Krótka historia agencji ratingowych
Ratingi kredytowe dostarczają inwestorom detalicznym i instytucjonalnym informacji, które pomagają im w określeniu, czy emitenci obligacji i innych instrumentów dłużnych oraz papierów wartościowych o stałym dochodzie będą w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań.
Wystawiając oceny listowe, agencje ratingowe (CRA) zapewniają obiektywne analizy i niezależne oceny przedsiębiorstw i krajów, które emitują takie papiery wartościowe. Oto podstawowa historia tego, jak ratingi i agencje rozwinęły się w USA i rozwinęły, aby pomóc inwestorom na całym świecie.
Kluczowe wnioski
- Agencje ratingowe dostarczają inwestorom informacji o tym, czy emitenci obligacji i instrumentów dłużnych mogą wywiązywać się ze swoich zobowiązań.
- Agencje dostarczają również informacji o zadłużeniu państwowym krajów.
- Globalna branża ratingów jest wysoce skoncentrowana, z trzema agencjami: Moody’s, Standard & Poor’s i Fitch.
- Agencje ratingowe podlegają regulacjom na kilku różnych poziomach – ustawa o reformie agencji ratingowych z 2006 r. Reguluje ich wewnętrzne procesy, prowadzenie dokumentacji i praktyki biznesowe.
- Agencje znalazły się pod ścisłą kontrolą i presją regulacyjną z powodu roli, jaką odegrały w kryzysie finansowym i Wielkiej Recesji.
Przegląd ratingów kredytowych
Kraje otrzymują suwerenne ratingi kredytowe. Rating ten analizuje ogólną zdolność kredytową kraju lub obcego rządu. Ratingi państwowe uwzględniają ogólne warunki gospodarcze kraju, w tym wielkość inwestycji zagranicznych, publicznych i prywatnych, przejrzystość rynku kapitałowego i rezerwy walutowe. Ratingi państwowe oceniają również warunki polityczne, takie jak ogólna stabilność polityczna i poziom stabilności gospodarczej, jaką kraj będzie utrzymywał w okresie przemian politycznych. Inwestorzy instytucjonalni polegają na ratingach państw, aby określić i określić ilościowo ogólną atmosferę inwestycyjną w danym kraju. Rating państwa jest często wstępną informacją, z której korzystają inwestorzy instytucjonalni, aby określić, czy będą dalej rozważać konkretne spółki, branże i klasy papierów wartościowych wyemitowanych w danym kraju.
Ratingi kredytowe, ratingi zadłużenia lub ratingi obligacji są wystawiane indywidualnym spółkom i określonym klasom poszczególnych papierów wartościowych, takich jak akcje uprzywilejowane, obligacje korporacyjne i różne klasy obligacji rządowych. Oceny można przypisywać oddzielnie zarówno do zobowiązań krótkoterminowych, jak i długoterminowych. Ratingi długoterminowe analizują i oceniają zdolność firmy do wywiązywania się z obowiązków w odniesieniu do wszystkich wyemitowanych przez nią papierów wartościowych. Ratingi krótkoterminowe koncentrują się na zdolności osiągania wyników przez określone papiery wartościowe, biorąc pod uwagę aktualną sytuację finansową firmy i ogólne warunki branżowe.
Agencje Wielkiej Trójki
Globalna branża ratingów kredytowych jest silnie skoncentrowana, a trzy agencje – Moody’s, Standard & Poor’s i Fitch – kontrolują prawie cały rynek.1 Razem zapewniają bardzo potrzebne usługi zarówno pożyczkobiorcom i pożyczkodawcom, jak i pożyczkodawcom. Zamierzają przekazywać rynkowi wiarygodne i dokładne informacje o ryzyku związanym z niektórymi rodzajami długów.
Oceny Fitch
Fitch jest jedną z trzech największych agencji ratingowych na świecie. Działa w Nowym Jorku i Londynie, opierając ratingi na zadłużeniu firmy i jego wrażliwości na zmiany, takie jak stopy procentowe. Jeśli chodzi o dług publiczny, kraje proszą Fitch – i inne agencje – o przedstawienie oceny ich sytuacji finansowej wraz z klimatem politycznym i gospodarczym.
Oceny ratingów inwestycyjnych od agencji Fitch wahają się od AAA do BBB. Te oceny literowe wskazują od „od” do „niskiego” potencjału spłaty zadłużenia. Ratingi nieinwestycyjne przechodzą od BB do D, co oznacza, że dłużnik nie wywiązał się ze zobowiązań.
