Ceteris Paribus

Kluczowe wnioski

• Ceteris paribus to łacińskie wyrażenie, które generalnie oznacza „wszystkie inne rzeczy są równe”.
• W ekonomii działa jako skrótowe wskazanie wpływu jednej zmiennej ekonomicznej na inną, pod warunkiem, że wszystkie inne zmienne pozostają takie same.
• Wielu ekonomistów polega na ceteris paribus przy opisywaniu względnych tendencji na rynkach oraz przy budowaniu i testowaniu modeli ekonomicznych.
• W rzeczywistości nigdy nie można zakładać, że „wszystkie inne rzeczy są równe”.

---

Ponieważ zmienne ekonomiczne można wyodrębnić tylko w teorii, a nie w praktyce, ceteris paribus może zawsze uwydatniać tylko tendencje, a nie absoluty.

Ceteris paribus to rozszerzenie modelowania naukowego. Metoda naukowa opiera się na identyfikowaniu, izolowaniu i testowaniu wpływu zmiennej niezależnej na zmienną zależną.

Historia Ceteris Paribus

Dwie główne publikacje pomogły przenieść ekonomię głównego nurtu z dedukcyjnej nauki społecznej opartej na logicznych obserwacjach i dedukcjach do empirycznie pozytywistycznej nauki przyrodniczej. Pierwszym z nich były „Elementy czystej ekonomii” Léona Walrasa opublikowane w 1874 r., Które wprowadziły  teorię równowagi ogólnej. Drugą była „Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy” Johna Maynarda Keynesa opublikowana w 1936 r., Która stworzyła nowoczesną makroekonomię.

Chcąc upodobnić się bardziej do szanowanych akademickich „nauk ścisłych” fizyki i chemii, ekonomia zaczęła intensywnie wykorzystywać matematykę. Jednak głównym problemem była zmienna niepewność; ekonomia nie potrafiła wyodrębnić kontrolowanych i niezależnych zmiennych dla równań matematycznych. Pojawił się również problem ze stosowaniem metody naukowej, która wyodrębnia określone zmienne i testuje ich wzajemne powiązania, aby udowodnić lub obalić hipotezę.

Ekonomia w naturalny sposób nie poddaje się testowaniu hipotez naukowych. W dziedzinie epistemologii naukowcy mogą uczyć się poprzez logiczne eksperymenty myślowe, zwane także dedukcją, lub poprzez empiryczną obserwację i testowanie, zwane także pozytywizmem. Geometria jest nauką logicznie dedukcyjną. Fizyka jest nauką pozytywną empirycznie.

Niestety ekonomia i metoda naukowa są w naturalny sposób nie do pogodzenia. Żaden ekonomista nie ma uprawnień do kontrolowania wszystkich podmiotów gospodarczych, utrzymywania wszystkich ich działań na stałym poziomie, a następnie przeprowadzania konkretnych testów. Żaden ekonomista nie jest w stanie nawet zidentyfikować wszystkich krytycznych zmiennych w danej gospodarce. W przypadku każdego zdarzenia gospodarczego mogą istnieć dziesiątki lub setki potencjalnych zmiennych niezależnych.

Wpisz ceteris paribus. Ekonomiści głównego nurtu konstruują abstrakcyjne modele, w których udają, że wszystkie zmienne są stałe, z wyjątkiem tej, którą chcą przetestować. Ten styl udawania, zwany ceteris paribus, jest sednem teorii równowagi ogólnej.

Jak napisałekonomista  Milton Friedman w 1953 r., „Teorię należy oceniać na podstawie jej zdolności predykcyjnej w odniesieniu do klasy zjawisk, które ma 'wyjaśnić’”1. Wyobrażając sobie, że wszystkie zmienne poza jedną są niezmienne, ekonomiści mogą przekształcić względną dedukcję tendencje rynkowe w absolutnie kontrolowalne postępy matematyczne. Ludzką naturę zastępują zrównoważone równania.

Korzyści z Ceteris Paribus

Załóżmy, że ekonomista chce udowodnić, że płaca minimalna powoduje bezrobocie lub że łatwy pieniądz powoduje inflację. Nie mogliby stworzyć dwóch identycznych gospodarek testowych i wprowadzić ustawy o płacy minimalnej ani zacząć drukować banknotów dolarowych.

Zatem pozytywny ekonomista, któremu powierzono testowanie swoich teorii, musi stworzyć odpowiednie ramy dla metody naukowej, nawet jeśli oznacza to przyjmowanie bardzo nierealistycznych założeń. Ekonomista zakłada, że ​​kupujący i sprzedający to   raczej cenobiorcy niż  decydenci.

