Wild Card Play

Co to jest gra z dziką kartą?

Gra z dziką kartą, zwykle związana z kontraktem futures na obligacje skarbowe (T-Bond), ma miejsce, gdy sprzedawca kontraktu ma prawo powiadomić o zamiarze dostawy po ustaleniu ceny zamknięcia tego kontraktu, nawet jeśli kontrakt już nie handluje.

Zrozumienie zagrań z dziką kartą

Gra z dziką kartą ma miejsce, gdy posiadacz kontraktu zachowuje prawo do realizacji kontraktu przez określony czas po zamknięciu handlu po cenie zamknięcia. Przyniesie to korzyści finansowe posiadaczowi kontraktu, jeśli nastąpi zmiana wartości lub ceny składnika aktywów między ceną zamknięcia a faktyczną dostawą.

Posiadanie prawa do gry z dziką kartą umożliwia posiadaczowi dostarczenie najtańszej emisji (CTD), niezależnie od wartości tej emisji w momencie wygaśnięcia umowy. Określony czas, w którym może nastąpić dostawa, różni się w zależności od umowy, w zależności od praw przyznanych posiadaczowi dzikiej karty. Taka sytuacja może również wystąpić na innych rynkach lub na tych, na których występują kontrakty opcji na obligacje.

Chicago Board of Trade (CBOT) Treasury Bond Futures kontraktu, który został po raz pierwszy wprowadzony w 1977 roku, pozwala na pozycji krótkiej kilka opcji dostawy, kiedy i z którym więź umowa zostanie ostatecznie rozstrzygnięta. Gra z dziką kartą, która odnosi się do opcji elastycznego czasu, pozwala na wybranie krótkiej pozycji dowolnego dnia roboczego w miesiącu dostawy, aby faktycznie zrealizować dostawę do posiadacza długiego kontraktu.

Dodatkowo cena rozliczenia kontraktu jest ustalana na godzinę 14:00 w dniu wygaśnięcia kontraktu terminowego, ale sprzedający nie musi deklarować zamiaru rozliczenia kontraktu do godziny 20:00, mimo że obrót obligacjami skarbowymi może występują przez cały dzień na rynkach dealerskich. W przypadku znaczących zmian cen obligacji między 14:00 a 20:00 sprzedający ma możliwość rozliczenia umowy po korzystniejszej cenie. Zjawisko to, które powtarza się każdego dnia handlowego miesiąca dostawy, tworzy dorozumianą sekwencję sześciogodzinnych opcji sprzedaży krótkiej pozycji, którą nazwano „grą z dziką kartą” lub „ opcją dzikiej karty ”.

Wartość domniemanej opcji sprzedaży odnoszącej się do gry z dziką kartą została po raz pierwszy sformalizowana przez Alexa Kane’a i Alana J. Marcusa w artykule z 1985 roku dla National Bureau of Economic Research (NBER), chociaż wcześniejsze badania sugerowały, że w praktyce uczestnicy kontraktów terminowych na obligacje nie działają optymalnie, wykorzystując dziką kartę.