Historia
John Knowles Fitch założył Fitch Publishing Company w 1913 r., Dostarczając statystyki finansowe do użytku w branży inwestycyjnej za pośrednictwem „The Fitch Stock and Bond Manual” oraz „The Fitch Bond Book”. W 1923 r. Fitch wprowadził system ocen od AAA do D, który stał się podstawą ratingów w całej branży. Planując stać się globalną agencją ratingową oferującą pełen zakres usług, pod koniec lat 90. Fitch połączył się z IBCA z Londynu, filią francuskiego holdingu Fimalac. Fitch przejął również konkurentów rynkowych Thomson BankWatch oraz Duff & Phelps Credit Ratings. Fitch zaczął rozwijać operacyjne spółki zależne specjalizujące się w zarządzaniu ryzykiem korporacyjnym, usługach danych i szkoleniach z branży finansowej, począwszy od 2005 r. Wraz z przejęciem kanadyjskiej firmy Algorithmics i utworzeniem Fitch Solutions i Fitch Training (obecnie Fitch Learning ).
Moody’s Investors Service
Moody’s przypisuje państwom i firmom oceny listów zadłużenia, ale w nieco inny sposób. Dług o ratingu inwestycyjnym przechodzi od Aaa – najwyższej oceny, jaką można przypisać – do Baa3, co wskazuje, że dłużnik jest w stanie spłacić krótkoterminowy dług. Poniżej poziomu inwestycyjnego znajduje się dług o ratingu spekulacyjnym, który jest często określany jako wysokodochodowy lub śmieciowy. Oceny te wahają się od Ba1 do C, przy czym prawdopodobieństwo spłaty spada wraz ze spadkiem oceny literowej.
Historia
John Moody and Company po raz pierwszy opublikował„ Moody’s Manual” w 1900 roku. Podręcznik zawierał podstawowe statystyki i ogólne informacje o akcjach i obligacjach różnych branż. Od 1903 r. Aż dozałamania giełdowego w 1907 r. „Moody’s Manual” był publikacją ogólnokrajową. W 1909 r. Moody zaczął publikować „Moody’s Analyzes of Railroad Investments”, w których dodano analityczne informacje o wartości papierów wartościowych. Poszerzenie tego pomysłu doprowadziło do powstania w 1914 r. Agencji Moody’s Investors Service, która w ciągu następnych 10 lat będzie zapewniać ratingi dla prawie wszystkich ówczesnych rynków obligacji rządowych. W latach siedemdziesiątych Moody’s zaczął oceniać papiery komercyjne i depozyty bankowe, stając się pełnowymiarową agencją ratingową, jaką jest dzisiaj.
Standard & Poor’s
S&P posiada łącznie 17 ocen, które może nadać długowi korporacyjnemu i państwowemu. Wszystko o ratingu od AAA do BBB- jest uważane za rating inwestycyjny, co oznacza, że ma możliwość spłaty zadłużenia bez obaw. Rating długu od BB + do D jest uważany za spekulacyjny, z niepewną przyszłością. Im niższa ocena, tym większy potencjał do niewykonania zobowiązania, przy czym ocena D jest najgorsza.
Historia
Henry Varnum Poor po raz pierwszy opublikował „Historię kolei i kanałów w Stanach Zjednoczonych” w 1860 r., Prekursora analizy i raportowania papierów wartościowych, które miały być rozwijane w następnym stuleciu. Standard Statistics utworzone w 1906 roku opublikowało ratingi obligacji korporacyjnych, długu państwowego i obligacji komunalnych. Standard Statistics połączyło się z Poor’s Publishing w 1941 roku, tworząc Standard and Poor’s Corporation, która została przejęta przez The McGraw-Hill Companies w 1966 roku. Standard and Poor’s stał się najlepiej znany dzięki indeksom takim jak S&P 500, indeks giełdowy, który jest jednocześnie indeksem giełdowym. narzędzie do analizy i podejmowania decyzji przez inwestorów oraz wskaźnik gospodarczy w USA.
Uznane w skali kraju statystyczne organizacje ratingowe
Sektor ratingów kredytowych zaczął wprowadzać pewne ważne zmiany i innowacje w 1970 r. Inwestorzy subskrybujący publikacje każdej z agencji ratingowych i emitentów nie wnosili żadnych opłat za prowadzenie badań i analiz, które były normalną częścią opracowywania publikowanych ratingów kredytowych. Jako branża agencje ratingowe zaczęły dostrzegać, że obiektywne ratingi kredytowe znacznie pomogły emitentom: ułatwiły dostęp do kapitału, zwiększając wartość emitenta papierów wartościowych na rynku i obniżając koszty pozyskania kapitału. Ekspansja i złożoność rynków kapitałowych w połączeniu z rosnącym popytem na usługi statystyczne i analityczne doprowadziły do podjęcia w całej branży decyzji o obciążaniu emitentów opłatami za usługi ratingowe.
