Co każdy emeryt powinien wiedzieć o pobieraniu świadczeń z ubezpieczenia społecznego

Temat zabezpieczenia społecznego jest pełen dezinformacji, które mogą uniemożliwić ludziom korzystanie z pełnych pieniędzy, do których mają prawo. Ten artykuł wyjaśnia ten temat, dzięki czemu jednostki mogą maksymalizować swoje dochody na emeryturze i osiągać bezpieczeństwo finansowe przez swoje złote lata.

Rozpocznij pobieranie świadczeń emerytalnych tak późno, jak to możliwe

Chociaż pełny wiek emerytalny wynosi 66 lub 67 lat, w zależności od roku urodzenia danej osoby, ludzie mogą zacząć pobierać świadczenia z Ubezpieczeń Społecznych już w wieku 62 lat.1 Chociaż niektórzy uważają, że istnieją uzasadnione powody, aby pobierać wcześniejszą emeryturę, w większości przypadków jest to rozsądniejsze. czekać.

Ci, którzy opowiadają się za wczesną windykacją, uważają, że osoby powinny przejąć wszystkie pieniądze, jakie tylko mogą, gdy tylko będą się do tego kwalifikować, ponieważ Kongres mógłby ewentualnie uchwalić przepisy ograniczające świadczenia emerytalne, aby zapewnić systemowi wystarczające fundusze na dłuższą metę. Ale ten pogląd jest krótkowzroczny, ponieważ jeśli Kongres rzeczywiście posunie się naprzód w zmniejszaniu świadczeń emerytalnych, istnieje duże prawdopodobieństwo, że osoby w wieku co najmniej 60 lat będą w stanie zachować swoje istniejące modele płatności, w których Social Security Administration (SSA) oblicza średnią indeksowane miesięczne zarobki (AIME), w tym ostatni rok indeksowania do Krajowego Wskaźnika Średnich Płac.

Co ważniejsze, pobieranie składek na ubezpieczenie społeczne przed osiągnięciem pełnego wieku emerytalnego spowoduje trwałe obniżenie miesięcznych świadczeń. Na przykład ci, którzy zaczną pobierać świadczenia w wieku 62 lat, otrzymają co miesiąc tylko 75% pieniędzy, które otrzymaliby, gdyby czekali do pełnego wieku emerytalnego 66 lat. Ci, którzy chcą czekać jeszcze dłużej (do 70 roku życia), kiedy maksymalne korzyści, mogą otrzymywać z miesiąca na miesiąc jeszcze więcej.

Uważaj na teorię „Breakeven Age”

Niektórzy doradcy finansowi żarliwie uważają, że 78 lat to „próg rentowności” dla rozpoczynania Ubezpieczeń Społecznych. Oznacza to, że niezależnie od tego, czy dana osoba zacznie pobierać świadczenia w wieku 62 lat, czy też wstrzyma się do osiągnięcia pełnego wieku emerytalnego, ostatecznie zgarnie identyczną łączną kwotę do wieku 78 lat. Po tym wieku osoby, które czekały do ​​tradycyjnego wieku emerytalnego zbieranie w końcu zacznie przynosić większe zyski niż ci, którzy zdecydowali się zacząć zbierać wcześniej.

Niestety, określenie wieku progu rentowności jest w najlepszym przypadku domysłem, dzięki ruchomym zmiennym stojącym za obliczeniem. Obejmują one wartość pieniądza w czasie, stopy inflacji oraz to, czy odbiorca świadczenia jest pracownikiem, czy niepracującym współmałżonkiem.

Zmniejszone świadczenia są później kredytowane

Gdy osoby pracujące pobierają ubezpieczenie społeczne, ich świadczenia mogą zostać zmniejszone o 1 dolara za każde 2 dolary dochodu uzyskanego powyżej określonego progu (18 960 dol. W 2021 r.). Trwa to do roku pierwszego przejścia na emeryturę. Od tego momentu, aż do miesiąca, w którym osiągniesz pełny wiek emerytalny, obowiązuje redukcja o 1 dolara za każde 3 dolary zarobione powyżej innego progu (50,520 dol. W 2021 r.). Po tym czasie osoba ma prawo zarabiać tyle, ile chce, bez dalszych obniżek.

Załóżmy, że Twoja praca pozwala Ci pozyskać 26 960 USD (8 000 USD ponad limit 18 960 USD). W tym scenariuszu Twoje świadczenia z Ubezpieczeń Społecznych zmniejszyłyby się o 1 dolara za każde 2 dolary, które zarobisz powyżej limitu, co daje łączną redukcję o 4 000 USD. Chociaż wydaje się, że ciężka praca powoduje rezygnację ze świadczeń, w rzeczywistości świadczenia te są po prostu odraczane w czasie i ostatecznie zostaną naliczone po osiągnięciu pełnego wieku emerytalnego.

Niektóre świadczenia mogą podlegać opodatkowaniu

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że ich świadczenia z Ubezpieczeń Społecznych mogą podlegać opodatkowaniu, jeśli ich dochód przekracza określoną kwotę. Na przykład w 2020 r. Pary o łącznym dochodzie od 32 000 do 44 000 USD, które składają wspólne zeznanie podatkowe, będą musiały zapłacić podatek dochodowy do 50% swoich świadczeń. Jeśli ich łączny dochód przekracza 44 000 USD, będą zobowiązani do zapłaty podatku do 85% swoich świadczeń. Termin „łączny dochód” w tym celu odnosi się do ich skorygowanego dochodu brutto (AGI), plus wszelkie niepodlegające opodatkowaniu odsetki, które otrzymali, oraz połowę ich świadczeń z Ubezpieczeń Społecznych.

Rozważmy następujący przykład. Para o łącznym dochodzie przekraczającym 44 000 USD i łącznych miesięcznych świadczeniach z Ubezpieczeń Społecznych w wysokości 3000 USD podlegałaby opodatkowaniu w wysokości do 85% połowy swoich świadczeń. (Byliby winni podatki od 30 600 USD z 36 000 USD rocznych świadczeń z ubezpieczenia społecznego). W związku z tym, jeśli są opodatkowani według krańcowej stawki 12%, będą winni 3672 USD podatku od swoich świadczeń (36000 USD x 12% = 3672 USD).