Ekonomista zakłada również, że aktorzy mają doskonałe informacje o swoich wyborach, ponieważ niezdecydowanie lub błędna decyzja oparta na niepełnych informacjach tworzy lukę w modelu. Jeśli modele stworzone w ekonomii ceteris paribus wydają się dawać dokładne prognozy w świecie rzeczywistym, model uważa się za udany. Jeśli wydaje się, że modele nie dają dokładnych prognoz, są one korygowane.

Może to utrudnić pozytywną ekonomię; mogą zaistnieć okoliczności, które sprawią, że jeden model będzie wyglądał poprawnie jeden dzień, ale nieprawidłowy rok później. Niektórzy ekonomiści odrzucają pozytywizm i uznają dedukcję za główny mechanizm odkrywania. Większość jednak akceptuje granice założeń ceteris paribus, aby dziedzina ekonomii była bardziej podobna do chemii, a mniej do filozofii.

Krytyka Ceteris Paribus

Założenia ceteris paribus leżą u podstaw prawie wszystkich głównych modeli mikroekonomicznych i makroekonomicznych. Mimo to niektórzy krytycy ekonomii głównego nurtu wskazują, że ceteris paribus daje ekonomistom pretekst do ominięcia prawdziwych problemów związanych z ludzką naturą.

Ekonomiści przyznają, że te założenia są wysoce nierealistyczne, a jednak modele te prowadzą do takich pojęć, jak krzywe użyteczności, elastyczność krzyżowa i monopol.  Prawodawstwo antymonopolowe w rzeczywistości opiera się na doskonałych  argumentach dotyczących  konkurencji.  Austriackiej szkoły ekonomii  uważa założenia ceteris paribus zostały podjęte zbyt daleko, przekształcając ekonomii użytecznego, logiczne nauk społecznych na szereg problemów matematycznych.

Wróćmy do przykładu podaży i popytu, jednego z ulubionych zastosowań ceteris paribus. Każdy podręcznik wprowadzający do mikroekonomii przedstawia statyczne wykresy podaży i popytu, na których ceny są podawane zarówno producentom, jak i konsumentom; to znaczy po określonej cenie konsumenci żądają, a producenci dostarczają określoną ilość. Jest to krok konieczny, przynajmniej w tych ramach, aby ekonomia mogła przezwyciężyć trudności w   procesie odkrywania cen.

Ale ceny nie są odrębną jednostką w prawdziwym świecie producentów i konsumentów. Raczej konsumenci i producenci sami określają ceny na podstawie tego, ile subiektywnie oceniają dane dobro w porównaniu z ilością pieniędzy, za którą jest on sprzedawany.

Doradca finansowy Frank Shostak napisał, że te ramy podaży i popytu są „oderwane od faktów”. Zamiast rozwiązywać   sytuacje równowagi, argumentował, uczniowie powinni przede wszystkim dowiedzieć się, jak kształtują się ceny. Twierdził, że wszelkie późniejsze wnioski lub polityka publiczna wyprowadzona z tych abstrakcyjnych przedstawień graficznych są z konieczności wadliwe.

Podobnie jak ceny, wiele innych czynników wpływających na gospodarkę lub finanse podlega ciągłym zmianom. Niezależne badania lub testy mogą pozwolić na zastosowanie zasady ceteris paribus. Ale w rzeczywistości, mając coś w rodzaju  giełdy, nigdy nie można założyć, że „wszystkie inne rzeczy są równe”. Jest zbyt wiele czynników wpływających na ceny akcji, które mogą się zmieniać i stale się zmieniają; nie możesz wyizolować tylko jednego.

Ceteris Paribus kontra Mutatis Mutandis

Chociaż nieco podobne w aspektach założeń, ceteris paribus nie należy mylić z  mutatis mutandis, tłumaczonym jako „po dokonaniu niezbędnych zmian”. Służy do uznania, że ​​porównanie, takie jak porównanie dwóch zmiennych, wymaga pewnych niezbędnych zmian, które są niewypowiedziane ze względu na ich oczywistość.

Natomiast ceteris paribus wyklucza wszelkie zmiany, z wyjątkiem tych, które zostały wyraźnie określone. Mówiąc dokładniej, zwrot mutatis mutandis jest w dużej mierze spotykany, gdy mówimy o kontrfaktach, używanym jako skrót do wskazania początkowych i pochodnych zmian, które zostały wcześniej omówione lub przypuszcza się, że są oczywiste.

Ostateczna różnica między tymi dwoma przeciwstawnymi zasadami sprowadza się do korelacji i przyczynowości. Zasada ceteris paribus ułatwia badanie związku przyczynowego jednej zmiennej na inną. I odwrotnie, zasada mutatis mutandis ułatwia analizę korelacji między wpływem jednej zmiennej na inną, podczas gdy inne zmienne zmieniają się według własnego uznania.