Wprowadzenie do międzynarodowego efektu Fishera
Jaki jest międzynarodowy efekt Fishera?
Międzynarodowy Efekt Fishera (IFE) jest modelem kursowa zaprojektowany przez ekonomista Irving Fisher w 1930 roku. Opiera się na obecnych i przyszłych wolnych od ryzyka nominalnych stopach procentowych, a nie na czystej inflacji, i służy do przewidywania i zrozumienia obecnych i przyszłych ruchów cen kasowych. Aby ten model działał w najczystszej postaci, zakłada się, że wolne od ryzyka aspekty kapitału muszą mieć możliwość swobodnego przepływu między krajami, które składają się na określoną parę walutową.
Tło efektu Fishera
Decyzja o zastosowaniu czystego modelu stopy procentowej zamiast modelu inflacji lub jakiejś kombinacji wynika z założenia Fishera, żezmiany oczekiwanych stóp inflacji nie mają wpływu na rzeczywiste stopy procentowe, ponieważ obie z czasem ulegną wyrównaniu w drodze arbitrażu rynkowego;inflacja jest zawarta w nominalnej stopie procentowej i uwzględniana w prognozach rynkowych dotyczących ceny waluty. Zakłada się, że ceny kasowe w naturalny sposób osiągną parytet z doskonałymi rynkami zamówień. Jest to znane jako efekt Fishera, którego nie należy mylić z międzynarodowym efektem Fishera. Polityka pieniężna wpływa na efekt Fishera, ponieważ determinuje nominalną stopę procentową.
Fisher uważał, że model czystej stopy procentowej jest raczej głównym wskaźnikiem, który przewiduje przyszłe ceny w walutach kasowych za 12 miesięcy w przyszłości. Drobnym problemem związanym z tym założeniem jest to, że nigdy nie możemy z całą pewnością poznać ceny spot lub dokładnej stopy procentowej. Nazywa się to niezabezpieczonym parytetem odsetek. Pytanie do współczesnych badań brzmi: czy Międzynarodowy efekt Fishera działa teraz, kiedy waluty mogą swobodnie unosić się w obrocie? Od lat trzydziestych do siedemdziesiątych XX wieku nie mieliśmy odpowiedzi, ponieważ kraje kontrolowały swoje kursy walutowe ze względów gospodarczych i handlowych. To nasuwa pytanie: czy zaufano modelowi, który tak naprawdę nie został w pełni przetestowany? Zdecydowana większość badań dotyczyła tylko jednego kraju i porównywała ten kraj z walutą Stanów Zjednoczonych.
Efekt Fishera a IFE
Model efektu Fishera mówi, że nominalne stopy procentowe odzwierciedlają realną stopę zwrotu i oczekiwaną stopę inflacji. Zatem różnica między realnymi i nominalnymi stopami procentowymi jest określana przez oczekiwane stopy inflacji. Przybliżona nominalna stopa zwrotu jest równa rzeczywistej stopie zwrotu plus oczekiwanej stopie inflacji. Na przykład, jeśli realna stopa zwrotu wynosi 3,5%, a oczekiwana inflacja wynosi 5,4%, to przybliżona nominalna stopa zwrotu wynosi 0,035 + 0,054 = 0,089, czyli 8,9%. Dokładna formuła to:
co w tym przykładzie byłoby równe 9,1%. IFE idzie o krok dalej, zakładając, że aprecjacja lub deprecjacja cen walut jest proporcjonalna do różnic w nominalnych stopach procentowych. Nominalne stopy procentowe automatycznie odzwierciedlałyby różnice w inflacji według parytetu siły nabywczej lub systemu bez arbitrażu.
IFE w akcji
Na przykład załóżmy, że kurs kasowy GBP / USD wynosi 1,5339, a bieżąca stopa procentowa wynosi 5% w Stanach Zjednoczonych i 7% w Wielkiej Brytanii. IFE przewiduje, że kraj o wyższej nominalnej stopie procentowej (w tym przypadku Wielka Brytania) odczuje deprecjację swojej waluty. Oczekiwaną przyszłą stopę kasową oblicza się, mnożąc stopę kasową przez stosunek zagranicznej stopy procentowej do krajowej stopy procentowej: 1,5339 x (1,05 / 1,07) = 1,5052. IFE oczekuje, że GBP osłabi się w stosunku do USD (zakup jednego GBP będzie kosztował tylko 1,5052 USD w porównaniu z 1,5339 USD wcześniej), więc inwestorzy w którejkolwiek walucie osiągną ten sam średni zwrot (tj. Inwestor w USD uzyska niższe oprocentowanie w wysokości 5% ale zyska również na aprecjacji dolara).
W perspektywie krótkoterminowej IFE jest generalnie niewiarygodny ze względu na liczne krótkoterminowe czynniki, które wpływają na kursy walutowe oraz prognozy stóp nominalnych i inflacji. Długoterminowe efekty International Fisher Effects okazały się nieco lepsze, ale niewiele. Kursy walutowe ostatecznie kompensują różnice w stopach procentowych, ale często pojawiają się błędy prognoz. Pamiętaj, że staramy się przewidzieć kurs rynkowy w przyszłości. IFE zawodzi, zwłaszcza gdy zawodzi parytet siły nabywczej. Jest to definiowane jako sytuacja, w której ceny dóbr nie mogą być wymieniane w każdym kraju na zasadzie jeden do jednego po skorygowaniu o zmiany kursu wymiany i inflację. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: 4 sposoby prognozowania zmian walut ).
Podsumowanie
Kraje nie zmieniają stóp procentowych o taką samą wielkość, jak w przeszłości, więc IFE nie jest tak wiarygodny, jak kiedyś. Zamiast tego, celem bankierów centralnych w dzisiejszych czasach nie jest cel stopy procentowej, ale raczej cel inflacyjny, w którym stopy procentowe są określane przez oczekiwaną stopę inflacji. Bankierzy centralni koncentrują się na wskaźniku cen konsumpcyjnych (CPI) w ich kraju, aby mierzyć ceny i dostosowywać stopy procentowe do cen w gospodarce. Modele Fishera mogą nie być praktyczne do wdrożenia w codziennych transakcjach walutowych, ale ich użyteczność polega na ich zdolności do zilustrowania oczekiwanego związku między stopami procentowymi, inflacją i kursami wymiany. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: Korzystanie z parytetu stóp procentowych w handlu na rynku Forex ).