Zrozumienie woli i zdolności klientów do podejmowania ryzyka
Tworząc solidny portfel inwestycyjny dla indywidualnego klienta, doradca finansowy musi wziąć pod uwagę kluczowe czynniki, które pomagają w opracowaniu najbardziej odpowiedniej strategii inwestycyjnej. Ostatecznie głównym problemem jest osiągnięcie celów finansowych klienta, a kluczowymi kwestiami są chęć i zdolność klienta do podejmowania ryzyka w celu osiągnięcia tych celów. Istnieje wiele fundamentalnych aspektów ściśle powiązanych z tymi obawami, które każdy doradca finansowy musi zbadać przed zbudowaniem solidnego portfela.
Chęć i umiejętność podejmowania ryzyka nie zawsze mogą się pokrywać. Na przykład osoba z powyższego przykładu z wysokimi aktywami i niskimi zobowiązaniami może mieć dużą zdolność do podejmowania ryzyka, ale może również być z natury konserwatywna i wykazywać niską gotowość do podejmowania ryzyka. W tym przypadku chęć i zdolność do podejmowania ryzyka są różne i będą miały wpływ na ostateczny proces budowy portfela. Odpowiednia inwestycja, która jest odpowiednia pod względem chęci i zdolności inwestora (okoliczności osobiste) do podjęcia określonego poziomu ryzyka. Konieczne jest spełnienie obu tych kryteriów. Aby inwestycja była odpowiednia, nie wystarczy stwierdzić, że jest przyjazny dla ryzyka. Aby zaryzykować, muszą także mieć odpowiednią sytuację finansową. Konieczne jest również zrozumienie charakteru zagrożeń i możliwych konsekwencji.
Kluczowe wnioski
- Jako odpowiedzialny doradca finansowy powinieneś zawsze inwestować swoich klientów w odpowiednie inwestycje, które odpowiadają zarówno ich chęci, jak i zdolności do podejmowania ryzyka.
- Tolerancja ryzyka mierzy subiektywne aspekty tolerancji ryzyka, w tym osobowość klienta, sposób, w jaki reaguje on na rzeczywiste lub potencjalne straty oraz jakie są jego cele i priorytety.
- Zdolność lub zdolność do podejmowania ryzyka mierzy obiektywne czynniki, takie jak horyzont czasowy, wiek, zapotrzebowanie na dochody i sytuacja rodzinna.
- Inne kwestie związane z ryzykiem wynikają z sytuacji płynnościowych i podatkowych, o których doradcy powinni wiedzieć przy obliczaniu ogólnego ryzyka portfela.
Tolerancja ryzyka
Tolerancja na ryzyko jest często mylona ze zdolnością do podejmowania ryzyka, ale rzeczywistość jest taka, że chociaż te dwie koncepcje są podobne i powiązane, to te dwie koncepcje są dość różne od siebie. Być może najprostszym sposobem zrozumienia tych dwóch jest potraktowanie ich jako przeciwnych stron tej samej monety.
Kiedy doradca finansowy zajmuje się tolerancją klienta na ryzyko, doradca określa psychiczną i emocjonalną zdolność klienta do radzenia sobie z ryzykiem. Zasadniczo ten aspekt zarządzania ryzykiem polega na zrozumieniu i poszanowaniu poziomu inwestycji lub ryzyka finansowego, które klient czuje się komfortowo, lub stopnia niepewności, który klient może wytrzymać bez utraty snu. Zazwyczaj poziom ryzyka, który klient uzna za akceptowalny, będzie różny w zależności od jego wieku, stabilności finansowej i bezpieczeństwa oraz celów inwestycyjnych, które klient chce lub musi osiągnąć. Doradcy czasami wykorzystują kwestionariusze lub ankiety, aby lepiej zrozumieć, jak ryzykowne powinno być podejście inwestycyjne.
Gotowość do podejmowania ryzyka odnosi się do niechęci jednostki do ryzyka. Jeśli dana osoba wyraża silne pragnienie, aby nie widzieć spadku wartości konta i jest gotowa zrezygnować z potencjalnego wzrostu wartości kapitału, aby to osiągnąć, osoba ta miałaby niską skłonność do podejmowania ryzyka i niechęć do podejmowania ryzyka. I odwrotnie, jeśli dana osoba wyraża pragnienie jak najwyższego zwrotu i jest gotowa znieść duże wahania wartości konta, aby to osiągnąć, osoba ta wykazywałaby dużą gotowość do podejmowania ryzyka i jest osobą poszukującą ryzyka.
