Ponowna denominacja

Co to jest denominacja?

Ponowna denominacja to rekalibracja waluty danego kraju, zwykle z powodu hiperinflacji i dewaluacji waluty, w wyniku której stara waluta jest wymieniana na nową po stałym kursie.

Zrozumienie denominacji

Podczas gdy znaczna inflacja jest głównym powodem denominacji waluty przez kraj, inne przyczyny obejmują decymalizację lub przystąpienie do unii walutowej. W przypadku denominacji stare banknoty i monety są zwykle wycofywane z obiegu i emitowana jest nowa waluta. Czasami stara waluta nadal krąży po ustalonej wartości w stosunku do nowych banknotów.

W przypadku denominacji ustalana jest nowa wartość dla nowych banknotów i monet. Na przykład w 2006 roku Zimbabwe zmieniło denominację swojej waluty po kursie 1000 starych dolarów Zimbabwe na jednego nowego dolara Zimbabwe.

Kiedy występuje hiperinflacja, denominacja staje się konieczna, ponieważ do ułatwienia handlu potrzeba zbyt wielu starych banknotów. Małe banknoty zasadniczo stają się bezużyteczne, jeśli do kupienia bochenka chleba potrzeba ich beczki na kółkach.

Denominacja może również nastąpić, gdy kraj przystąpi do unii walutowej, takiej jak strefa euro, i zacznie używać waluty takiej jak euro zamiast własnej. Kiedy w 1999 r. Wprowadzono euro, 12 krajów członkowskich po raz pierwszy zastosowało nową walutę w płatnościach elektronicznych i rachunkowości. Następnie w 2002 r. Przestawili się z krajowych banknotów i monet na euro.

W efekcie proces ten jest denominacją, ponieważ zmienia się wartość banknotów danego kraju. Na przykład funt irlandzki został przeliczony po kursie 0,787564 funta za euro.

Początkowo w 1999 r. Euro przyjęło 12 krajów, z marką niemiecką, hiszpańską pesetą i frankiem francuskim wśród największych walut wycofanych z obiegu. Od 2021 r. 19 krajów używa euro.

Przykład denominacji w Zimbabwe

Prawdopodobnie najbardziej znaną denominacją był dolar Zimbabwe, który obiegał 100 bilionów dolarów banknotów Zimbabwe – największy nominał waluty, jaki kiedykolwiek wyemitowano – dzięki rocznej stopie inflacji przekraczającej 231 milionów procent.

Rząd Zimbabwe kilkakrotnie zmieniał denominację swojej waluty, począwszy od 2006 roku. W tym roku w kraju rozpoczęto pierwszą reformę walutową, której celem było ograniczenie inflacji. Dolar Zimbabwe został ponownie nominowany w stosunku 1000 do jednego.

Ale inflacja pozostała na astronomicznym poziomie. Aby dotrzymać kroku, w 2007 roku wprowadzono banknot 750 000 Z $. Na początku 2008 r. W obiegu znajdowały się banknoty o nominałach 1 mln Z, 5 mln Z i 10 mln Z. Te kwoty szybko zostały zmniejszone przez serię coraz większych nowych rachunków. W lipcu 2008 r. Rząd wyemitował banknot o wartości 100 miliardów dolarów, za który w tym czasie można było kupić około trzech jaj.

W sierpniu 2008 roku rząd przeprowadził kolejną denominację. Stare banknoty można wymienić na nowe w tempie 10 miliardów do jednego. Inflacja trwała niesłabnąco i nadal pojawiały się nowe emisje waluty o oszałamiających kwotach nominalnych. W styczniu 2009 roku wyemitowano banknoty o wartości 10 bilionów dolarów, 20 bilionów dolarów, 50 bilionów dolarów i 100 bilionów dolarów.

W lutym 2009 r. Rząd po raz trzeci ponownie nominował. Starą walutę można wymienić na nową po kursie jednego biliona do jednego. Do tego czasu większość ludzi zrezygnowała z dolara Zimbabwe na rzecz dolara amerykańskiego i południowoafrykańskiego randu.

Zimbabwe przyjęło system wielowalutowy i dolaryzację w 2009 r. W 2015 r. Kraj formalnie całkowicie zrezygnował z dolara Zimbabwe. Rachunki bankowe o wartości do 175 biliardów dolarów otrzymały stałą kwotę 5 USD. Rachunki bankowe z kwotami powyżej 175 biliardów dolarów otrzymywały 1 dolar za każde posiadane 35 biliardów dolarów.