Subprime Meltdown
Czym był krach subprime?
Krach na rynku kredytów hipotecznych subprime był gwałtownym wzrostem kredytów hipotecznych wysokiego ryzyka, które stały się niewypłacalne począwszy od 2007 r., Przyczyniając się do najpoważniejszej recesji od dziesięcioleci. Boom mieszkaniowy w połowie 2000 roku – w połączeniu z wówczas niskimi stopami procentowymi – skłonił wielu pożyczkodawców do oferowania kredytów mieszkaniowych osobom o słabych kredytach. Kiedy pękła bańka na rynku nieruchomości, wielu kredytobiorców nie było w stanie spłacić swoich kredytów hipotecznych typu subprime.
Kluczowe wnioski
- Krach subprime był gwałtownym wzrostem kredytów hipotecznych wysokiego ryzyka, które zaczęły się niespłacać od 2007 roku.
- Boom mieszkaniowy w połowie 2000 roku, wraz z niskimi stopami procentowymi, skłonił wielu pożyczkodawców do oferowania kredytów mieszkaniowych pożyczkobiorcom, którzy mają słaby kredyt.
- Kiedy pękła bańka na rynku nieruchomości, wielu kredytobiorców nie było w stanie spłacić swoich kredytów hipotecznych typu subprime.
- Krach subprime doprowadził do kryzysu finansowego, Wielkiej Recesji i masowej wyprzedaży na rynkach akcji.
Zrozumienie krachu Subprime
W następstwie bańki technologicznej i gospodarczej traumy, która nastąpiła po atakach terrorystycznych w USA 11 września 2001 r., Rezerwa Federalna pobudziła zmagającą się gospodarkę amerykańską, obniżając stopy procentowe do historycznie niskich poziomów. W rezultacie wzrost gospodarczy w USA zaczął rosnąć. Dynamicznie rozwijająca się gospodarka doprowadziła do wzrostu popytu na domy, a następnie na kredyty hipoteczne. Jednak boom mieszkaniowy, który nastąpił, doprowadził również do rekordowego poziomu posiadanych domów w USA. W rezultacie banki i firmy hipoteczne miały trudności ze znalezieniem nowych nabywców domów.
Standardy udzielania kredytów
Niektórzy pożyczkodawcy udzielali kredytów hipotecznych tym, którzy w inny sposób nie mogliby kwalifikować się do czerpania korzyści z szału kupowania domów. Ci nabywcy domów nie otrzymali zezwolenia na tradycyjne pożyczki z powodu słabej historii kredytowej lub innych dyskwalifikujących środków kredytowych. Pożyczki te nazywane są pożyczkami subprime. Pożyczki subprime to pożyczki udzielane pożyczkobiorcom o niższej ocenie kredytowej niż to, co jest zwykle wymagane w przypadku tradycyjnych pożyczek. Tradycyjni pożyczkodawcy często odrzucali pożyczkobiorców typu subprime. W rezultacie pożyczki subprime udzielane tym pożyczkobiorcom mają zwykle wyższe oprocentowanie niż inne kredyty hipoteczne.
Od początku do połowy 2000 r. Standardy udzielania pożyczek przez niektórych pożyczkodawców uległy takiemu złagodzeniu; zapoczątkowało powstanie pożyczki NINJA : „bez dochodu, bez pracy, bez aktywów – bez problemu”. Firmy inwestycyjne chętnie kupowały te pożyczki i przekształcały je w papiery wartościowe zabezpieczone hipotecznie (MBS) i inne strukturyzowane produkty kredytowe. Papier wartościowy zabezpieczony hipoteką (MBS) to inwestycja podobna do funduszu, który zawiera koszyk pożyczek mieszkaniowych, na które płaci się okresowe oprocentowanie. Te papiery wartościowe zostały kupione od banków, które je wyemitowały, i sprzedane inwestorom w USA i za granicą.
