Stosunek Q: Q Tobina
Jaki jest stosunek Q lub Q Tobina?
Współczynnik Q, znany również jako Q Tobina, jest równy wartości rynkowej firmy podzielonej przez koszt odtworzenia jej aktywów. Zatem równowaga jest wtedy, gdy wartość rynkowa równa się kosztowi odtworzenia. Na najbardziej podstawowym poziomie współczynnik Q wyraża związek między wyceną rynkową a wartością wewnętrzną. Innymi słowy, jest to sposób na oszacowanie, czy dany biznes lub rynek jest zawyżony lub niedowartościowany.
Kluczowe wnioski
- Współczynnik Q został spopularyzowany przez laureata powieści Jamesa Tobina i wynaleziony w 1966 roku przez Nicholasa Kaldora.
- Współczynnik Q, znany również jako Q Tobina, mierzy, czy rynek przedsiębiorstwa lub zagregowany jest stosunkowo zawyżony lub niedoszacowany.
- Opiera się na pojęciach wartości rynkowej i wartości odtworzeniowej.
- Uproszczony wskaźnik Q to wartość rynkowa akcji podzielona przez wartość księgową kapitału własnego.
Wzór i obliczanie współczynnika Q
Wskaźnik Q jest obliczany jako wartość rynkowa przedsiębiorstwa podzielona przez wartość odtworzenia majątku firmy. Ponieważ koszt odtworzenia wszystkich aktywów jest trudny do oszacowania, analitycy często używają innej wersji wzoru do oszacowania wskaźnika Q Tobina. Przedstawia się następująco:
Tobin’s Q=Equity Market Value + Liabilities Market ValueEquity Book Value + Liabilities Book Value\ text {Tobin’s Q} = \ frac {\ text {Wartość rynkowa kapitału + Wartość rynkowa zobowiązań}} {\ text {Wartość księgowa kapitału własnego + Wartość księgowa zobowiązań}}Q Tobina=Wartość księgowa kapitału własnego + Wartość księgowa zobowiązań
Często przyjmuje się, że wartość rynkowa zobowiązań jest równoważna, a wartość księgowa zobowiązań firmy jest równoważna, ponieważ wartość rynkowa zwykle nie uwzględnia zobowiązań firmy. Zapewnia to uproszczoną wersję współczynnika Q Tobina w następujący sposób:
Co może Ci powiedzieć współczynnik Q.
Wskaźnik Q Tobina to iloraz spopularyzowany przez Jamesa Tobina z Yale University, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii, który postawił hipotezę, że łączna wartość rynkowa wszystkich spółek na giełdzie powinna być mniej więcej równa ich kosztom odtworzenia.
Chociaż Tobin jest często uznawany za jego twórcę, współczynnik ten został po raz pierwszy zaproponowany w publikacji naukowej przez ekonomistę Nicholasa Kaldora w 1966 r. We wcześniejszych tekstach stosunek ten jest czasami określany jako „Kaldor’s v.”.
Niski współczynnik Q – od 0 do 1 – oznacza, że koszt wymiany aktywów firmy jest większy niż wartość jej zasobów. Oznacza to, że akcje są niedowartościowane. I odwrotnie, wysoki Q (większy niż 1) oznacza, że akcje firmy są droższe niż koszt odtworzenia jej aktywów, co oznacza, że są one przeszacowane.
Ta miara wyceny akcji jest czynnikiem napędzającym decyzje inwestycyjne dotyczące wskaźnika Q Tobina. W odniesieniu do rynku jako całości możemy ocenić, czy cały rynek jest stosunkowo wykupiony, czy niedowartościowany; możemy przedstawić tę zależność w następujący sposób:
Q Ratio (Market)=Market Capitalization of all CompaniesReplacement Value of all Companies\ text {Q Ratio (Market)} = \ frac {\ text {Kapitalizacja rynkowa wszystkich firm}} {\ text {Wartość odtworzeniowa wszystkich firm}}Wskaźnik Q (rynek)=Wartość odtworzeniowa wszystkich firm
W przypadku firmy lub rynku współczynnik większy niż jeden teoretycznie wskazywałby, że rynek lub firma są przeszacowane. Wskaźnik, który jest mniejszy niż jeden, oznaczałby, że jest on niedowartościowany.
U podstaw tych prostych równań leży równie prosta intuicja dotycząca związku między ceną a wartością. Zasadniczo, współczynnik Q firmy Tobin potwierdza, że firma (lub rynek) jest warta tego, ile kosztuje zastąpienie. Koszt konieczny do zastąpienia biznesu (lub rynku) to jego wartość odtworzeniowa.
Wydawałoby się logiczne, że godziwa wartość rynkowa byłaby wskaźnikiem Q równym 1,0. Ale tak nie było w przeszłości. Przed 1995 r. (Dla danych aż do 1945 r.) Wskaźnik Q w USA nigdy nie osiągnął 1,0. W pierwszym kwartale 2000 roku wskaźnik Q wyniósł 2,15, podczas gdy w pierwszym kwartale 2009 roku wyniósł 0,66. Od drugiego kwartału 2020 roku wskaźnik Q wyniósł 2,12.
