wnioski
- Zarażenie to rozprzestrzenianie się kryzysu gospodarczego z jednego rynku lub regionu na inny i może wystąpić zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym.
- Ponieważ rynki są współzależne, wydarzenia na jednym rynku mogą wpływać na inne rynki.
- Silne rynki mogą łagodzić negatywne wstrząsy gospodarcze; kiedy rynki są kruche, może to potęgować negatywne wstrząsy, takie jak rozprzestrzenianie się choroby.
- Zwykle kojarzone z bańkami kredytowymi i kryzysami finansowymi, zarażenia mogą objawiać się załamaniem na jednym rynku, prowadzącym do załamania na innych rynkach.
Zrozumieć zarażenie
Zarażenia są zwykle związane z rozprzestrzenianiem się kryzysów gospodarczych na całym rynku, w klasie aktywów lub w regionie geograficznym; Podobny efekt może wystąpić z dyfuzją ekonomicznych wysięgników. Zarażenia występują zarówno w skali globalnej, jak i krajowej, ale stały się bardziej znaczącymi zjawiskami w miarę rozwoju gospodarki światowej, gospodarek w niektórych regionach geograficznych stały się bardziej ze sobą połączone, a gospodarki stały się bardziej finansjalizowane.
Wielu naukowców i analityków uważa, że zarażenie jest przede wszystkim symptomem współzależności globalnych rynków finansowych.
Zwykle kojarzone z kryzysami finansowymi, zarażenia mogą się objawiać, gdy negatywne efekty zewnętrzne przenoszą się z jednego załamującego się rynku na inny. Na rynku krajowym może się to zdarzyć, gdy jeden duży bank sprzedaje szybko większość swoich aktywów, a zaufanie do innych dużych banków odpowiednio spada. Zasadniczo ten sam proces zachodzi w przypadku załamania się rynków międzynarodowych, przy czym inwestycje i handel transgraniczne przyczyniają się do efektu domina ściśle skorelowanych walut regionalnych, jak podczas kryzysu z 1997 r., Kiedy to upadł tajski baht.
Ten przełomowy moment, którego korzenie tkwią w nadwyżce brutto długu denominowanego w dolarach w regionie, szybko rozprzestrzenił się na pobliskie kraje Azji Wschodniej, powodując powszechny kryzys walutowy i rynkowy w regionie. Skutki kryzysu dotknęły również wschodzące rynki w Ameryce Łacińskiej i Europie Wschodniej, co świadczy o zdolności do szybkiego rozprzestrzeniania się zakażeń poza rynki regionalne.
Dlaczego dzieje się zarażenie?
Wszystkie rynki w gospodarce są w pewien sposób ze sobą połączone. Ze strony konsumenta wiele dóbr konsumpcyjnych jest wzajemnie substytutami lub uzupełnieniami. Od strony producenta, nakłady dla każdej firmy mogą być substytutami i uzupełniać się nawzajem, a siła robocza i kapitał, których potrzebuje firma, mogą być mniej lub bardziej przydatne w różnych typach gałęzi przemysłu i rynków. W sensie finansowym różne rynki w gospodarce generalnie używają tego samego rodzaju pieniądza i polegają głównie na tych samych typach instytucji finansowych, aby ułatwić przepływ towarów i usług w gospodarce.
Oznacza to, że każda nowoczesna gospodarka jest rozległą i złożoną siecią współzależnych relacji między producentami, konsumentami i podmiotami finansującymi na wszystkich rynkach. Zmiany warunków bazowych, które determinują podaż i popyt na dowolnym rynku, będą miały skutki, które przejdą na inne powiązane rynki. W zależności od struktury i warunków gospodarki może to uczynić ją mniej lub bardziej odporną na wstrząsy gospodarcze.
Co sprawia, że gospodarki są bardziej podatne na zarażenie
Gdy rynki są stabilne i elastyczne, skutki negatywnego szoku gospodarczego na jednym rynku mogą zostać rozłożone na wiele powiązanych rynków w sposób, który ogranicza wpływ uczestników na jednym rynku. Wyobraź sobie upuszczenie stalowego łożyska kulkowego na trampolinę. Uderzenie zostaje rozłożone przez przeplatane nici trampoliny i wytłumione przez sprężyny, do których jest przymocowana, nie powodując uszkodzenia materiału.