Zdolność do ryzyka
Drugą stroną medalu jest zdolność do podejmowania ryzyka, czyli zdolność do podejmowania ryzyka. To bardziej obiektywna gra o liczbach finansowych. Doradca finansowy musi dokonać przeglądu portfela klienta, biorąc pod uwagę wskaźniki finansowe, które wskazują poziom, do którego wynik finansowy klienta może wytrzymać ryzyko w przypadku potencjalnych strat, i porównać to z tym, jak potencjalnie korzystne jest to ryzyko pod względem możliwych zysków kapitałowych. Zdolność do podejmowania ryzyka jest ograniczona przez kilka aspektów i obejmuje potencjalną potrzebę klienta w zakresie płynności lub szybkiego dostępu do gotówki, a także szybkość, z jaką klient musi osiągnąć swoje cele finansowe.
Zdolność do podejmowania ryzyka jest oceniana poprzez przegląd aktywów i pasywów danej osoby. Osoba posiadająca wiele aktywów i niewiele zobowiązań ma dużą zdolność do podejmowania ryzyka. I odwrotnie, osoba z niewielką liczbą aktywów i wysokimi zobowiązaniami ma niską zdolność do podejmowania ryzyka. Na przykład osoba z dobrze finansowanym kontem emerytalnym, wystarczającymi oszczędnościami w nagłych wypadkach i ubezpieczeniem oraz dodatkowymi oszczędnościami i inwestycjami (bez kredytu hipotecznego lub osobistego) prawdopodobnie ma dużą zdolność do podejmowania ryzyka.
Inne uwagi
Ryzyko płynności
Ryzyko płynności jest często głównym źródłem obaw klientów. Możliwość szybkiej sprzedaży aktywów i upłynnienia ich w gotówce nie zawsze jest koniecznością, ale dla większości inwestorów pocieszająca jest świadomość, że mają możliwość pokrycia nagłych lub nieprzewidzianych kosztów, takich jak nagły wypadek medyczny. Ryzyko leży w rodzajach inwestycji, które posiada klient. Na przykład doradca finansowy może doradzać inwestycjom na niepublicznym rynku kapitałowym klientom, którym mniej zależy na szybkim dostępie do gotówki, przy czym kompromisem jest możliwość uzyskania znacznie wyższych zwrotów. Z drugiej strony klienci zaniepokojeni płynnością odnieśliby korzyści z inwestycji w fundusze ETF (ETF) i akcje, które są inwestycjami, które można łatwo zlikwidować za ich godziwą wartość rynkową.
Obawy podatkowe dla inwestorów
Doradca finansowy musi również określić, w jaki sposób prawidłowo skonstruować rachunek inwestycyjny klienta, w oparciu o wszelkie obawy podatkowe, jakie może mieć klient. W dużej mierze zależy to od horyzontu czasowego klienta i celów inwestycyjnych.
Na przykład weźmy pod uwagę, że klient tworzy rachunek inwestycyjny, aby oszczędzać na emeryturę i chce odroczyć płatności podatku od inwestycji klienta do czasu przejścia na emeryturę. Większość klientów woli odraczać podatki do momentu przejścia na emeryturę, ponieważ wtedy zazwyczaj znajdą się w znacznie niższym przedziale podatkowym, ze względu na znacznie mniejszy dochód niż miał to miejsce w okresie ich aktywnego życia zawodowego. Dla klienta w tej sytuacji najlepszym działaniem, jakie może podjąć doradca finansowy, jest założenie inwestycji za pośrednictwem pojazdu, takiego jak konto Roth IRA, które generalnie umożliwia wypłaty wolne od podatków i kar po osiągnięciu przez klienta wiek 59 1/2. Jednak dla klientów, którzy przewidują częste wypłaty kapitału inwestycyjnego przed przejściem na emeryturę, inwestowanie za pośrednictwem rachunku odroczonego nie przynosi korzyści.