Wartość odtworzeniowa i współczynnik Q
Wartość odtworzenia (lub koszt odtworzenia) odnosi się do kosztu zastąpienia istniejącego środka w oparciu o jego aktualną cenę rynkową. Na przykład wartość wymiany jednego terabajta dysku twardego może dziś wynosić zaledwie 50 USD, nawet jeśli kilka lat temu zapłaciliśmy 500 USD za tę samą przestrzeń dyskową.
W tym scenariuszu ustalenie wartości wymiany byłoby łatwe, ponieważ istnieje solidny rynek dysków twardych, na podstawie którego można badać ceny. Aby określić, ile wart jest jeden terabajtowy dysk twardy, musielibyśmy po prostu określić, ile kosztuje zakup jednego terabajta dysku twardego (o porównywalnej jakości i specyfikacji) od jednego z wielu różnych dostawców na rynku. Jednak w wielu przypadkach wartość odtworzeniowa aktywów może okazać się znacznie bardziej nieuchwytna.
Weźmy na przykład firmę, która posiada skomplikowane oprogramowanie dostosowane do jej działalności. Ze względu na wysoce wyspecjalizowany charakter na rynku może nie być porównywalnych alternatyw. W przeciwieństwie do naszego poprzedniego przykładu, nie mogliśmy po prostu sprawdzić, za ile sprzedaje się podobne oprogramowanie, ponieważ wystarczająco podobne oprogramowanie by nie istniało. Zatem obiektywne oszacowanie wartości odtworzeniowej oprogramowania byłoby trudne, jeśli nie niemożliwe.
Podobne okoliczności pojawiają się w różnych kontekstach biznesowych, od skomplikowanych maszyn przemysłowych i niejasnych aktywów finansowych po wartości niematerialne, takie jak wartość firmy. Ze względu na nieodłączną trudność w określeniu wartości odtworzeniowej tych i podobnych aktywów, wielu inwestorów nie uważa wskaźnika Q Tobina za wiarygodne narzędzie do wyceny poszczególnych spółek.
Przykład użycia współczynnika Q
Wzór na współczynnik Q Tobina bierze całkowitą wartość rynkową firmy i dzieli ją przez całkowitą wartość aktywów firmy. Na przykład załóżmy, że firma ma aktywa o wartości 35 milionów dolarów. Posiada również 10 milionów pozostających w obrocie akcji po 4 dolary za akcję. W tym przykładzie stosunek Q Tobina będzie wyglądał następująco:
Ponieważ współczynnik jest większy niż 1,0, wartość rynkowa przekracza wartość odtworzenia, więc możemy powiedzieć, że firma jest przeszacowana i może być sprzedażą.
Niedowartościowana firma, ze wskaźnikiem mniejszym niż jeden, byłaby atrakcyjna dla korporacyjnych najeźdźców lub potencjalnych nabywców, ponieważ mogą chcieć kupić firmę zamiast tworzyć podobną firmę. Prawdopodobnie spowodowałoby to wzrost zainteresowania spółką, co zwiększyłoby jej cenę akcji, co z kolei zwiększyłoby wskaźnik Q Tobina.
Jeśli chodzi o firmy przewartościowane, to te ze wskaźnikiem wyższym niż jeden mogą dostrzec zwiększoną konkurencję. Wskaźnik wyższy niż jeden wskazuje, że firma zarabia stawkę wyższą niż koszt odtworzenia, co spowodowałoby, że osoby fizyczne lub inne firmy tworzyłyby podobne rodzaje działalności w celu uzyskania części zysków. Obniżyłoby to udziały rynkowe istniejącej firmy, obniżyło jej cenę rynkową i spowodowałoby spadek wskaźnika Q Tobina.
Ograniczenia stosowania współczynnika Q
Q Tobina jest nadal używany w praktyce, ale od tamtej pory inni odkryli, że fundamenty przewidują wyniki inwestycji znacznie lepiej niż wskaźnik Q, w tym stopę zysku – albo dla firmy, albo dla średniej stopy zysku dla gospodarki danego kraju.
Inni, jak Doug Henwood w swojej książce Wall Street: How It Works and For Whom, uważają, że współczynnik Q nie pozwala dokładnie przewidzieć wyników inwestycji w ważnym okresie. Dane zawarte w oryginalnym artykule Tobina (1977) obejmowały lata 1960–1974, okres, dla którego Q wydawało się całkiem dobrze wyjaśniać inwestycje. Ale patrząc na inne okresy, Q nie przewiduje przeszacowania lub niedowartościowania rynków lub firm. Podczas gdy Q i inwestycja zdawały się iść razem w pierwszej połowie lat 70., Q załamał się podczas bessy na giełdach późnych lat 70., nawet gdy inwestycje w aktywa rosły.