Z drugiej strony, gdy rynki są kruche lub sztywne, wystarczająco silny negatywny szok na jednym rynku może nie tylko spowodować upadek tego rynku, ale także wyrządzić poważne szkody innym rynkom, a być może całej gospodarce. W tym przypadku wyobraź sobie upuszczanie tego samego stalowego łożyska kulkowego na dużą szybę okienną. Może nie tylko rozbić szybę w miejscu uderzenia, ale także rozszerzyć pęknięcia, a nawet rozbić całe okno. Tak właśnie dzieje się w przypadku zarażenia gospodarczego, w którym duży szok na jednym rynku powoduje pęknięcia lub rozbija całą gospodarkę.
Oznacza to, że głównym czynnikiem powodującym efekt zarażenia gospodarczego między rynkami jest solidność (lub niestabilność) i elastyczność tych rynków. Rynki silnie uzależnione od zadłużenia; gdzie uczestnicy są uzależnieni od określonego towaru lub innego wkładu; lub gdy warunki uniemożliwiają płynne dostosowywanie cen i ilości, wejście i wyjście uczestników oraz dostosowania modeli biznesowych lub operacji będą bardziej kruche i mniej elastyczne.
Im bardziej kruchy i nieelastyczny jest dany rynek, tym bardziej odczuje negatywny szok. Co więcej, im ogólnie bardziej wrażliwe i nieelastyczne są rynki, tym większe jest prawdopodobieństwo, że negatywny szok na jednym rynku przekształci się w efekt domina między rynkami.
Oprócz solidności (lub kruchości) samych rynków, ważna jest również skala i intensywność połączeń między różnymi rynkami. Rynki, które nie są ze sobą połączone lub są ze sobą słabo połączone, nie będą tak skutecznie przenosić wstrząsów między sobą.
Korzystając z analogii z góry, wyobraź sobie upuszczanie stalowej kulki na tuzin jaj. Całkowicie rozbije jedno lub dwa jajka, ale resztę pozostawi bez szwanku. Jest to jednak miecz obosieczny; unikanie wzajemnych powiązań między rynkami oznacza również zmniejszenie rozmiaru i zakresu podziału pracy w całej gospodarce oraz wynikających z niego zysków z handlu.
Krótka historia zarażenia finansowego
Termin ten został po raz pierwszy ukuty podczas kryzysu na azjatyckich rynkach finansowych w 1997 r., Ale zjawisko to było funkcjonalnie widoczne znacznie wcześniej. Światowy Wielki Kryzys, wywołany krachem na amerykańskiej giełdzie w 1929 r., Pozostaje szczególnie uderzającym przykładem skutków zarażenia w mocno zadłużonej, ekonomicznie zintegrowanej gospodarce globalnej.
Po azjatyckim kryzysie finansowym uczeni zaczęli badać, w jaki sposób poprzednie kryzysy finansowe rozprzestrzeniły się ponad granicami państw i doszli do wniosku, że „XIX wiek miał okresowe międzynarodowe kryzysy finansowe praktycznie w każdej dekadzie, począwszy od 1825 r.”. W tym roku kryzys bankowy, który powstał w Londynie, rozprzestrzenił się na resztę Europy i ostatecznie w Ameryce Łacińskiej. Powtarzając się od tamtej pory, źródłem kryzysu była ekspansja zadłużenia w globalnym systemie finansowym.
Po wyzwoleniu dużej części Ameryki Łacińskiej z Hiszpanii na początku XIX wieku, spekulanci w Europie wykupili kredyt na kontynencie. Inwestycje w Ameryce Łacińskiej stały się bańką spekulacyjną, aw 1825 r. Bank Anglii (BoE), obawiając się masowego odpływu złota, podniósł stopę dyskontową, co z kolei wywołało krach na giełdzie. Wynikająca z tego panika rozprzestrzeniła się na kontynent europejski.