Fundusz Stabilizacji Makroekonomicznej (MES)
Co to jest Fundusz Stabilizacji Makroekonomicznej (MES)?
Fundusz Stabilizacji Makroekonomicznej (MES) został utworzony przez Wenezuelę w celu stabilizacji przepływów pieniężnych z wydobycia ropy. Jednak administracja prezydenta Hugo Cháveza, który wkrótce potem doszedł do władzy, zignorowała fundusz i próbowała go później zlikwidować. Według doniesień jego administracja wykorzystywała wpływy funduszu do subsydiowania cen ropy i na różne nieudane programy gospodarcze w całym kraju.
Kluczowe wnioski
- Fundusz Stabilizacji Makroekonomicznej (MES) był funduszem utworzonym przez rząd Wenezueli w celu zabezpieczenia się przed zmiennością na rynku ropy naftowej.
- Fundusz otrzymał wpływy równe różnicy między ceną referencyjną za baryłkę ropy a ceną dzienną. Dochody te miały zostać zainwestowane w instrumenty generujące dochód.
- Podobno administracja prezydenta Hugo Cháveza zignorowała, a następnie podjęła próbę zlikwidowania funduszu.
- Fundusze stabilizacyjne są przydatne do ochrony lokalnych gospodarek krajów produkujących ropę przed niestabilnością na międzynarodowych rynkach ropy.
Zrozumieć Fundusz Stabilizacji Makroekonomicznej (MES)
Fundusz Stabilizacji Makroekonomicznej, czyli Fondo de Estabilización Macroeconómico (FEM) (jak nazywa się go w języku hiszpańskim), został utworzony w 1998 r. Na wniosek Międzynarodowego Funduszu Walutowego, czyli MFW, jako fundusz otrzymujący dochody z wydobycia ropy naftowej powyżej określonej ceny za baryłkę i wypłacić różnicę, jeśli cena spadła poniżej tego poziomu.
Regulacja funduszu przez zarząd banku centralnego rozpoczęła się w 1999 r. Do grudnia 2001 r. Fundusz miał aktywa 7,1 mld USD, aw 2003 r. Rząd wykorzystał fundusz na pokrycie deficytu budżetowego, wypłacając ponad 6 mld USD.. W listopadzie 2018 roku fundusz posiadał zaledwie 3 miliony dolarów.
Różne obliczenia wykazały, że Wenezuela mogłaby uniknąć kryzysu w swojej gospodarce, który rozpoczął się w 2012 r., Gdyby przekazała funduszowi pieniądze z dochodów z ropy naftowej. Według jednej kalkulacji, kraj ten mógł zaoszczędzić 146 miliardów dolarów w latach 1999-2014, kiedy to ceny ropy gwałtownie wzrosły. The Economist bardziej ostrożnie szacuje oszczędności w wysokości 26 miliardów dolarów do 2012 roku. Ponowne zainwestowanie tej kwoty w dług publiczny i programy generujące dochody przyniosłoby rządowi dalsze dochody. Norwegia, która ma podobny fundusz, uzyskała wyższe zwroty z inwestycji. Rząd Wenezueli mógł uzyskać dochody w podobny sposób.
MFW zasugerował ustalenie ceny ropy w wysokości 9 dolarów za baryłkę jako odniesienie, kiedy fundusz został utworzony. Biorąc pod uwagę zmienność rynku ropy naftowej, kolejne napływy funduszy miały być obliczane przy użyciu różnicy między średnią ceną baryłki ropy z ostatnich pięciu lat a ceną dzienną. MES otrzyma różnicę, która zostanie zainwestowana w dług publiczny lub inne tego typu instrumenty w celu generowania dochodu.
Fundusze stabilizacyjne
Fundusz stabilizacyjny to mechanizm utworzony przez rząd lub bank centralny w celu ochrony krajowej gospodarki przed dużymi napływami dochodów, na przykład z towarów takich jak ropa. Podstawową motywacją jest utrzymanie stałych dochodów budżetowych w obliczu dużych wahań cen surowców, a także unikanie inflacji. Odbywa się to zwykle poprzez zakup długu denominowanego za granicą, zwłaszcza jeśli celem jest zapobieżenie przegrzaniu krajowej gospodarki.
Pierwszy taki fundusz powstał w Kuwejcie w 1953 r. Od tego czasu utworzono fundusze stabilizacyjne dla Rosji, Norwegii, Chile, Omanu, Kuwejtu, Papui Nowej Gwinei i Iranu. Mogą być również utworzone w celu stabilizacji kursu walutowego w ramach Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, brytyjskiego rachunku wyrównawczego walutowego oraz amerykańskiego funduszu stabilizacji kursów walut.
Uzależnienie od dochodów z zasobów naturalnych zwykle powoduje niestabilność budżetową i niestabilność makroekonomiczną. Zmniejszenie tej zależności utrudnia tzw. Choroba holenderska, która pojawia się, gdy produkcja surowców naturalnych przyciąga duży napływ kapitału zagranicznego. To z kolei powoduje aprecjację realnych kursów walutowych i osłabia konkurencyjność krajowych sektorów zbywalnych. Stan rachunku obrotów bieżących pogarsza się, przez co gospodarka jest podatna na wahania cen. Ponadto rządy gospodarek bogatych w zasoby, zwłaszcza tych, którym brakuje solidnych ram instytucjonalnych i prawnych, mają tendencję do ponadproporcjonalnego wzrostu wydatków uznaniowych w następstwie napływu funduszy opartych na surowcach.
Badania wykazały, że fundusze stabilizacyjne przyczyniają się do łagodzenia wydatków publicznych. Zmienność wydatkóww krajach posiadających fundusze stabilizacyjne może być od 10% do 15% niższa niż w gospodarkach bez nich. Fundusze stabilizacyjne mogą złagodzić zmienność wydatków. Silne ramy instytucjonalne mają kluczowe znaczenie w zarządzaniu funduszami stabilizacyjnymi i ich zasobami. Dywersyfikacja produktów eksportowych ma tendencję do zmniejszania zmienności wydatków. Kraje o lepiej zarządzanych wydatkach rzeczywistych mają mniej zmienne wydatki publiczne. Wówczas krajowe i międzynarodowe rynki finansowe mogą funkcjonować jako bufory łagodzące wydatki. Wykazano, że lepsze instytucje zmniejszają niestabilność fiskalną.