W 1975 r. Instytucje finansowe, takie jak banki komercyjne i maklerzy papierów wartościowych, starały się złagodzić wymogi kapitałowe i płynnościowe przekazane przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC). W rezultaciepowstały uznane krajowe organizacje ratingów statystycznych (NRSRO). Instytucje finansowe mogłyby zaspokoić swoje wymogi kapitałowe, inwestując w papiery wartościowe, które otrzymały korzystny rating od co najmniej jednego krajowego organu regulacyjnego. Odliczenie to jest wynikiem wymogów rejestracyjnych w połączeniu z większą regulacją i nadzorem nad branżą ratingów kredytowych przez SEC. Zwiększony popyt na usługi ratingowe ze strony inwestorów i emitentów papierów wartościowych w połączeniu ze zwiększonym nadzorem regulacyjnym doprowadził do wzrostu i ekspansji branży ratingów kredytowych.
Regulacje i prawodawstwo
Ponieważ duże agencje ratingowe działają na skalę międzynarodową, regulacja odbywa się na kilku różnych poziomach. Kongres uchwalił ustawę o reformie agencji ratingowych z 2006 r., Umożliwiającą SEC regulowanie wewnętrznych procesów, ewidencji i niektórych praktyk biznesowych agencji ratingowych. Ustawa Dodda-Franka o reformie Wall Street i ustawie o ochronie konsumentów z 2010 r., Powszechnie nazywana Dodd-Frank, dodatkowo rozszerzyła uprawnienia regulacyjne SEC, w tym wymóg ujawniania metod oceny zdolności kredytowej.
Agencje ratingowe podlegają regulacjom na kilku różnych poziomach.
Unia Europejska (UE) nie przyniosły szczególnych lub systematycznego ustawodawstwo lub stworzył swoistą agencję odpowiedzialną za nadzór nad agencjami ratingowymi. Istnieje kilka dyrektyw UE, takich jak dyrektywa w sprawie wymogów kapitałowych z 2006 r., Które mają wpływ na agencje ratingowe, ich praktyki biznesowe i wymogi dotyczące ujawniania informacji.14 Za większość dyrektyw i rozporządzeń odpowiada Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.
Kryzys finansowy
Agencje ratingowe znalazły się pod ścisłą kontrolą i presją regulacyjną w następstwie wielkiej recesji w latach 2007–2009. Uważano, że agencje ratingowe wystawiały oceny, które były zbyt pozytywne, co prowadziło do złych inwestycji. Po części problem polegał na tym, że pomimo ryzyka agencje nadal przyznawały papiery wartościowe zabezpieczone hipotecznie (MBS) ratingi AAA. Oceny te skłoniły wielu inwestorów do przekonania, że te inwestycje są bardzo bezpieczne i nie wiążą się z żadnym ryzykiem. Agencje zostały oskarżone o próbę zwiększenia zysków, a także ich udziału w rynku w zamian za niedokładne oceny. Pomogło to doprowadzić do załamania rynku kredytów hipotecznych subprime, które doprowadziło do kryzysu finansowego.
Aby dodać oliwy do ognia, zbadano również ratingi europejskich długów państwowych agencji. Po katastrofie spowodowanej kryzysem zadłużeniowym kilku krajów europejskich, w tym Grecji i Portugalii, agencje obniżyły oceny innych krajów UE.
Niektórzy argumentowali, że organy regulacyjne pomogły we wzmocnieniu oligopolu w branży ratingów kredytowych, ustanawiając zasady, które działają jako bariery wejścia dla małych i średnich agencji. Nowe przepisy w UE uczyniły agencje ratingowe odpowiedzialnymi za niewłaściwe lub wynikające z zaniedbania ratingi, które wyrządzają szkodę inwestorowi.
Podsumowanie
Inwestorzy mogą wykorzystywać informacje z jednej agencji lub z wielu agencji ratingowych. Inwestorzy oczekują, że agencje ratingowe będą dostarczać obiektywnych informacji w oparciu o rzetelne metody analityczne i dokładne pomiary statystyczne. Inwestorzy oczekują również, że emitenci papierów wartościowych będą przestrzegać zasad i przepisów określonych przez organy zarządzające, w tym samym zakresie, w jakim agencje ratingowe przestrzegają procedur sprawozdawczych opracowanych przez agencje zarządzające branżą papierów wartościowych.
Analizy i oceny dostarczane przez różne agencje ratingowe dostarczają inwestorom informacji i wglądu, które ułatwiają im badanie i zrozumienie ryzyk i możliwości związanych z różnymi środowiskami inwestycyjnymi. Dzięki tej wiedzy inwestorzy mogą podejmować świadome decyzje dotyczące krajów, branż i klas papierów wartościowych, w które zdecydują się inwestować.