Ryzyko inwestycyjne niedofinansowanych planów emerytalnych
Trwa wielka debata na temat tego, jakie ryzyko inwestycyjne, jeśli w ogóle, stwarzają niedofinansowane emerytury. Mętna księgowość i ograniczone ujawnienia utrudniają inwestorom ocenę tego ryzyka. Oto kwestie związane z ryzykiem emerytalnym i sposobem, w jaki inwestorzy powinni do nich podejść.
Kluczowe wnioski
- Tylko programy emerytalne o zdefiniowanych świadczeniach mogą być narażone na niedofinansowanie, ponieważ to pracownik, a nie pracodawca, ponosi ryzyko inwestycyjne w programach określonych składek.
- Niedofinansowanie oznacza, że zobowiązania z tytułu wypłat emerytalnych przekraczają aktywa, jakie firma ma na pokrycie tych wypłat; firma musi zwiększyć swój wkład do swojego portfela emerytalnego – zwykle w formie gotówki.
- Ustalenie, czy występuje niedofinansowanie, może być trudne, ponieważ zobowiązania emerytalne są przeznaczone na przyszłe wypłaty, a firmy mogą przyjmować zbyt optymistyczne założenia dotyczące długoterminowych stóp zwrotu z inwestycji.
Definicja ryzyka emerytalnego
Z punktu widzenia inwestora ryzyko emerytalne to ryzyko dla zysku spółki na akcję (EPS) oraz sytuacja finansowa wynikająca z niedofinansowanego programu emerytalnego o zdefiniowanym świadczeniu. Należy pamiętać, że ryzyko emerytalne występuje tylko w przypadku programów określonych świadczeń.
Program emerytalny o określonych świadczeniach obiecuje wypłacić pracownikom na emeryturze określone (określone) świadczenia. Aby wywiązać się z tego obowiązku, firma musi mądrze inwestować, aby mieć środki na spłatę obiecanych świadczeń. Firma ponosi ryzyko inwestycyjne, ponieważ obiecuje wypłacić pracownikom stałe świadczenie i musi pokryć wszelkie straty inwestycyjne.
Plany określonych składek
Z kolei w przypadku programu określonych składek, który czasami może być programem udziału w zyskach, pracownicy ponoszą ryzyko inwestycyjne. Firma wpłaca określoną kwotę na konta emerytalne pracowników zamiast wypłacać stałe świadczenia bezpośrednio emerytowanym pracownikom. Dlatego wszelkie zyski lub straty z tych inwestycji emerytalnych należą do pracowników.
Chociaż liczba programów określonych świadczeń spadła, nadal istnieją, a przedsiębiorstwa zrzeszone w związkach są narażone na największe ryzyko.
Ocena ryzyka zaczyna się od ustalenia, w jakim stopniu finansowane są zobowiązania emerytalne firmy.„Niedofinansowanie” oznacza, że zobowiązania – zobowiązania do wypłaty emerytur – przekraczają aktywa (portfel inwestycyjny) zgromadzone w celu sfinansowania wymaganych płatności. Aktywa te są połączeniem zainwestowanych wkładów przedsiębiorstw i zwrotów z tych inwestycji.
Zgodnie z obecnymi przepisami Urzędu Skarbowego (IRS) i zasadami rachunkowości, emerytury mogą być finansowane z wkładów pieniężnych i akcji firmy, ale ilość akcji, które można wnieść, jest ograniczona do procentu całego portfela. Firmy generalnie wnoszą tyle zapasów, ile mogą, aby zminimalizować wkład gotówkowy. Nie jest to jednak dobre zarządzanie portfelem, ponieważ skutkuje to funduszem, który jest „przeinwestowany” w pracodawcę. Portfel jest nadmiernie uzależniony od kondycji finansowej pracodawcy, zarówno pod względem przyszłych składek, jak i dobrych zwrotów z akcji pracodawcy.
Jeśli w ciągu trzech kolejnych lat wartość aktywów emerytury jest niższa niż 90% – lub jeśli w którymkolwiek roku aktywa są finansowane w mniej niż 80% – firma musi zwiększyć swój wkład do portfela emerytalnego, który zwykle ma postać gotówka. Konieczność dokonania tej płatności gotówkowej może znacząco obniżyć zysk na akcję i kapitał własny. Zmniejszenie kapitału własnego może spowodować niewykonanie zobowiązań w ramach umów pożyczek korporacyjnych, które generalnie mają poważne konsekwencje, od wyższych stóp procentowych po upadłość.
