Porozumienie monetarne z 1951 r
Co to jest porozumienie monetarne z 1951 r?
Porozumienie monetarne z 1951 r. Było porozumieniem między Sekretarzem Skarbu USA a Zarządem Rezerwy Federalnej (Fed). Jest również znany jako Umowa Skarbu i Rezerwy Federalnej. Głównym osiągnięciem porozumienia było przywrócenie niezależności Rezerwy Federalnej. Pakt ten utorował drogę do roli Fed we współczesnej amerykańskiej polityce monetarnej jako banku centralnego kraju.
Kluczowe wnioski:
- Porozumienie monetarne z 1951 r. Było porozumieniem między Sekretarzem Skarbu USA a Fedem.
- Porozumienie przywróciło niezależność Rezerwy Federalnej i utorowało drogę Fed do kontroli polityki pieniężnej jako banku centralnego kraju.
- Fed manipuluje podażą pieniądza i wpływa na stopy procentowe.
Zrozumieć układ monetarny z 1951 r
W 1951 r. Departament Skarbu i Fed zawarły porozumienie znane również jako Porozumienie między Skarbem a Rezerwą Federalną. To porozumienie położyło podwaliny pod nowoczesną Rezerwę Federalną.
Porozumienie monetarne z 1951 r. Wywarło znaczący wpływ na dzisiejsze funkcjonowanie Fed. W 1913 r. Fed po raz pierwszy przejął odpowiedzialność za ustalanie polityki pieniężnej. Korzystając z polityki pieniężnej, Fed może manipulować podażą pieniądza i wpływać na stopy procentowe. Podczas gdy niektórzy uważają, że Fed jest niezbędny do łagodzenia wahań w gospodarce, inni uważają, że jego polityka jest w rzeczywistości odpowiedzialna za cykle koniunkturalne. Tak czy inaczej, polityka Fed ma znaczący wpływ na strukturę i ruchy amerykańskiej gospodarki.
Tło Porozumienia z 1951 r
Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej w 1941 r. Rok później, w 1942 r., Departament Skarbu USA zwrócił się do Fed o utrzymanie niezwykle niskich stóp procentowych w celu utrzymaniastabilnego rynku papierów wartościowych i umożliwienia rządowi pożyczania pieniędzy po niższych stopach procentowych w celu finansowania zaangażowania USA na wojnie.
Marriner Eccles był wówczas przewodniczącym Fed. Opowiadał się za finansowaniem wojny poprzez podnoszenie podatków, a nie poprzez niskooprocentowane pożyczki dla rządu. Jednak pilność wojny skłoniła Eccles do uszanowania prośby Sekretarza Skarbu i utrzymania niskich stóp procentowych. Aby sfinansować te niskooprocentowane pożyczki, Fed kupił duże ilości rządowych papierów wartościowych.
Do 1947 roku wojna trwała już dwa lata, ale inflacja przekroczyła 17%. Fed próbował ograniczyć tę inflację, ale ustalanie stóp procentowych nadal utrzymywało się na poziomie z czasów wojny. Stopy procentowe nie uległy zmianie, ponieważ prezydent Truman i sekretarz skarbu chcieli chronić wartość obligacji wojennych kraju.
W 1951 roku kraj przystąpił do wojny koreańskiej, a inflacja wzrosła do ponad 21%. Fed i Federalny Komitet Otwartego Rynku (FMOC) zgodzili się, że odblokowanie stóp procentowych jest konieczne, aby uniknąć kontynuacji inflacji i kolejnej depresji. Spotkali się z prezydentem Trumanem i osiągnęli porozumienie.
Porozumienie przewidywało, że Fed będzie nadal wspierał cenę pięcioletnich obligacji przez okres, po którym rynek obligacji będzie musiał przejąć odpowiedzialność za te emisje.