Money Market Mayhem: The Reserve Fund Meltdown

16 września 2008 r. Rezerwowy Fundusz Podstawowy złamał grosze, gdy jego wartość aktywów netto (NAV) spadła do 0,97 centa na akcję. Był to jeden z pierwszych przypadków w historii inwestowania, kiedy detaliczny fundusz rynku pieniężnego nie zdołał utrzymać 1 USD NAV na akcję. Konsekwencje wywołały falę wstrząsów w branży.

Anatomia topnienia

The Reserve, zarządzający funduszem z siedzibą w Nowym Jorku , specjalizujący się w rynkach pieniężnych, posiadał aktywa o wartości 64,8 miliarda dolarów w Reserve Primary Fund. Funduszowi przydzielono 785 mln USD na krótkoterminowe pożyczki udzielone przez Lehman Brothers. Pożyczki te, znane jako papiery komercyjne, stały się bezwartościowe, gdy Lehman ogłosił upadłość, powodując spadek wartości aktywów netto funduszu rezerwowego poniżej 1 dolara.

Chociaż dokument Lehmana stanowił tylko niewielką część aktywów funduszu rezerwowego (mniej niż 1,5%), inwestorzy byli zaniepokojeni wartością pozostałych udziałów funduszu. Obawiając się o wartość swoich inwestycji, zaniepokojeni inwestorzy wycofali swoje pieniądze z funduszu, który odnotował spadek aktywów o prawie dwie trzecie w ciągu około 24 godzin. Nie mogąc zrealizować żądań wykupu, Fundusz Rezerwowy wstrzymał wykupy na maksymalnie siedem dni. Gdy nawet to nie wystarczyło, fundusz został zmuszony do wstrzymania działalności i rozpoczęcia likwidacji.

To było zaskakujące zakończenie dla historycznego funduszu i otrzeźwiająca pobudka dla inwestorów i branży rynkach kredytowych, na których postępował krach kredytowy na pełną skalę, a papiery komercyjne znajdowały się w epicentrum klęski.

Papiery komercyjne stały się powszechnym składnikiem funduszy rynku pieniężnego, ponieważ ewoluowały od posiadania wyłącznie obligacji rządowych – od początku istnienia filarów funduszy rynku pieniężnego – w celu zwiększenia rentowności. Podczas gdy obligacje rządowe są zabezpieczone pełną wiarą i kredytem rządu Stanów Zjednoczonych, papiery komercyjne nie.

Pomimo braku wsparcia ze strony rządu, ryzyko związane z posiadaniem papierów komercyjnych było historycznie uważane za niskie, ponieważ pożyczki są udzielane na okres krótszy niż jeden rok. Podczas gdy połączenie bardziej atrakcyjnych rentowności i stosunkowo niskiego ryzyka przyciągnęło wiele funduszy rynku pieniężnego, ryzyko dogoniło rezerwowy fundusz podstawowy.

Następstwa

Upadek funduszu rezerwowego był złą wiadomością dla dostawców funduszy rynku pieniężnego na różnych frontach. Przede wszystkim groziło załamanie, gdyż Fundusz Rezerwowy nie był jedynym funduszem rynku pieniężnego posiadającym papiery komercyjne. Kilkanaście towarzystw funduszy zostało zmuszonych do udzielenia wsparcia finansowego swoim funduszom rynku pieniężnego, aby uniknąć złamania grosza.

Nawet fundusze, na które nie miały wpływu złe papiery komercyjne (pamiętajcie, Lehman i AIG były wierzchołkiem góry lodowej) stanęły przed możliwością masowych żądań umorzenia od inwestorów, którzy nie mieli dostatecznej wiedzy na temat swoich portfeli.

W obawie przed takim atakiem na fundusze rynku pieniężnego wkroczył rząd federalny, wydając ubezpieczenie finansowane przez podatników. W ramach programu tymczasowych gwarancji dla funduszy rynku pieniężnego Departament Skarbu USA zagwarantował inwestorom, że wartość każdej akcji funduszu rynku pieniężnego posiadana na koniec dnia 19 września 2008 r. Pozostanie na poziomie 1 USD za akcję.

Inwestorzy Funduszu Rezerwowego nie kwalifikowali się do udziału w programie sponsorowanym przez rząd. Fundusz rozpoczął likwidację od serii wpłat, ale rok później wielu akcjonariuszy nadal czekało na zwrot części pozostałych aktywów. Wartość tych aktywów uległa dalszemu obniżeniu, gdy kierownictwo funduszu powołało się na klauzulę, która umożliwiała im utrzymywanie aktywów w celu pokrycia oczekiwanych opłat prawnych i księgowych związanych z roszczeniami wynikającymi z krachu.

Dlaczego to miało znaczenie?

Fundusz Rezerwowy miał bogatą historię, został opracowany przez Bruce’a Benta, człowieka często nazywanego „ojcem branży funduszy pieniężnych”. Niepowodzenie tego funduszu było poważnym ciosem dla branży usług finansowych i ogromnym szokiem dla inwestorów.

Przez trzy dekady fundusze rynku pieniężnego były sprzedawane opinii publicznej w założeniu, że są bezpiecznymi, płynnymi miejscami do parkowania pieniędzy. Prawie co 401 (k) plan w kraju sprzedaje fundusze rynku pieniężnego inwestorom, zakładając, że są one klasyfikowane jako środki pieniężne.

W obliczu katastrofy funduszu rezerwowego inwestorzy zaczęli wątpić w bezpieczeństwo funduszy rynku pieniężnego. Jeśli „gotówka” nie jest już bezpieczna, pojawia się pytanie: „gdzie inwestorzy mogą lokować swoje pieniądze?” W sytuacji gdy rynki akcji i obligacji tracą na wartości, a fundusze rynku pieniężnego nie utrzymują swojej wartości, wpychanie pieniędzy do materaca nagle stało się atrakcyjnym i odpowiednim wyborem dla konserwatywnych inwestorów.

Rząd ratowania, natomiast konieczne, aby utrzymać zaufanie do systemu finansowego, otworzyło kolejny zestaw pytań dotyczących stosowności wsparcia rządowego. Zachęcał również ustawodawców do poruszenia kwestii regulacji i nadzoru finansowego oraz ponownego przeanalizowania zasad dotyczących funduszy rynku pieniężnego i prowadzonych przez nie inwestycji. Związek między chciwością a kapitalizmem również znalazł się w centrum uwagi, ponieważ wizja Wall Street wspieranej przez Main Street w kolejnej nieudanej inwestycji przedstawiała niezbyt przyjemny obraz.

Podsumowanie

Klęska funduszu rezerwowego stanowi dla inwestorów wyraźne przypomnienie o wartości zrozumienia inwestycji w portfelu. Podkreśla również znaczenie rozważenia zarówno zalet, jak i wad potencjalnych inwestycji.