Nadużycie
Co to jest nadużycie?
Malfeasance to akt jawnego sabotażu, w którym jedna ze stron umowy popełnia czyn, który powoduje celowe uszkodzenie. Strona, która poniesie szkodę z tytułu nadużycia, jest uprawniona do ugody na drodze postępowania cywilnego. Udowodnienie nadużycia w sądzie jest często trudne, ponieważ rzadko ustalana jest prawdziwa definicja.
Kluczowe wnioski
- Nadużycie odnosi się do umyślnego i celowego działania, które powoduje uraz lub szkodę stronie.
- Korporacyjne nadużycia polegają na tym, że kierownictwo firmy celowo ukrywa finansową rzeczywistość firmy, co może prowadzić do skandalu księgowego, który boli akcjonariuszy.
- Oszustwa finansowe lub schematy Ponzi to inne przykłady nadużyć, które mogą oczerniać nieświadomych inwestorów.
- Nadużycia są przedmiotem postępowania sądowego, chociaż takie przypadki są zwykle trudne do udowodnienia w sądzie.
Zrozumieć nadużycia
Nadużycia korporacyjne to poważne i drobne przestępstwa popełnione przez funkcjonariuszy lub kluczowych pracowników firmy. Takie przestępstwa mogą obejmować popełnienie umyślnych czynów szkodzących korporacji lub niewykonanie obowiązków i przestrzeganie powiązanych przepisów. Nadużycia korporacyjne mogą skutkować poważnymi problemami w branży lub gospodarce danego kraju. Wraz ze wzrostem liczby nadużyć korporacyjnych kraje przyjmują więcej przepisów i podejmują więcej środków zapobiegawczych, minimalizując liczbę przestępstw na świecie.
Strona, która ponosi odszkodowanie z tytułu nadużycia, jest uprawniona do ugody w drodze postępowania cywilnego, ale udowodnienie nadużycia w sądzie jest często trudne i może być zarówno czasochłonne, jak i kosztowne.
Nadużycia nie należy mylić z nadużyciami, które są aktem angażowania się w działanie lub obowiązkiem, ale nie wykonują go prawidłowo. Misfeasance odnosi się do niezamierzonego działania. Jednak nadużycie jest świadomym i zamierzonym aktem wyrządzenia krzywdy. Różni się również od zaniechania lub braku działań, które pomogą zapobiec wystąpieniu szkody lub szkody.
Przykłady nadużyć korporacyjnych
Enron
W październiku 2001 roku Enron Corporation ujawniła kwartalną stratę w wysokości 618 milionów dolarów. Enron ukrywał znaczne straty finansowe, stosując kreatywną księgowość pod radą swojego audytora, firmy Arthur Andersen. Firma została uznana za winną niszczenia obciążających dokumentów związanych z doradztwem i audytem Enronu. Wydawanie oszukańczych finansów i spiskowanie w celu utrudnienia wymiaru sprawiedliwości poprzez ukrywanie lub niszczenie dokumentów to poważne przestępstwa.
Widząc wyzwania finansowe, przed jakimi stanął Enron, kierownictwo promowało akcje firmy wśród pracowników i inwestorów publicznych jako o dobrych perspektywach finansowych. Gdy akcje osiągnęły wysokie ceny, dyrektorzy sprzedali swoje akcje.Ówczesny prezydent Jeffrey Skilling osiągnął łączny zysk w wysokości ponad 62 milionów dolarów ze swoich akcji Enron, mając pełną wiedzę na temat zbliżającej się katastrofy finansowej, aby uniknąć utraty milionów dolarów, gdy cena akcji spadła. Kłamstwo na temat kondycji finansowej firmy z zamiarem osiągnięcia zysku ze sprzedaży akcji to oszustwo związane z papierami wartościowymi.
Tyco
W 2002 roku dyrektor generalny (CEO) i dyrektor finansowy (CFO) firmy Tyco zostali oskarżeni o finansowanie ich bogatego stylu życia poprzez sprzeniewierzenie korporacji. Kierownictwo wykorzystywało fundusze firmy przy zakupie luksusowych domów, wystawnych wakacji i drogiej biżuterii, oszukując akcjonariuszy z milionów dolarów.
Madoff
W 2008 roku Bernie Madoff oszukał inwestorów z miliardów dolarów za pośrednictwem firmy inwestycyjnej, którą założył jako program Ponzi. Jego firma działała przez dziesięciolecia i pozyskiwała pieniądze od wyrafinowanych międzynarodowych inwestorów. Sprawa Madoffa jest nadal uważana za jeden z największych przypadków nadużyć finansowych w Stanach Zjednoczonych.
Paulsona
W kwietniu 2010 r. Amerykańska Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) oskarżyła Grupę Goldman Sachs o oszustwa związane z papierami wartościowymi za nieujawnienie, że inwestor funduszu hedgingowego John Paulson wybrał obligacje zabezpieczające zabezpieczone zobowiązanie dłużne (CDO) Goldman sprzedane swoim klientom. Paulson wybrał CDO, ponieważ uważał, że obligacje zostaną niewypłacalne i chciał agresywnie je skrócić, kupującdla siebie swapy ryzyka kredytowego. Tworzenie i sprzedaż syntetycznych instrumentów CDOpogorszyło kryzys finansowy, zwiększającstraty inwestorów, oferując więcej papierów wartościowych, na które można postawić. Paulson otrzymał 1 miliard dolarów za swoje zamiany, podczas gdy inwestorzy stracili miliard dolarów dzięki CDO.