Międzynarodowa ustawa bankowa z 1978 r
Co to jest międzynarodowa ustawa bankowa z 1978 r?
Międzynarodowa ustawa bankowa z 1978 r. Poddała wszystkie amerykańskie oddziały i agencje zagranicznych banków pod kontrolę amerykańskich organów nadzoru bankowego. Umożliwiło to zapewnienie tym oddziałom ubezpieczenia Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). Wymagało również od nich przestrzegania amerykańskich przepisów bankowych związanych z takimi kwestiami, jak rezerwy, rachunkowość i wymogi regulacyjne, tak aby wszystkie banki działające na rynku krajowym były traktowane jednakowo z perspektywy regulacyjnej.
Kluczowe wnioski
- Międzynarodowa ustawa bankowa była ustawą uchwaloną w 1978 r., Na mocy której zagraniczne jednostki bankowe działające w Stanach Zjednoczonych podlegały amerykańskim organom regulacyjnym i FDIC.
- Przed wprowadzeniem tej ustawy amerykańskie oddziały zagranicznych banków podlegały zlepkowi przepisów obowiązujących w poszczególnych stanach.
- Wraz z ustawą wszystkie banki, krajowe i zagraniczne, działające w granicach USA, zostały objęte tymi samymi jednolitymi przepisami regulacyjnymi i kontrolą.
Zrozumieć międzynarodową ustawę bankową z 1978 r
Międzynarodowa ustawa bankowa z 1978 r. Była pierwszym aktem prawnym uchwalonym w USA, które wprowadziło krajowe oddziały zagranicznych banków działających w USA w ramy federalnych regulacji bankowych. Do tego czasu zagraniczne banki działające w USA podlegały różnym prawom stanowym, które nie miały jedności na poziomie krajowym w zakresie ich traktowania. Dało to zagranicznym bankom zarówno pewne zalety, jak i wady w porównaniu z bankami amerykańskimi.
Na przykład banki zagraniczne miały tę przewagę, że mogły otwierać oddziały między stanami, ale ucierpiały, próbując przyciągnąć depozyty detaliczne, ponieważ nie mogły zaoferować ubezpieczenia FDIC.
Naciski na ustawodawstwo dotyczące amerykańskich oddziałów zagranicznych banków nasiliły się w latach siedemdziesiątych, gdy liczba i wielkość zagranicznych banków działających w USA znacznie wzrosła. W 1973 r. W USA działało 60 banków zagranicznych o aktywach 37 mld USD; do kwietnia 1978 r. liczba ta wzrosła do 122 banków z aktywami o wartości 90 mld USD. Na tym etapie posiadali również pożyczki o wartości 26 mld USD w USA. Statystyki te oznaczały, że poprzednia koncepcja banków zagranicznych jako wyspecjalizowanych instytucji finansujących głównie handel zagraniczny nie miała już zastosowania, a ich szerokie zaangażowanie w ogólne usługi bankowe uwypukliło wezwania do nadzoru federalnego.
Zagadnienia związane z Międzynarodową ustawą bankową z 1978 r
Bank Rezerwy Federalnej i Departamentu Skarbu USA były szczególnie zaniepokojony tym, że zagraniczne banki miały przewagę nad bankami krajowymi w pozyskiwaniu depozytów przez ich multi-państwowych operacji, z depozytów przy czym kluczowe znaczenie dla działalności banku. W połączeniu z różnorodnością usług, jakie te banki mogły oferować, istniały poważne obawy, że jeśli pozwoli się utrzymać status quo, tylko kilka dużych banków krajowych będzie w stanie konkurować z zagranicznymi instytucjami.
W ustawie z 1978 r. Podjęto próbę rozwiązania tych problemów, ustanawiając zasady promujące konkurencyjną równość między bankami zagranicznymi i krajowymi, przy jednoczesnym zachowaniu zdolności państw do przyciągania kapitału i tworzenia międzynarodowych centrów bankowych. Jednocześnie ustawa umożliwiła władzom federalnym regulowanie i nadzorowanie zagranicznych banków działających w USA (ważny czynnik stabilności systemu bankowego). W związku z tym banki zagraniczne muszą przestrzegać tych samych wskaźników rezerw i innych wymogów regulacyjnych, co banki krajowe, w tym wymogów sprawozdawczych i egzaminacyjnych. Kontrola wymagań rezerwowych tych banków pozwala również Rezerwie Federalnej na skuteczniejsze ustalanie polityki pieniężnej.