To była prosta część. Teraz zaczyna się komplikować.
Ryzyko niedoboru
Ustalenie, czy firma ma niedofinansowany program emerytalny, wydaje się być tak proste, jak porównanie wartości godziwej aktywów programu – która obejmuje bieżącą wartość aktywów programu, które firma szacuje, że będzie miała w przyszłości – ze skumulowanym zobowiązaniem z tytułu świadczeń, które obejmuje bieżące i przyszłe kwoty należne emerytom.
Jeżeli wartość godziwa aktywów programu jest niższa niż zobowiązanie do świadczenia, występuje niedobór emerytury. Firma jest zobowiązana do ujawnienia tych informacji w przypisie wrocznym sprawozdaniu finansowymprzedsiębiorstwa za 10 tys.6
Jednak to proste porównanie jest procesem zwodniczym, ponieważ jest mało prawdopodobne, aby firma faktycznie musiała zapłacić pełną kwotę w stosunkowo krótkim czasie. Firma musi określić bieżącą wartość świadczeń, które nie zostaną wypłacone wcześniej niż za kilka lat, a następnie porównać tę liczbę z bieżącą wartością aktywów emerytalnych.
Innymi słowy, to tak, jakby porównać kredyt hipoteczny na niedawno zakupionym domu z kontem oszczędnościowym. Luka jest obecnie bardzo duża, ale spodziewasz się wypłaty z przyszłych zarobków. Dokonując takiego porównania, trudno byłoby oszacować „rzeczywiste” ryzyko, że nie spłacisz kredytu hipotecznego.
Przedsiębiorstwa zrzeszone są najbardziej narażone na niedofinansowanie emerytur pracowniczych.
Ryzyko założenia
Ryzyko związane z założeniem występuje, gdy firmy stosują założenia, aby zmniejszyć potrzebę dodawania środków pieniężnych do swoich funduszy emerytalnych. Ponieważ mamy do czynienia z długoterminowymi zobowiązaniami i niepewnością, założenia są niezbędne do oszacowania zarówno skumulowanych korzyści, jak i kwoty, jaką firma musi zainwestować, aby te korzyści zapewnić. Założenia te można przyjąć w dobrej wierze lub można je wykorzystać w celu zminimalizowania niekorzystnego wpływu na zyski przedsiębiorstw. Istnieje bardzo realne ryzyko, że firmy dostosują swoje założenia, aby zminimalizować niedobór i konieczność wniesienia dodatkowych środków do funduszu emerytalnego.
Przedsiębiorstwo mogłoby na przykład założyć długoterminową stopę zwrotu w wysokości 9,5%, co zwiększyłoby oczekiwany wkład z inwestycji, a tym samym zmniejszyło potrzebę dodawania gotówki. Założenie to wygląda jednak zbyt optymistycznie, jeśli weźmie się pod uwagę, że długoterminowy zwrot z akcji wynosi około 7%, a zwrot z obligacji jest jeszcze niższy. Rozsądne jest również założenie, że fundusz emerytalny będzie posiadał pewne obligacje, aby wywiązać się z krótkoterminowych zobowiązań płatniczych.
Innym sposobem, w jaki firmy mogą manipulować zobowiązaniami emerytalnymi, jest przyjęcie większej stopy dyskontowej. Zakumulowane zobowiązanie emerytalne to wartość bieżąca netto (NPV) przyszłego strumienia spodziewanych wypłat świadczeń. Wyższa stopa dyskontowa spowoduje niższe zobowiązanie do świadczenia. Inwestorzy muszą zrewidować założenia firmy w odniesieniu do aktualnych trendów i oczekiwań gospodarczych, aby ocenić, na ile są one rozsądne.
Podsumowanie
Ryzyko niedofinansowania emerytur jest realne i rośnie. Niedofinansowana emerytura i starzejąca się siła robocza stanowią bardzo realne ryzyko dla firm i inwestorów, ale ryzyko niedoborów i założeń może być bardzo trudne do oszacowania.