Kredyty hipoteczne o zmiennym oprocentowaniu
Wiele kredytów hipotecznych typu subprime było pożyczkami o zmiennym oprocentowaniu. Hipotecznych zmiennym oprocentowaniu (ARM) jest rodzajem kredytu hipotecznego, gdzie stopa procentowa może zmienić przez cały okres kredytowania. Kredyt hipoteczny o zmiennej stopie procentowej zazwyczaj ma stałą stopę procentową w początkowym okresie spłaty kredytu, przy czym stopa procentowa może ulec zmianie lub zmianie w ciągu określonej liczby miesięcy lub lat. Innymi słowy, ARM mają zmienną stopę procentową, zwaną pożyczką hipoteczną o zmiennej stopie procentowej.
Wiele ARM miało początkowo rozsądne stopy procentowe, ale po pewnym okresie mogły one przywrócić znacznie wyższą stopę procentową. Niestety, gdy rozpoczęła się Wielka Recesja, kredyt i płynność wyschły – co oznaczało, że liczba udzielanych pożyczek spadła. Ponadto stopy procentowe zaczęły rosnąć, co spowodowało zresetowanie wielu kredytów hipotecznych subprime o zmiennym oprocentowaniu do wyższych stóp procentowych. Nagły wzrost oprocentowania kredytów hipotecznych odegrał główną rolę w rosnącej liczbie niespłacanych kredytów – lub nie spłacaniu kredytów – począwszy od 2007 r., A osiągając szczyt w 2009 r. Nie pomogły znaczne straty miejsc pracy w całej gospodarce. Ponieważ wielu pożyczkobiorców traciło pracę, raty kredytów hipotecznych rosły w tym samym czasie. Bez pracy refinansowanie kredytu hipotecznego do niższej stałej stopy procentowej było prawie niemożliwe.
Meltdown na Wall Street
Gdy rynek mieszkaniowy zaczął się załamać, a kredytobiorcy nie byli w stanie spłacać kredytów hipotecznych, banki nagle zostały obciążone stratami kredytowymi w swoich bilansach. Wraz ze wzrostem bezrobocia w całym kraju wielu kredytobiorców nie spłacało kredytów hipotecznych lub je przejmowało.
W sytuacji wykluczenia banki przejmują dom od kredytobiorcy. Niestety, ponieważ gospodarka znajdowała się w recesji, banki nie były w stanie odsprzedać przejętych nieruchomości za tę samą cenę, jaką pierwotnie pożyczono pożyczkobiorcom. W rezultacie banki poniosły ogromne straty, co doprowadziło do zaostrzenia akcji kredytowej, co z kolei doprowadziło do mniejszego zaciągania kredytów w gospodarce. Mniejsza liczba pożyczek spowodowała niższy wzrost gospodarczy, ponieważ przedsiębiorstwa i konsumenci nie mieli dostępu do kredytu.
Straty były tak duże w przypadku niektórych banków, że wypadły z rynku lub zostały wykupione przez inne banki, aby je ratować. Kilka dużych instytucji musiało skorzystać z pomocy rządu federalnego w ramach tzw. Troubled Asset Relief Program (TARP). Jednak ratunek był już za późno dla Lehman Brothers – firmy obligacyjnej z Wall Street – która zamknęła swoje podwoje po ponad 150 latach działalności.
Gdy inwestorzy na rynkach zobaczyli, że rząd federalny pozwolił Lehman Brothers upaść, doprowadziło to do ogromnych reperkusji i wyprzedaży na rynkach. Ponieważ coraz więcej inwestorów próbowało wyciągać pieniądze z banków i firm inwestycyjnych, instytucje te również zaczęły cierpieć. Chociaż krach subprime rozpoczął się wraz z rynkiem mieszkaniowym, wstrząsy doprowadziły do kryzysu finansowego, Wielkiej Recesji i masowych przecen na rynkach.
Przypisanie winy za stopienie Subprime Meltdown
O spowodowanie krachu subprime obwinia się kilka źródeł. Należą do nich brokerzy hipoteczni i firmy inwestycyjne, które oferowały pożyczki osobom tradycyjnie postrzeganym jako osoby wysokiego ryzyka, a także agencje kredytowe, które okazały się zbyt optymistycznie nastawione do nietradycyjnych pożyczek. Krytycy celowali również w gigantów hipotecznych Freddie Mac, którzy zachęcali do luźnych standardów kredytowania, kupując lub gwarantując setki miliardów ryzykownych pożyczek.